Δεν Ξεχνώ

Γράφει ο mitsos175.

21/4/1967: Σαν σήμερα, πριν μισό αιώνα, μια συμμορία ηλιθίων, ανίκανων, αλλά εντελώς αδίστακτων στρατιωτικών, κάνει πραξικόπημα. Η Χούντα θα στερήσει ακόμα και τα λιγοστά Ανθρώπινα Δικαιώματα, που είχαν ως τότε οι Έλληνες, ενώ θα ρημάξει τη χώρα, κομματιάζοντας τελικά την Κύπρο. Χιλιάδες θα διωχθούν, θα βασανιστούν, θα εξοριστούν και θα πεθάνουν.

Οι πράξεις τους ήταν ή θηριώδεις, ή γελοίες. Είναι πάρα πολλά τα ανέκδοτα που δείχνουν τη βλακεία των χουντικών στηριζόμενα σε δηλώσεις ή ενέργειές τους.
Η «επανάσταση», όπως αποκαλούσαν το έγκλημά τους οι πραξικοπηματίες, έγινε με την δικαιολογία του κομμουνιστικού κίνδυνου. Οι Κομμουνιστές θα έπαιρναν δήθεν τις περιουσίες και τις… γυναίκες!

Υπάρχει κι ένα σχετικό ανέκδοτο, όπου ένας βοσκός ρωτάει τον στρατιωτικό να του εξηγήσει, γιατί έγιναν όλα αυτά:
- Κάναμε την επανάσταση για να μη σου πάρουν το σπίτι οι Κομμουνιστές, είπε ο στρατιωτικός
– Δεν έχω σπίτι, ούτε λεφτά! Απαντά ο βοσκός
– Ε τότε για να μην σου σφάξουν τους γονείς.
– Είμαι ορφανός, ξαναλέει ο τσοπάνης
– Γυναίκα έχεις; Ρωτάει ο στρατιωτικός.
– Αμέ, τη Χάιδω, λέει ο βοσκός.
– Για να μην την βιάσουν οι Κομμουνιστές! Φωνάζει θριαμβευτικά ο χουντικός.
– Μα τότε (του απαντά ο βοσκός) όλα έγιναν για το μ***ί της Χάιδως!!!

Πως όμως αυτοί οι βλαμμένοι έκαναν τόσο μεγάλο κακό; Είχαν Αμερικάνικη βοήθεια. Για την ακρίβεια ήταν ένα είδος «κομπάρσου» σε ένα θέατρο παραλόγου με πρωταγωνιστές τους πλούσιους, που υποστήριζαν τέτοιες κινήσεις, και σεναριογράφο τη CIA.
Μόνο; Όχι, υπήρχαν κι άλλοι. «Ισχύς μου η αγάπη του λαού» έλεγε η επιγραφή στο βασιλικό θυρεό. «Και τα τανκς του Παττακού» συμπλήρωναν οι Έλληνες, χαμηλόφωνα, μην τους ακούσουν οι ρουφιάνοι. Γιατί για τον καθένα υπήρχαν τρεις που τον παρακολουθούσαν! Βέβαια αυτό είναι υπερβολή, αλλά δείχνει το κλίμα τρομοκρατίας, πόσο φοβόμασταν και πόσο καχύποπτοι γινόμασταν. Όχι άδικα πολλές φορές.

Υπάρχει ένα άλλο ανέκδοτο «Κάποιος χαφιές παίρνει από πίσω έναν που σιγοτραγουδά Θεοδωράκη. (Ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης απαγορεύεται να τραγουδά… Θεοδωράκη)! Ο χαφιές λοιπόν ακολουθεί τον τύπο που τραγουδά Θεοδωράκη ως το τμήμα.
Τότε εκείνος που τραγουδούσε πλησιάζει το φρουρό, δείχνει το χαφιέ και λέει: - Είμαι μυστικός αστυνομικός. Να συλληφθεί αυτός γιατί… ακούει Θεοδωράκη!

Πραγματικά είναι τόσες πολλές οι περιπτώσεις που γελοιοποιηθήκαν με τις ανοησίες τους, αλλά τα γέλια πνίγονται μπροστά στο φόβο της σύλληψης. Γιατί, αν σε πιάσουν, το γέλιο θα μετατραπεί σε κραυγή πόνου. Βλέπετε, όταν ανίκανοι κομπλεξικοί αποκτούν δύναμη, κάνουν τεράστια ζημιά.
Δυστυχώς έκατσαν πολύ καιρό, επτά χρόνια, που φάνηκαν αιώνες στους άμοιρους εργαζόμενους.

Γιατί κάθε κίνηση παρακολουθούνταν. Οι άνθρωποι φοβόνταν καθώς οι συλλήψεις γίνονταν κυριολεκτικά για το τίποτα. Μπορούσαν να πιάσουν κάποιον μόνο και μόνο από παρεξήγηση.

«Είχαν συλλάβει κάποτε τέσσερις, τρεις άντρες μια γυναίκα, γιατί έδειραν στρατιωτικό σε λεωφορείο».
Γιατί χτύπησες τον αξιωματικό; Ρωτάει τη γυναίκα ο μπάτσος. – Μου έβαλε χέρι! – Α! Κι εσύ; Ρωτάει τον πρώτο άντρα. – Είμαι ο αδερφός της απαντά. – Μάλιστα, εσύ; - Ο άντρας της κύριε αστυνόμε. - Κατάλαβα! Κι εσύ συγγενής είσαι; Ρωτά τον τελευταίο.
– Όχι αλλά έγινε παρεξήγηση.
- Τι παρεξήγηση; - Να... είδα να βαράνε τον αξιωματικό και νόμισα ότι έπεσε η Χούντα!

Υπήρχε μια μικρή μερίδα τιποτένιων που υποστήριζε τη δικτατορία, ιδιαιτέρα στην αρχή. Που ακόμα και για προσωπικές διαφορές «κάρφωναν» τον κόσμο. Αν και αριθμητικά ήταν ασήμαντη μειοψηφία, έκαναν δυσανάλογα μεγάλη ζημιά, καθώς επέβλεπαν την εφαρμογή των διαταγών. Αυτό ας το έχουμε υπόψη μας.
«Γιατί δεν κρέμασες φωτογραφία του Παπαδόπουλου στο σπίτι;» Ρωτάει η δασκάλα ένα μαθητή. «Περιμένω τη δημοκρατία, για να τους κρεμάσουμε όλους». Απάντησε ο μικρός.
Δυστυχώς η αστική δημοκρατία δεν κάνει ποτέ αυτό που πρέπει…