Μάλλον θα ήταν λάθος η εκτίμηση ότι ο Ερντογάν νιώθοντας παντοδύναμος –και μετά την δημοσκοπική εκτόξευση της δημοφιλίας του που ακολούθησε το αποτυχημένο πραξικόπημα- προχωράει σε ασύδοτες, αυταρχικές ενέργειες στοχεύοντας τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Το τελευταίο κρούσμα σ’ αυτή την κατεύθυνση είναι οι ποινικές διώξεις που ασκήθηκαν -και οι οποίες μπορεί να επιφέρουν ποινές φυλάκισης μέχρι 5 ετών- σε ένα βουλευτή και στον συμπρόεδρο του φιλοκουρδικού Κόμματος της Δημοκρατίας των Λαών (HDP), Σελαχατίν Ντεμιρτάς, για διάδοση «προπαγάνδας τρομοκρατικής οργάνωσης».
Ας μεταφέρω εδώ την υποκειμενική άποψη που σχημάτισα για την κατάσταση που επικρατεί στην γείτονα χώρα, συζητώντας τις προηγούμενες μέρες με συντρόφους Κούρδους και Τούρκους πολιτικούς πρόσφυγες που βρίσκονται στην χώρα μας.
Η αίσθηση που μου έχει δημιουργηθεί είναι ότι κάθε άλλο πανίσχυρος νιώθει ο Ερντογάν, αλλά αντίθετα βρίσκεται σε πανικό και προχωράει σε σπασμωδικές κινήσεις για να εδραιώσει την θέση του αισθανόμενος ανασφάλεια για το τι του ξημερώνει.
Θα προσπαθήσω να τεκμηριώσω την θέση μου, προσπερνώντας την άποψη των συνομιλητών μου ότι το οικονομικό επιτελείο της τουρκικής κυβέρνησης τρέμει στην ιδέα της έκρηξης της φούσκας του ατομικού δανεισμού που έχει φθάσει σε δυσθεώρητα ύψη σ’ αυτή την χώρα συμβάλλοντας σε μια πλασματική ανάπτυξη που παρουσιάζει η κυβέρνηση Ερντογάν.
Αποδείχτηκε εκ των πραγμάτων, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα ότι η κυβέρνηση της Αγκυρας είχε έτοιμους καταλόγους «προδιαγραφών» των πολιτικών της αντιπάλων. Και αυτούς τους καταλόγους τους «αξιοποίησε» στο έπακρο.
Από τις 15 Ιούλη και μέχρι σήμερα σε εκατοντάδες ΜΜΕ μπήκε λουκέτο, απομακρύνθηκαν πρωτοκλασάτα στελέχη του κυβερνητικού κόμματος, ενώ έγινε «σφαγιασμός» σε όλους τους τομείς της δημόσιας διοίκησης, στην Δικαιοσύνη, στους Διπλωμάτες, στην Εκπαίδευση, στο στράτευμα και στην αστυνομία. Πάνω από 70.000 διώχτηκαν από τις θέσεις τους, ενώ ποινικές διώξεις αντιμετωπίζουν δεκάδες χιλιάδες άτομα.
Μια κυβέρνηση και ένας ηγέτης που θεωρούν ότι έχουν εδραιωμένη λαϊκή αποδοχή δεν προχωρούν σε τέτοιες ενέργειες. Ούτε μπορεί να αποδώσει κανείς όλες αυτές τις κινήσεις στις υπέρμετρες φιλοδοξίες –που δεν τις κρύβει- του Ερντογάν που ουσιαστικά επιδιώκει να αλλάξει το τουρκικό πολίτευμα να το κάνει Προεδρική δημοκρατία, αλλάζοντας το σύνταγμα με τον ίδιο να γίνεται «σουλτάνο».
Το αμέσως αυτονόητο ερώτημα που τίθεται είναι αν σήμερα υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις και οργανωμένο λαϊκό κίνημα που μπορεί να ματαιώσει ή να δυσχεράνει τους στρατηγικούς σχεδιασμούς του Ερντογάν. Αν δεν θέλουμε να έχουμε αυταπάτες η απάντηση είναι όχι.
Υπάρχει διεθνή καταδίκη για τις φασιστικές μεθόδους (Σημειωτέον ότι η Διεθνής Αμνηστία έδωσε στη δημοσιότητα βίντεο με «αποδείξεις βασανιστηρίων συμπεριλαμβανομένου του βιασμού των κρατουμένων στην Τουρκία), που χρησιμοποιεί η τουρκική κυβέρνηση εναντίον όσων θεωρεί πολιτικούς της αντιπάλους; Σαφώς και όχι.
Μετά απ’ όλα αυτά εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος. Από πού λοιπόν τεκμαίρεται ότι ο Ερντογάν δεν είναι παντοδύναμος; Ας δούμε κάποια πράγματα που κρύβονται κάτω απ’ την επιφάνεια.
