Για το σοβιετογερμανικό Σύμφωνο μη-επίθεσης, που έμεινε στην ιστορία σαν Σύμφωνο «Μολότοφ - Ρίμπεντροπ» και υπογράφτηκε στην Μόσχα σαν σήμερα στις 23 Αυγούστου του 1939 έχουν γραφτεί άπειρα κείμενα.
Ανάλογα με το πολιτικό οπτικό πεδίο που έχει κάθε συγγραφέας προσεγγίζει ποιες σκοπιμότητες επέβαλλαν τον υπουργό Εξωτερικών του Γ’ Ράιχ, Γιόακιμ φον Ρίμπεντροπ και τον σοβιετικό ομόλογό του, Βιάτσεσλαβ Μολότοφ (εκπροσωπώντας φυσικά τις κυβερνήσεις τους) να υπογράψουν αυτό το σύμφωνο που στο πρώτο άρθρο του τονίζει: «Τα δύο Συμβαλλόμενα Μέρη δεσμεύονται να απόσχουν από κάθε πράξη ισχύος, κάθε πράξη επίθεσης και κάθε επίθεση του ενός εναντίον του άλλου, είτε κατά μόνος είτε σε συνδυασμό με άλλες Δυνάμεις».
Δεν θα σταθούμε στο τι αναστάτωση προκάλεσε στο παγκόσμιο κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα η υπογραφή αυτού του συμφώνου, αλλά και πόσο προβληματικά αντιμετωπίζεται ακόμα και σήμερα όχι μόνο από αντιδραστικές δυνάμεις, αλλά και από οργανώσεις –ειδικά τροτσκιστικές- της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Θα παραθέσουμε ασχολίαστα δυο κείμενα που –σε γενικές γραμμές- εκφράζουν τον υπογράφοντα αυτή την ανάρτηση.
Το πρώτο είναι του Νίκου Μπογιόπουλου και το δεύτερο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΚΟΝΤΡΑ»:
Τυφλοπόντικες
Του Νίκου Μπογιόπουλου - enikos.gr
Πρώτον, η παγκόσμια ιστοριογραφία - την οποία φυσικά δεν έγραψαν Σοβιετικοί ή κομμουνιστές - έχει αποφανθεί: Το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επίθεσης (Μολότοφ - Ρίμπεντροπ) της 23 Αυγούστου 1939 αποτέλεσε κίνηση της ΕΣΣΔ που έσωσε την Ευρώπη από τη χιτλερική χολέρα και προέκυψε μόνο μετά την άρνηση Αγγλίας - Γαλλίας για την από κοινού με την ΕΣΣΔ αντιμετώπιση της Γερμανίας. Ηταν μια κίνηση που επέτρεψε στη Σοβιετική Ενωση (σε μια στιγμή που ήδη είχε δεχτεί στο Ανατολικό της μέτωπο την επίθεση των Ιαπώνων) να αναδιοργανώσει τον Κόκκινο Στρατό και την οικονομία της, ώστε να καταφέρει - όπως και έγινε - να συντρίψει την επερχόμενη χιτλερική επίθεση. Αντίθετα, ήταν η συμφωνία του Μονάχου, ένα χρόνο πριν (30 Σεπτέμβρη 1938) μεταξύ των Χίτλερ, Μουσολίνι, Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ, με την οποία Αγγλία και Γαλλία άνοιξαν το δρόμο για τη ναζιστική επιδρομή στην Ευρώπη. Εκεί ήταν που οι πρόγονοι των 409 αντικομμουνιστών προσέφεραν στρατηγικό πλεονέκτημα στον Χίτλερ, που, μέσω της κατάληψης της Τσεχοσλοβακίας, δε συνάντησε καμία άμυνα και κυρίως του προσέφεραν μια απομονωμένη ΕΣΣΔ έρμαιο - όπως ήλπιζαν - στις πολεμικές διαθέσεις του Γ' Ράιχ. Ενδεικτικό, πως όταν η ΕΣΣΔ τάχθηκε κατά της Συμφωνίας του Μονάχου και προσέφερε στρατιωτική βοήθεια στη Γαλλία έναντι της Γερμανίας, η Γαλλία απέρριψε τη σοβιετική βοήθεια. Ετσι, το Σύμφωνο «Μολότοφ - Ρίμπεντροπ» (που υπεγράφη έναν ολόκληρο χρόνο μετά τη συμφωνία του Μονάχου) ήταν το μοναδικό μέσο άμυνας που είχε απομείνει στη Σοβιετική Ενωση δεδομένων των συνθηκών. Εξασφάλισε στη χώρα 21 πολύτιμους μήνες προετοιμασίας, που κατόπιν αποδείχτηκαν ανεκτίμητοι στην πολεμική της προεργασίας ενόψει της αναπόφευκτης γερμανικής επίθεσης.
