Του Σεϊτ Αλντογάν - Ανταποκριτή της εφημερίδας Evrensel
Είναι γνωστό ότι από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 το Τουρκικό
κράτος και παρακράτος παράλληλα με τον
πόλεμο που έχει κηρύξει σε κάθε εργατική κινητοποίηση, σε κάθε πολιτική
συλλογικότητα που παλεύει για εργατικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, που στην εποχή μας θα
έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα για ένα σύγχρονο κράτος, έχει εξαπολύσει απηνή
πόλεμο και ενάντια στις μειονότητες –κύρια στον Κουρδικό λαό- που κατοικούν
στην Τουρκία.
Χιλιάδες αγωνιστές, έχουν δολοφονηθεί εν ψυχρώ στους δρόμους,
εκατοντάδες είναι οι εξαφανισμένοι και αγνοούμενοι, άπειρες οι περιπτώσεις
κρατικής και παρακρατικής βίας που έχουν συμβεί σε πόλεις και χωριά της Τουρκίας.
Οι συγγενείς των δολοφονηθέντων και αγνοούμενων δεν δέχονται
παθητικά την μοίρα τους. Το επίσημο κράτος μπορεί επικαλούμενο το πρόσχημα της «καταπολέμησης
της τρομοκρατίας» να έχει ουσιαστικά καλύψει όλα αυτά τα εγκλήματα, η λαϊκή
απαίτηση όμως να λογοδοτήσουν οι δολοφόνοι καθώς και να γίνει γνωστή η τύχη των
αγνοουμένων κραυγάζει κάθε Σαββάτο στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης,
μπροστά στο εκπαιδευτικό συγκρότημα Γαλατά Σεράι.
Χτες συμπληρώθηκαν 600 βδομάδες από την ημέρα που ξεκίνησαν
αυτές οι κινητοποιήσεις, που όχι σπάνια συνοδεύτηκαν με άγρια καταστολή και
είχε σαν συνέπεια, ξυλοδαρμούς, ποινικές διώξεις και φυλακισμούς των διαδηλωτών
με ανυπόστατες κατηγορίες.
Mε την ευκαιρία της συμπλήρωσης 21 χρόνων από την
έναρξη των κινητοποιήσεων πραγματοποιήθηκε μια μαζική, και δυναμική
συγκέντρωση. Μανάδες, σύζυγοι, αδελφές και παιδιά αγνοουμένων με φωτογραφίες τους
και ένα τεράστιο πανό που έγραφε «Για 600 βδομάδες συνεχίζουμε να βρισκόμαστε
στην σκοπιά» έδωσαν το δυναμικό παρόν τους.
Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η στιγμή όταν διαβάστηκε το μήνυμα
συμπαράστασης που έλαβαν από τις χαροκαμένες μάνες της πλατείας Plaza de Mayo της Αργεντινής που
έχασαν τα παιδιά τους από το φασιστικό καθεστώς αυτής της χώρας.
Δημοσίευση σχολίου