Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ απέδειξαν ότι δεν ταλαντεύτηκαν ούτε για μια στιγμή στην απόφασή τους να υπογράψουν την επέκταση του τρίτου Μνημονίου για κάποια χρόνια μετά το 2018 και παράλληλα να ψηφίσουν προληπτικά αντιλαϊκά μέτρα, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν η μείωση του αφορολόγητου και το πετσόκομμα των συντάξεων (μένει να μάθουμε τα ακριβή νούμερα και το σύνολο των μέτρων).
Το μόνο για το οποίο φροντίζουν είναι η διατήρηση της συνοχής του κοινοβουλευτικού τους λόχου, που θα τους επιτρέψει να ψηφίσουν μόνοι τους τα νέα μέτρα, όπως και μια κάποια διαχείριση του ελληνικού λαού.
Η αντιπολίτευση δεν τους κατηγορεί τόσο για την ουσία των μέτρων που θα ψηφίσουν και για την επέκταση του Μνημονίου όσο για τα ψέματα που λένε σχετικά με τη συμφωνία που έκλεισαν στις Βρυξέλλες τη Λεύτερα 20 Φλεβάρη και για τον κίνδυνο να σύρουν τη διαπραγμάτευση για μερικούς μήνες ακόμα. Είναι σαν να τους λένε: «υπογράψτε και ψηφίστε τα τώρα, να τελειώνουμε».
Μέσα στο μνημονιακό τόξο, που εμφανίστηκε ενωμένο όταν τον Αύγουστο του 2015 ψήφιζε το τρίτο Μνημόνιο και τους πρώτους εφαρμοστικούς του νόμους, αλλά στη συνέχεια διαχωρίστηκε σε συγκυβέρνηση και αντιπολίτευση, καθώς ο Τσίπρας τους είπε ψέματα και τους πήγε σε εκλογές το Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, παίζεται το γνωστό παιχνίδι του μουτζούρη, που στην αστική πολιτική λέγεται «ανακατανομή εκλογικής επιρροής».
Οσο περισσότερο «πολιτικό κόστος» φορτωθεί η συγκυβέρνηση τόσο καλύτερα θα πάνε εκλογικά τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Αυτό που ονομάζεται «πολιτική αντιπαράθεση» γίνεται μόνο για την κουτάλα της εξουσίας.
Ολοι μαζί, όμως, συμφωνούν πως η λύση δεν μπορεί να δοθεί παρά μόνο στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές διεξαχθούν. Η εργατική τάξη, οι εργαζόμενες μάζες, μπορούν να έχουν λόγο μόνο ως ψηφοφόροι. Αντε και ως διαμαρτυρόμενοι «ησύχως» και «νομίμως». Τίποτα πέραν αυτών.
Τα ψέματα τελείωσαν. Οι αμυδρές ελπίδες αποδείχτηκαν φρούδες. Η σκληρή λιτότητα και η κινεζοποίηση ήρθαν για να μείνουν. Δεν ήταν μια σκληρή διαχείριση για μερικά χρόνια, αλλά μια στρατηγική επιλογή των δυνάμεων του κεφαλαίου. Ασχετα από το ποιος διαχειρίζεται κάθε εποχή την κυβερνητική εξουσία, όλοι μαζί υπηρετούν την ίδια πολιτική. Σκυταλοδρομία κάνουν. Αυτός που παίρνει τη σκυτάλη συνεχίζει άθιχτη την πολιτική που παρέλαβε και τη συμπληρώνει με νέα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα.
Μπορεί να μπει φραγμός στη συνεχιζόμενη αντιλαϊκή επίθεση; Ναι, μπορεί, αν γίνει πλατιά συνείδηση ότι αυτός ο φραγμός πρέπει να χτιστεί έξω από το αστικό πολιτικό παιχνίδι κι αν αρχίσει να σπάει η απογοήτευση και ο φόβος. Λεν είναι καμιά καινούργια ανακάλυψη αυτό, είναι «η λογική των πραγμάτων» όταν καθεστώς γίνεται η απόλυτη βαρβαρότητα. Ο φραγμός δεν μπορεί να χτιστεί με ροδοπέταλα, αλλά με όλα τα όπλα της ταξικής πάλης.
Οσο για την πολιτική, χωρίς την οποία ποτέ δεν έζησαν οι κοινωνίες, το «όλοι ίδιοι είναι» εύκολα μετατρέπεται σε όπλο του αντίπαλου. Ολοι ίδιοι είναι στην αστική πολιτική. Απέναντι σ' αυτό το πολύχρωμο «μπετόν αρμέ» μπορεί και πρέπει να αντιπαρατεθεί μια άλλη πολιτική, εργατική και επαναστατική. Πολιτική δεν μπορούν να συγκροτήσουν οι μονάδες αλλά οι συλλογικότητες. Γι' αυτό ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε το καθήκον της συγκρότησης της πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης.
Διαβάστε από την ίδια εφημερίδα: "Μοντέρνοι δωσίλογοι"
Δημοσίευση σχολίου