Τι δε λένε, λοιπόν, οι τυφλοπόντικες της Ιστορίας που αξιοποιούν προπαγανδιστικά το σύμφωνο εναντίον της ΕΣΣΔ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος; Οτι εκείνο το σύμφωνο «Μολότοφ - Ρίμπεντροπ» υπογράφτηκε μόνον αφότου επί μήνες η Αγγλία και η Γαλλία αρνούνταν να υπογράψουν με την ΕΣΣΔ συμφωνία κοινής δράσης εναντίον του ναζισμού. Οτι όλο αυτό το διάστημα ο ένας ιμπεριαλιστικός άξονας, των αστικών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών της Ευρώπης, επιδίωκε να στραφεί μια ώρα αρχύτερα ο άλλος ιμπεριαλιστικός άξονας, της Γερμανίας, κατά της Σοβιετικής Ενωσης. Οτι μέσα σε αυτές τις συνθήκες η ΕΣΣΔ χρειαζόταν ικανό διάστημα να οργανωθεί μπροστά στην επικείμενη και αναπόφευκτη πολεμική επίθεση από τη Γερμανία. Και ότι κάθε αντικειμενικός και αμερόληπτος ιστορικός έχει αναγνωρίσει ότι εκείνο το σύμφωνο αποδείχτηκε μια ευφυής κίνηση της ΕΣΣΔ, που της έδωσε το χρόνο να προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει και, τελικά, να συντρίψει το ναζισμό.
Τι δε λένε: Οτι υπάρχει μια άλλη ημερομηνία που θα μπορούσε να αποτελέσει πραγματική επέτειο καταδίκης του ναζισμού και όσων τροφοδοτούν, συναλλάσσονται και ανοίγουν το δρόμο στους ολοκληρωτισμούς. Είναι η 30ή του Σεπτέμβρη. Είναι η μέρα (30 Σεπτέμβρη 1938 - ένα χρόνο πριν το σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ), που στο Μόναχο, οι Χίτλερ και Μουσολίνι υπέγραψαν μαζί με τους αρχηγούς των κυβερνήσεων της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, το ομώνυμο «σύμφωνο του Μονάχου», με το οποίο οι «δημοκρατίες της Δύσης», στο πλαίσιο του «κατευνασμού» του φασισμού, έδιναν το πράσινο φως στο ναζισμό να εισβάλει στην Τσεχοσλοβακία, να την διαμελίσει, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στον όλεθρο και οδηγώντας την ανθρωπότητα στην τραγωδία του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Αυτή, βέβαια, η ημερομηνία απουσιάζει από τα αντικομμουνιστικά ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου και τις αποφάσεις της ΕΕ. Πολύ λογικό για μια ΕΕ των «Χάιντερ», της Λεπέν και της ακροδεξιάς, για μια ΕΕ που πριν λίγους μήνες – επί ελληνικής προεδρίας – υπέγραψε συμφωνία σύνδεσης με τους ναζί της Ουκρανίας...
Δεύτερον, αν η ΕΕ, το Ευρωκοινοβούλιο και οι κάθε λογής «φιλελεύθεροι» και «σοσιαλιστές» γκαιμπελίσκοι που το απαρτίζουν νοιάζονταν για τη «δημοκρατία», αν είχαν ή έχουν ειλικρινή επιδίωξη να καταγγείλουν το ναζισμό και όχι να συκοφαντούν τον κομμουνισμό (όπως πραγματικά τους ενδιαφέρει), τότε θα είχαν να δείξουν έστω και μία ανακοίνωση, έστω μία διαμαρτυρία ή έστω μία καταγγελία τους για το γεγονός ότι σε Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία και μια σειρά ακόμα χώρες της ΕΕ στήνονται μνημεία υπέρ των Ες - Ες και «τιμούνται» συνεργάτες των Γερμανών, την ώρα που σε αυτές και άλλες χώρες (Τσεχία, Πολωνία, Ουγγαρία κλπ.) η μαρξιστική - λενινιστική ιδεολογία έχει κηρυχτεί «παράνομη» (!) από τα δικαστήρια και οι κομμουνιστές, αριστεροί και δημοκράτες τελούν σε καθεστώς παρανομίας.