Αρχικά έχουμε τον αδυσώπητο πόλεμο που έχουν κηρύξει αναμεταξύ τους τμήματα του Τουρκικού κεφαλαίου τα οποία πολιτικά εκφράζονται από Ερντογάν – Γκιουλέν. Θα ένιωθε πανίσχυρος ο Ερντογάν και θα είχε οδηγήσει στο περιθώριο την «αφρόκρεμα» των στελεχών της πολεμικής αεροπορίας –αναφερόμαστε στους πάνω από 270 πιλότους, χειριστές κατά βάση των μαχητικών F16- στους οποίους έχει κινήσει ποινική διαδικασία εναντίον τους, αποδίδοντας τους την κατηγορία ότι συμμετείχαν στο αποτυχημένο πραξικόπημα;
Θα είχε την πεποίθηση ότι δεν αμφισβητείται από μεγάλο μέρος του στρατεύματος και την στιγμή που εξακολουθεί να μαίνεται ο πόλεμος με τους Κούρδους στην Νοτιοανατολική Τουρκία θα ξεχαρβάλωνε όλη την δομή του στρατού; (Εκλεισε όλες τις στρατιωτικές σχολές με πρόθεση να ιδρύσει στο μέλλον ένα Πανεπιστήμιο φυτώριο νέων αξιωματικών. Εκανε ριζικές εκκαθαρίσεις στην ηγεσία της Στρατοφυλακής μιας υπηρεσίας που είναι καίριας σημασίας αφού έχει την ευθύνη αστυνόμευσης όλης της Τουρκικής υπαίθρου, και την οποία από το Γενικό Επιτελείο Στρατού όπου λογοδοτούσε την μετέφερε στην αρμοδιότητα του υπουργείου Εσωτερικών. Επέβαλε σε κάθε παρουσία αρμάτων μάχης και τεθωρακισμένων να συνοδεύονται από πιστές σ’ αυτόν αστυνομικές δυνάμεις κ.α).
Αυτή όμως είναι η μια όψη του προβλήματος που έχει να κάνει με τις ενδοαστικές αντιπαραθέσεις της τουρκικής κεφαλαιοκρατίας. Προσχηματική είναι η εκτίμηση της Τουρκικής κυβέρνησης ότι προχωράει σε μέτρα αντιμετώπισης της «ένοπλης τρομοκρατικής οργάνωσης» που ελέγχει ο Φετχουλάχ Γκιουλέν.
Η άλλη πλευρά και η πιο σημαντική είναι αυτή που παραμένει ουσιαστικά αθέατη. Η οικονομία της χώρας –και λόγο της κατάρρευσης του τουρισμού της- αρχίζει να παίρνει την κάτω βόλτα και τα αποτελέσματα αυτής της εξέλιξης θα φανούν το αμέσως επόμενο διάστημα.
Η επίπλαστη ευημερία που για μεγάλα τμήματα του τουρκικού πληθυσμού κατόρθωσε να παρουσιάσει η τουρκική κυβέρνηση είναι θέμα χρόνου να γίνει παρελθόν με ότι αυτό σημαίνει για την τουρκική κοινωνία.
Αυτό ο Ερντογάν το γνωρίζει πολύ καλά γ’ αυτό συνέχεια προσπαθεί να αφιονίσει τους οπαδούς του, κατασκευάζοντας εχθρούς με τελευταίο τον πρώην σύμμαχό του Γκιουλέν.
Δεν είναι όμως τόσο «ρόδινα» τα πράγματα για τον «σουλτάνο».
Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια η αντίσταση στην αυταρχικότητα και απολυταρχικότητα του τουρκικού καθεστώτος δεν περιορίζεται στον αντιπολιτευτικό λόγο του Κόμματος της Δημοκρατίας των Λαών, άλλων αριστερών οργανώσεων και σε κάποιες ενέργειες «εξτρεμιστικών», σύμφωνα με το καθεστώς, ομάδων.
Σε αρκετούς χώρους δουλειάς, στις συνοικίες και γειτονιές παρατηρείτε ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο, που παίρνει μαζικές διαστάσεις. Σχηματίζονται ομάδες –τις περισσότερες φορές ένοπλες- ασυντόνιστες, χωρίς κεντρική καθοδήγηση, αποφασισμένες όμως να αντισταθούν στην κρατική καταστολή και στους τραμπουκισμούς των οπαδών του κυβερνητικού κόμματος και των παρακρατικών οργανώσεων.
Φυσικά η δράση τέτοιων ομάδων που συγκροτούνται με αυθόρμητα χαρακτηριστικά είναι περιορισμένη και αναποτελεσματική. Είναι όμως το πρωτόπλασμα γα να περάσουν στο συνειδητοποιημένο ταξικό κίνημα, εργάτες και νεολαίοι που μέχρι σήμερα απείχαν από την οργανωμένη πάλη.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ορκισμένοι οπαδοί του Τούρκου προέδρου και στελέχη του κυβερνητικού κόμματος, βλέποντας τα παιδιά τους να βασανίζονται, γιατί θεωρήθηκαν ότι σαν στρατιώτες που ήταν συμμετείχαν στο αποτυχημένο πραξικόπημα, καταφέρθηκαν με δημόσιες δηλώσεις εναντίον του μέχρι τώρα ινδάλματος τους.
Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι ούτε ο νέος γύρος ξεκαθαρίσματος αντιπάλων του καθεστώτος που προαναγγέλουν φιλοκυβερνητικά τουρκικά ΜΜΕ είναι δείγμα παντοδυναμίας του Ερντογάν, ούτε η επίδειξη πυγμής που προσπαθεί να παρουσιάσει στην αριστερή κοινοβουλευτική αντιπολίτευση πιστοποιούν ότι ο «σουλτάνος» είναι πανίσχυρος.
Η τουρκική πολιτική πραγματικότητα είναι πολύ ποιο σύνθετη.
Δημοσίευση σχολίου