Κοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης δικάζονται σε 11 και 8 χρόνια φυλακή αντίστοιχα, ενώ στους υπόλοιπους 9 κατηγορουμένους επιβλήθηκαν ποινές "χάδι" από 3 μέχρι 15 μήνες.
Ολοι, πάντως οι καταδικασμένοι θα βρεθούν ελεύθεροι μετά από λίγο καιρό από την επικράτηση της Απριλιανής χούντας των Συνταγματαρχών του 1974.
Με την ευκαιρία παραθέτουμε περασμένη ανάρτησή μας:
Στις 03/10/1966 ξεκινάει στο Κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης η δίκη για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Για την δολοφονία του αγωνιστή βουλευτή της ΕΔΑ από κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς γράφουμε αναλυτικά εδώ απ’ όπου και αντιγράφουμε: Το πιθανότερο είναι ότι οι δράστες της επίθεσης θα είχαν διαφύγει ανενόχλητοι, αν ένας παριστάμενος Θεσσαλονικιός, ο πλασιέ Μανόλης Χατζηαποστόλου (με το παρατσούκλι «Τίγρης») δεν είχε πηδήσει αστραπιαία στην καρότσα του τρίκυκλου. Για ένα περίπου χιλιόμετρο το τρίκυκλο έτρεχε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης χωρίς κανένα αστυνομικό ή άλλο όχημα να το καταδιώκει. Ο Χατζηαποστόλου εξουδετέρωσε μετά από σκληρή πάλη το μοναδικό επιβάτη της καρότσας, Μανόλη Εμμανουηλίδη (ήταν αυτός που είχε καταφέρει το θανατηφόρο χτύπημα στο Λαμπράκη) και κατόπιν υποχρέωσε τον οδηγό Σπύρο Γκοτζαμάνη να σταματήσει. Ακολούθησε νέα πάλη αυτή τη φορά ανάμεσα στον Χατζηαποστόλου και τον Γκοτζαμάνη, έως ότου εμφανίστηκε ένας απλός αστυνομικός, ο οποίος μη γνωρίζοντας όσα είχαν προηγηθεί, συνέλαβε τον Γκοτζαμάνη κατόπιν υποδείξεων των περαστικών. Ο Λαμπράκης μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ σε κωματώδη κατάσταση από την οποία δεν εξήλθε ποτέ. Πέθανε τέσσερις μέρες αργότερα.
Η απόφαση τελικά για τους κατηγορουμένους στο στυγνό αυτό έγκλημα –που αρχικά είχε θεωρηθεί από την αστυνομία τροχαίο ατύχημα- εκδόθηκε στις 30/12/1966 με τους Γκοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη να καταδικάζονται σε 11 και 8,5 χρόνια φυλάκιση αντίστοιχα, ενώ κάποιοι συνεργοί τους σε ολιγόμηνες ποινές φυλάκισης. Ολοι τους όμως με την πάροδο κάποιων μηνών και την επιβολή στην χώρα μας της Απριλιανής δικτατορίας του 1967 αποφυλακίστηκαν.
Το κράτος που είχε δολοφονήσει τον Λαμπράκη, το κράτος που είχε στηθεί πάνω στις βόμβες ναπάλμ, που έχτιζε «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο, που στις εκλογές του ψήφιζαν και τα «δέντρα», τέσσερα χρόνια αργότερα, ανήμερα της πρώτης πορείας Ειρήνης, θα παραχωρούσε την διαχείριση των υποθέσεων των προυχόντων του στους Παττακούς, στους Παπαδόπουλους και στους Μάλλιους...
Με την ευκαιρία αυτή θα θέλαμε να παραθέσουμε τον ορισμό του παρακράτους όπως τον έδωσε ο αείμνηστος εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας, κατά την αγόρευσή του στη δίκη των δολοφόνων του Λαμπράκη, το Δεκέμβρη του 1966. Ο λόγος είναι γιατί ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά έχουν και σήμερα οι παρακρατικοί μηχανισμοί με την διαφορά ότι πρόσθεσαν και άλλους στόχους. Εκτός του ότι στοχοποιούν αγωνιστές στρέφονται κατά μεταναστών και σε αυτοδιαχειριζόμενα νεολαιίστικα στέκια:
Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη...
Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»
Δημοσίευση σχολίου