Τρίτον, στην Ελλάδα της Κατοχής, οι συνεργάτες των Γερμανών, οι γερμανοντυμένοι, οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες δεν ήταν κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές, μαζί με τους άλλους αριστερούς και δημοκράτες ήταν στα βουνά και πολεμούσαν το ναζισμό. Οι κ.κ. Ελληνες ευρωβουλευτές που το 2008 υπέγραφαν δηλώσεις «εξίσωσης» του κομμουνισμού με τον φασισμό και μόλις πρόσφατα ψήφισαν υπέρ του Κιέβου και υπέρ των κυρώσεων της ΕΕ στη Ρωσία (με τα γνωστά αποτελέσματα για τους Έλληνες αγρότες) μήπως ξέρουν ποιας ιδεολογίας και ποιας πολιτικής μήτρας εκτρώματα ήταν οι γερμανοτσολιάδες;
*
Υστερόγραφο 1ο: Η 23η Αυγούστου είναι όντως σπουδαία ημερομηνία. Ηταν 23 Αυγούστου του 1942 όταν η μάχη του Στάλινγκραντ πέρασε στην πιο αποφασιστική της φάση. Η 23η Αυγούστου 1942 θεωρείται ημερομηνία ορόσημο για τη μάχη του Στάλινγκραντ γιατί από τη μέρα εκείνη η μάχη μεταφέρθηκε ακόμα και στις συνοικίες της πόλης όταν το 14ο γερμανικό σώμα τεθωρακισμένων διέσπασε την αμυντική γραμμή του Στάλινγκραντ και έφτασε στο Βερτιάτσι. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε ο τιτάνιος αγώνας των αμυνομένων σπίτι το σπίτι και δρόμο το δρόμο που οδήγησε στη συντριβή της ναζιστικής χολέρας.
Υστερόγραφο 2ο: Τί νόημα έχει να γυρνάμε τόσο πίσω στην Ιστορία, θα ρωτήσει ο καλόπιστος φίλος. Είναι απλό: Οταν μιλάμε για την Ιστορία μιλάμε για το σήμερα, για το τώρα. Γιατί η Ιστορία – φίλε μου καλέ - είναι η πολιτική του παρελθόντος. Που σημαίνει ότι η σημερινή πολιτική δεν είναι τίποτα λιγότερο από την Ιστορία του μέλλοντος. Και, συνεπώς, αναλογεί στον καθένα μας το δικό του μερίδιο ευθύνης για το πως θα γραφτεί, αφού – άλλωστε - ήδη γράφεται πάνω στην πλάτη τη δική μας και των παιδιών μας.
Η Ιστορία δεν ξαναγράφεται
Βολική από κάθε άποψη ερμηνεία. Πρώτο, επειδή κρύβει το αναμφισβητήτητο ιστορικό γεγονός, ότι ο ναζισμός δεν ήταν γέννημα ενός παράφρονα, αλλά πολιτική του κεφάλαιου. Αυτό, όμως, είναι ένα άλλο, τεράστιο κεφάλαιο, που αναγκαστικά θα το αφήσουμε έξω απ’ αυτή τη μικρή ιστορική αναδρομή.
Δεύτερο, γιατί κρύβουν το αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός, ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε ένα χρόνο πριν, με τη συμφωνία του Μονάχου και την κατάκτηση της Τσεχοσλοβακίας από τη Γερμανία. Στις 30 Σεπτέμβρη του 1938, οι πρωθυπουργοί της Αγγλίας Νέβιλ Τσάμπερλεν και της Γαλλίας Εντουάρντ Νταλαντιέ υπέγραψαν με τους Χίτλερ και Μουσολίνι το σύμφωνο του Μονάχου, ανάβοντας το πράσινο φως για την κατάκτηση της Τσεχοσλοβακίας, η οποία έγινε στις 5 Μάρτη του 1939 (αλήθεια, η κατάκτηση της Τσεχοσλοβακίας δεν ήταν πολεμική ενέργεια;).
