Γράφει ο Κώστας Λάμπος [1] – claslessdemocracy@gmail.com
«Και ποιος δημιούργησε τον δημιουργό;»
Stephen Hawking
«Η ιδέα ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από θεούς είναι ανοησία»
Επίκουρος
«Αυτόν τον κόσμο που είναι ο ίδιος για όλα τα όντα, ούτε κάποιος θεός ούτε άνθρωπος τον δημιούργησε, αλλά ήταν πάντα και είναι και θα είναι πυρ αείζωο που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο»
Ηράκλειτος
Η άγνοια, ως αμάθεια ή ημιμάθεια, όπως οι προλήψεις, οι δεισιδαιμονίες και ο φόβος έδιναν πάντα και συνεχίζουν να δίνουν μορφή και υπόσταση σε ακόμα άγνωστα φυσικά φαινόμενα. Αντικειμενικά ανύπαρκτα δημιουργήματα της ανθρώπινης φαντασίας, όπως ‘θεοί’, ‘θεάνθρωποι’, προφήτες, μεσσίες, ‘άγγελοι’, ‘δαίμονες’, ‘φαντάσματα’, ‘άγιοι’, ‘μοίρες’, ‘βαμπίρ’, ‘στοιχειά’ και ‘νεράϊδες’ απόκτησαν ρόλους που ρύθμιζαν και συνεχίζουν να ρυθμίζουν, πάντα για λογαριασμό των εξουσιών, τόσο τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, όσο και τις σχέσεις των ανθρώπων και των κοινωνιών τους με το φυσικό τους περιβάλλον. Η άγνοια, η αθωότητα και ο φόβος των πολλών, η γνώση, η πανουργία και η δίψα για εξουσία και πλούτη των λίγων, χώρισαν τις κοινωνίες σε θύματα, εξουσιαζόμενους, θρησκευόμενους, πιστούς και ‘ποίμνια’ από τη μια μεριά και σε θύτες, σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία, από την άλλη. Μάλιστα οι υποτιθέμενες ‘θρησκείες της αγάπης’ χώρισαν, με τον μισογυνισμό [2] τους, τον άνδρα από την γυναίκα για την διασφάλιση της πατριαρχικής ατομικής ιδιοκτησίας και εξουσίας. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
‘Θεοί’ ως εξουσιαστικά εργαλεία
«Και ποιος δημιούργησε τον δημιουργό;»
Stephen Hawking
«Η ιδέα ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από θεούς είναι ανοησία»
Επίκουρος
«Αυτόν τον κόσμο που είναι ο ίδιος για όλα τα όντα, ούτε κάποιος θεός ούτε άνθρωπος τον δημιούργησε, αλλά ήταν πάντα και είναι και θα είναι πυρ αείζωο που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο»
Ηράκλειτος
Η άγνοια, ως αμάθεια ή ημιμάθεια, όπως οι προλήψεις, οι δεισιδαιμονίες και ο φόβος έδιναν πάντα και συνεχίζουν να δίνουν μορφή και υπόσταση σε ακόμα άγνωστα φυσικά φαινόμενα. Αντικειμενικά ανύπαρκτα δημιουργήματα της ανθρώπινης φαντασίας, όπως ‘θεοί’, ‘θεάνθρωποι’, προφήτες, μεσσίες, ‘άγγελοι’, ‘δαίμονες’, ‘φαντάσματα’, ‘άγιοι’, ‘μοίρες’, ‘βαμπίρ’, ‘στοιχειά’ και ‘νεράϊδες’ απόκτησαν ρόλους που ρύθμιζαν και συνεχίζουν να ρυθμίζουν, πάντα για λογαριασμό των εξουσιών, τόσο τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, όσο και τις σχέσεις των ανθρώπων και των κοινωνιών τους με το φυσικό τους περιβάλλον. Η άγνοια, η αθωότητα και ο φόβος των πολλών, η γνώση, η πανουργία και η δίψα για εξουσία και πλούτη των λίγων, χώρισαν τις κοινωνίες σε θύματα, εξουσιαζόμενους, θρησκευόμενους, πιστούς και ‘ποίμνια’ από τη μια μεριά και σε θύτες, σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία, από την άλλη. Μάλιστα οι υποτιθέμενες ‘θρησκείες της αγάπης’ χώρισαν, με τον μισογυνισμό [2] τους, τον άνδρα από την γυναίκα για την διασφάλιση της πατριαρχικής ατομικής ιδιοκτησίας και εξουσίας. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου