Σύμφωνα με περσινή έκθεση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, στο λεκανοπέδιο Αττικής:
α) Ο «αόρατος πληθυσμός» που βιώνει συνθήκες στεγαστικής επισφάλειας φτάνει έως και τις 514.000!
β) Οι άνθρωποι που κοιμούνται κυριολεκτικά στον δρόμο, οι άστεγοι, σχεδόν τετραπλασιάστηκαν μέσα σε δύο χρόνια. Από 630 που υπολογίζονταν το 2011, δύο χρόνια μετά -το 2013- έφθασαν τους 2.360.
γ) Οσοι στερούνταν κατοικίας και διαβιούσαν σε προσωρινά καταλύματα ανέρχονταν το 2013 σε 15.436 άτομα...
Τα παραπάνω πιστοποιούν ότι το «ενδιαφέρον» του κράτους απέναντι στην ανημποριά δεν σταματάει στους πρόσφυγες της Μόριας, της Μαλακάσας, του Ελληνικού. Είναι προφανές: Η πολιτική, που μέτρο της αξιολόγησής της από εγχώριους και διεθνείς αξιολογητές είναι η ικανότητά της να σπέρνει τη φτώχεια, όσο «νοιάζεται» για τους ντόπιους, τόσο «νοιάζεται» και για τους ξένους. Και το αντίστροφο. Ο λόγος απλός: Η απανθρωπιά που στοιβάζει ανθρώπους κάτω από χιονισμένες σκηνές ή τους πετάει στις στοές της Αθήνας και στις εισόδους των πολυκατοικιών δεν γνωρίζει φυλή, χρώμα, θρησκεία.
Οσο τώρα για τις εικόνες ντροπής με τους θαμμένους στα χιόνια πρόσφυγες, τα όσα ακούστηκαν από τα χείλη των κυβερνώντων δεν αξίζουν καμία αναφορά. Μια πρόταση έχουμε, μόνο, ειδικά προς αυτούς που περιορίζουν το πρόβλημα στο χιόνι, λες και τις υπόλοιπες ημέρες όλα βαίνουν καλώς: Θα πήγαιναν αυτοί να ζήσουν, όχι σε συνθήκες χιονιού ή βροχής ή λάσπης, αλλά με ξαστεριά και θερμοκρασίες 5, 10 και 15 βαθμών σε σκηνές και σε καταυλισμούς; θα πήγαιναν;
Δημοσίευση σχολίου