Μύχιος πόθος των Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ ήταν να στρέψουν τον Χίτλερ κατά της ΕΣΣΔ, για να νικήσει τον «επάρατο μπολσεβικισμό». Γι’ αυτό και ακολουθούσαν την πολιτική που έγινε γνωστή ως «πολιτική του κατευνασμού», φτάνοντας μέχρι τη συμφωνία του Μονάχου, απορρίπτοντας παράλληλα όλες τις σοβιετικές προτάσεις για τριμερή συμμαχία Αγγλίας-Γαλλίας-ΕΣΣΔ ενάντια στο ναζισμό. Επ’ αυτού, αρκούν οι επισημάνσεις δυο ανθρώπων που κάθε άλλο παρά για… φιλομπολσεβικισμό μπορούν να κατηγορηθούν.
Ο Ουΐνστον Τσόρτσιλ γράφει στα Απομνημονεύματά του: «Εάν ο Τσάμπερλεν απαντούσε αμέσως όταν έλαβε τη ρωσική πρόταση “ναι, ας ενωθούμε εμείς οι τρεις και ας σπάσουμε τα πλευρά του Χίτλερ”, η Βουλή θα ενέκρινε τη στάση του, ο Στάλιν θα αντιλαμβανόταν την κατάσταση και η Ιστορία μπορεί να είχε ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο. Χειρότερο πάντως δεν θα μπορούσε να είχε πάρει». Ο Σαρλ Ντε Γκολ σημειώνει γεμάτος οργή για τη γαλλική κυβέρνηση: «Τον Σεπτέμβριο (1938), ο Φίρερ, με τη συνενοχή του Λονδίνου και του Παρισιού εκτελούσε την Τσεχοσλοβακία... Η αποτύφλωση ενός καθεστώτος που έπαιζε ένα παράλογο παιχνίδι απέναντι στο Ράιχ, που ήταν έτοιμο να χιμήξει πάνω μας, η ηλιθιότητα αυτών που χειροκροτούσαν και ζητωκραύγαζαν την εγκατάλειψη, δεν ήταν παρά τα σημάδια μιας εθνικής παραίτησης με βαθιές ρίζες».
Παρά ταύτα, η σοβιετική κυβέρνηση επέμεινε και μετά την κατάκτηση της Τσεχοσλοβακίας από τους ναζί στη σύμπηξη αντιχιτλερικής συμμαχίας. Γράφει ο αμερικανός πρεσβευτής στη Μόσχα Τζ. Ντέιβις: «Ο Στάλιν δεν έχει εμπιστοσύνη ούτε στη Γαλλία ούτε στην Αγγλία και φοβάται μήπως η ΕΣΣΔ ριχτεί σ' έναν ευρωπαϊκό πόλεμο που θα την αφήσουν να σηκώσει όλο το βάρος του... Είναι καθαρά υπέρ της ειρήνης τόσο για λόγους αρχής όσο και από οικονομικά κίνητρα. Η σοβιετική κυβέρνηση νιώθει φρίκη και αηδία για τις μεθόδους του κατευνασμού που χρησιμοποιήθηκαν ως τώρα και πιστεύει ότι οι επιδρομείς δεν θα λογικευτούν παρά μόνον αν τους αντιπαραταχθούν ανοιχτές στρατιωτικές συμμαχίες».
Οι Αγγλογάλλοι τρενάρουν τις διαπραγματεύσεις και στέλνουν στη Μόσχα αντιπροσωπείες της πλάκας (χαμηλού επιπέδου), που δεν έχουν καμιά εξουσιοδότηση να κλείσουν συμμαχίες. «Η βρετανική διεξαγωγή διαπραγματεύσεων ήταν τόσο αργή και άτολμη, ώστε να οδηγήσει σε αποτυχία», γράφει ο αστός ιστορικός Π. Μπελ στο έργο του «Τα αίτια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη». Ετσι, η σοβιετική ηγεσία αναγκάζεται να υπογράψει το σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία, σε μια προσπάθεια να κερδίσει χρόνο για να οργανώσει την άμυνά της. Ηταν μια καθαρά αμυντική πράξη, η οποία επιβλήθηκε στην ΕΣΣΔ. Η μόνη επιλογή που της είχε απομείνει, όπως σημειώνει και ο Τσόρτσιλ. Ο Στάλιν και οι μπολσεβίκοι ήξεραν ότι ο Χίτλερ θα παραβίαζε το σύμφωνο μη επίθεσης, όπως και έγινε δυο χρόνια μετά. Δυο πολύτιμα για την οργάνωση της σοβιετικής άμυνας χρόνια.
Οσο για το δήθεν διαμελισμό της Πολωνίας μεταξύ Γερμανίας και ΕΣΣΔ, όσοι επιδιώκουν την αναθεώρηση της Ιστορίας «ξεχνούν» κάποιες «λεπτομέρειες»: 1. Οταν στις 17 Νοέμβρη 1939 πέρασε τα σοβιετοπολωνικά σύνορα ο Κόκκινος Στρατός, η Πολωνία είχε ήδη συντριβεί και όπως δήλωσε ο Μολότοφ «η πολωνική κυβέρνηση έχει πάψει να δίνει οποιοδήποτε σημείο ζωής». 2. Ο Κόκκινος Στρατός μπήκε στα εδάφη που η σοβιετική εξουσία είχε αναγκαστεί να παραδώσει με τη συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ το 1918!
+ σχόλια + 6 σχόλια
Το μεσημέρι της 23ης Αυγούστου του 1939 το προσωπικό αεροσκάφος του Χίτλερ, στο οποίο επέβαιναν 30 άτομα με επικεφαλής τον υπουργό Εξωτερικών των Ναζί Ρίμπεντροπ, προσγειώθηκε στη Μόσχα. Στο αεροδρόμιο της «σοσιαλιστικής» πρωτεύουσας ανέμιζαν σημαίες με τη σβάστικα. Την γερμανική αντιπροσωπεία υποδέχτηκαν στο Κρεμλίνο ο υπουργός Εξωτερικών της Σοβιετικής Ρωσίας Μολότοφ και ο ίδιος ο Στάλιν. Μερικές ώρες αργότερα, οι δύο πλευρές υπέγραψαν το Σύμφωνο-Μη Επίθεσης. Αφού αντάλλαξαν κάποιες φιλοφρονήσεις και έβγαλαν τις καθιερωμένες φωτογραφίες, ο Στάλιν ήπιε στη υγεία του Χίτλερ και ο Ρίμπεντροπ στου Στάλιν.
Το Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ -όπως έμεινε γνωστό από τα ονόματα των δύο υπουργών Εξωτερικών που έβαλαν την υπογραφή τους- όριζε ότι καμιά από τις δύο χώρες δε θα προχωρούσε σε επιθετική κίνηση εναντίον της άλλης. Ένα μυστικό πρωτόκολλο συμπλήρωνε την κύρια συμφωνία. Εκεί, ολόκληρη η Ανατολική Ευρώπη μοιραζόταν ανάμεσα στις δύο δυνάμεις.
Το πρώτο και μεγαλύτερο θύμα του Συμφώνου ήταν η Πολωνία. Στις 9 Σεπτέμβρη, οι Ναζί εισέβαλαν -με την έγκριση των Ρώσων- στη χώρα από ανατολικά και λίγες μέρες αργότερα, στις 17 Σεπτέμβρη, ακολούθησε ο Κόκκινος Στρατός από δυτικά. Μέχρι την 1η του Οκτώβρη, οι δύο στρατοί είχαν μοιράσει μεταξύ τους ολόκληρη την Πολωνία. Η επίσημη σοβιετική εξήγηση για την εισβολή ήταν «η εσωτερική χρεοκοπία του πολωνικού κράτους» και η σωτηρία των Ουκρανών και των Λευκορώσων που ζούσαν στη χώρα.
«Πάνω από ένα εκατομμύριο σοβιετικά στρατεύματα εισέρρευσαν στις επτά επαρχίες της Πολωνίας στη σοβιετική σφαίρα επιρροής», αναφέρει ο ιστορικός Ρίτσαρντ Οβερι στο βιβλίο του «Ο Πόλεμος της Ρωσίας». «Μέχρι τις 24 Σεπτέμβρη, μετά από συνοπτικές αψιμαχίες, όλη η περιοχή είχε τεθεί υπό έλεγχο. Στις 28 Σεπτέμβρη, ο Ρίμπεντροπ πήγε ξανά αεροπορικώς στη Μόσχα για να κανονίσει τη μοιρασιά. Οι περιοχές που δεν κυριαρχούσε το πολωνικό στοιχείο δόθηκαν στην Σοβιετική Ενωση, οι υπόλοιπες στη Γερμανία». Τους επόμενους μήνες, δύο εκατομμύρια πολωνικές οικογένειες απελάθηκαν στη Σιβηρία και την κεντρική Ασία με προορισμό τα σοβιετικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τις ακολούθησαν χιλιάδες Πολωνοί στρατιώτες. Οι περίπου 40.000 υπαξιωματικοί και αξιωματικοί του πολωνικού στρατού που έπεσαν στα χέρια των Ρώσων δεν είχαν την ίδια «τύχη».
Στις αρχές Μάρτη του 1940, ο αρχηγός της NKVD, της μυστικής ρωσικής αστυνομίας πρότεινε στο Στάλιν την εκτέλεση όλων των αιχμαλώτων πολέμου. Οι σφαγές πραγματοποιήθηκαν γύρω από διάφορα στρατόπεδα, αλλά πήραν συμβολικά το όνομα Κατίν, από το δάσος κοντά στα σύνορα της Ρωσίας με τη Λευκορωσία όπου βρέθηκε ένας από τους μεγαλύτερους μαζικούς τάφους 20.000 περίπου Πολωνών. Οι περισσότεροι Πολωνοί εκτελούνταν με πυροβολισμό στον αυχένα, έχοντας τα χέρια τους δεμένα πισθάγκωνα.
Εχοντας απορροφήσει τη μισή Πολωνία, ο Στάλιν έβαλε μπροστά να εξασφαλίσει τους υπόλοιπους όρους της συμφωνίας. Οι χώρες της Βαλτικής εξαναγκάστηκαν να υπογράψουν συνθήκες αμοιβαίας βοήθειας με τη Ρωσία. Στην ουσία, τα σοβιετικά στρατεύματα κέρδιζαν με αυτές το δικαίωμα να στρατοπεδεύσουν σε βάσεις της Βαλτικής. Όταν η Φινλανδία αρνήθηκε να ικανοποιήσει ανάλογες απαιτήσεις, ήρθε αντιμέτωπη με την στρατιωτική εισβολή των Σοβιετικών. Το μέτωπο της Φινλανδίας, παρότι ο πόλεμος έληξε με την ικανοποίηση των αιτημάτων της ρωσικής πλευράς, αποδείχτηκε δυσκολότερο απ´ ότι περίμενε ο Στάλιν που θεωρούσε σίγουρη μια γρήγορη νίκη. Μέσα σε τέσσερις μήνες 126.875 Ρώσοι στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους.
Τον Ιούνη του 1940, μισό εκατομμύριο Ρώσοι στρατιώτες εισέβαλαν στην Εσθονία, τη Λετονία και τη Λιθουανία. Χιλιάδες σκοτώθηκαν χωρίς κανένα λόγο από τις δυνάμεις της NKVD και χιλιάδες ακόμα, περίπου 127.000, απελάθηκαν στα στρατόπεδα της Σιβηρίας. Στο τέλος του ίδιου μήνα, προχώρησαν στη Ρουμανία. Η κυβέρνηση της χώρας αναγκάστηκε να παραδώσει δύο περιοχές στα χέρια των ρωσικών στρατευμάτων.
Πέρα από τις εδαφικές, υπήρχαν και σημαντικές εμπορικές συναλλαγές. Μέσα στους 17 μήνες που κράτησε το Σύμφωνο, η ΕΣΣΔ προμήθευσε τη Γερμανία με 865.000 τόνους πετρέλαιο, 648.000 τόνους ξυλεία, 14.000 τόνους χαλκού και 1,5 εκατομμύριο τόνους σιτηρά. Όταν τον Ιούνη του 1941 ο ναζιστικός στρατός εξαπέλυσε την περίφημη επιχείρηση Μπαρμπαρόσα εναντίον της Ρωσίας, το έκανε με τα υλικά που του είχε εξασφαλίσει το Σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ.
Το Σύμφωνο Μολότοφ Ρίμπεντροπ είναι άλλη μια απόδειξη ότι ο Β´Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ήταν ένας αντιφασιστικός πόλεμος όπως τον ονόμασαν οι μετέπειτα νικητές του, αλλά η κορύφωση του ανταγωνισμού ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις για τη μοιρασιά του κόσμου. Καμιά από τις συμμαχικές δυνάμεις δεν είχε σκοπό να συντρίψει το ναζισμό, αλλά μόνο να υπερασπίσει τα δικά της συμφέροντα.
Η οπτική του Στάλιν δεν ήταν διαφορετική. Αντιμετώπιζε το φασισμό και τον πόλεμο από τη σκοπιά των συμφερόντων της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής. Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ´30, με τη γραμμή της εξίσωσης των σοσιαλδημοκρατών με τους φασίστες, ονομάζοντας τους «σοσιαλφασίστες», αφόπλισε το εργατικό κίνημα της Γερμανίας και βοήθησε τους ναζί να ανέβουν στην εξουσία. Από το 1934, βλέποντας ότι η ναζιστική Γερμανία έβαζε σα στόχο τον πόλεμο με τη Ρωσία, η γραμμή άλλαξε και η χρήσιμη πολιτική ήταν πλέον τα «λαϊκά-αντιφασιστικά» μέτωπα, μέσα στα οποία χωρούσαν όχι μόνο οι σοσιαλδημοκράτες αλλά και μερίδες της αστικής τάξης. Το κίνημα των καταλήψεων στη Γαλλία και η αντιφασιστική επανάσταση στην Ισπανία το ´36 υποτάχτηκαν στην προσπάθεια του Στάλιν να προσεγγίσει τη Βρετανία και τη Γαλλία.
Οι δύο τελευταίες δυνάμεις ήταν το ίδιο αδίστακτες στην πολιτική τους. Δεν είχαν ακόμα καμιά διάθεση να κηρύξουν τον πόλεμο στο Χίτλερ. Το φθινόπωρο του 1938, οι επεκτατικές κινήσεις των ναζί στην Τσεχοσλοβακία έληξαν με ένα συμβιβασμό ανάμεσα στην Αγγλία, τη Γαλλία, το Μουσολίνι και το Χίτλερ με τη Συμφωνία του Μονάχου. Η βρετανική και η αγγλική κυβέρνηση προτίμησαν τον κατευνασμό του Χίτλερ από το κοινό πολεμικό μέτωπο με τη Ρωσία.
Το Σύμφωνο Μολότοφ Ρίμπεντροπ ήταν η απάντηση του Στάλιν σε αυτή τη συμφωνία, στις διαπραγματεύσεις της οποίας η Ρωσία δεν πήρε καν πρόκληση. Ο Στάλιν έδωσε το πράσινο φως για να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις με τους ναζί όταν είδε ότι του προσέφεραν όλα όσα του αρνιόνταν οι δυτικές δυνάμεις. Όταν αμέσως μετά η Γαλλία και η Αγγλία κήρυξαν τον πόλεμο στο Χίτλερ για την εισβολή στην Πολωνία, η Ρωσία όχι μόνο έμενε απ´ έξω από την πολεμική αντιπαράθεση αλλά και επιπλέον είχε λυμένα τα χέρια της να επεκταθεί στην ανατολική Ευρώπη, όπως και έκανε.
Αυτή ήταν η ουσία του Συμφώνου. Δεν ήταν μια αναγκαστική επιλογή του Στάλιν για να κερδίσει χρόνο και να προετοιμάσει τη χώρα και το στρατό για τον αντιφασιστικό πόλεμο, αλλά ένας επικίνδυνος ελιγμός προσαρμοσμένος στα συμφέροντα του ρωσικού καθεστώτος που κόστισε εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές.
«Οι αναφορές στο φασισμό εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς από την Πράβδα», γράφει ο Ρίτσαρντ Οβερι, «Γερμανοί Κομμουνιστές που είχαν βρει καταφύγιο στη Μόσχα κυνηγημένοι από την Γκεστάπο, παραδόθηκαν πίσω, 800 άτομα, στους ορκισμένους εχθρούς του Μαρξισμού. Η Κομιντέρν, πολλά μέλη της οποίας είχαν μπερδευτεί πλήρως από την κατάληξη της Σοβιετικο-Γερμανικής Συμφωνίας, διατάχτηκε να σταματήσει τις επιθέσεις της στο φασισμό και να στρέψει την προσοχή της στους Δυτικούς πολεμοκάπηλους, τη Βρετανία και τη Γαλλία. Ο Μολότοφ σε δημόσια ομιλία του τον Οκτώβρη του 1939 δήλωσε ότι η συνέχιση του πολέμου ήταν "όχι μόνο χωρίς νόημα, αλλά εγκληματική". Μόνο μετά την επίθεση του γερμανικού στρατού το καλοκαίρι του ´41 εναντίον τους, οι σταλινικοί ξαναβάφτισαν τον πόλεμο «αντιφασιστικό».
Οι πολιτικές και στρατιωτικές επιλογές του Στάλιν, με αποκορύφωμα το Σύμφωνο με τους ναζί παραμονές του πολέμου, μονάχα κομμουνιστικές δεν ήταν. Αντίθετα, έδειξαν ότι η επανάσταση στη Ρωσία είχε χαθεί και τη θέση της εργατικής εξουσίας του Οκτώβρη του 1917 είχε πάρει μια γραφειοκρατική άρχουσα τάξη με μοναδικό στόχο την εδραίωση του κρατικού καπιταλισμού που έχτιζε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ´30 σε ανταγωνισμό με τις δυτικές καπιταλιστικές χώρες.
Η συμφωνία της Γιάλτας που σήμανε τη λήξη του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου μοιράζοντας τον πλανήτη, έφερε πιο κοντά αυτό το στόχο. Η εξάπλωση του Στάλιν στην ανατολική Ευρώπη έγινε αυτή τη φορά, όχι σε συμφωνία με τους ναζί, αλλά από το στρατόπεδο των νικητών του πολέμου. Ο πραγματικός χαρακτήρας του σταλινικού καθεστώτος όμως είχε φανεί πολύ νωρίτερα.
Καμιά άλλη δύναμη δεν έχει προσφέρει τόσες υπηρεσίες στον αντικομμουνισμό όσο ο Στάλιν!
Πως το λεν το κοπι πειστ ρε παιδια στα αγγλικα?
μιλάμε πως με πηγές και αναφορές σε Ρίτσαρντ Οβερι δένεται η μανέστρα όπως παλιά δενότανε το ατσάλι...
Το ποιόν του ανδρός;
"Communism and Nazism, therefore, were variations on the same collectivist theme, in which the individual and his identity as a person were determined by either his “class” or “race.” Both were paranoid in their outlook on life. " Αυτό καταλαβαίνεις αν διαβάσεις το βιβλίο του Richard Overy "The Dictators: Hitler’s Germany, Stalin’s Russia"
Μιλάμε για πολύ πύον ο άντρας...
Έτσι λοιπόν ο χημικός αλί - ε'ε' σορρυ - ο χημικός Ρομπέρτος μας ρούμπωσε και δεν μπορούμε να βγάλουμε τσιμουδιά για 800 κομμουνιστές που ο Στάλιν έστειλε πεσκέσι στο Βερολίνο. Αμ πως; δεν θα μαθαινόταν η αλήθεια;
Σε λίγο περισσότερα φρέσκα ιστορικά παραληρήματα : Ο Δημητρόφ, όπως λέει ο Μαραζίδης μαζί με τον άλλο, ήθελε να γίνει Στάλιν στην θέση του Στάλιν και να τον φωνάζουν Δημήτριν. Ο μουστάκιας (από την διαφήμιση) το έμαθε και έβαλε τον Γιάκοντα (με στοιχεία μιλάμε) να ενημερώσει τον κόμη Λήμαν(συνδαιτυμόνας του Χίτλερ)πως ο Δημητρίν έβαλε την φωτιά στο Ραιστανγκ. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία...
Δημοσίευση σχολίου