Σε ανάρτησή μας που υπέγραφε ο σύντροφος Γιώργος Γιαννακέλλης, απαντάει ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος με μήνυμα που έστειλε στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο.
Αγαπητοί,
Σε πρόσφατη ανάρτησή σας (με υπογραφή «Γ.Γ»), με αφορμή τα δημοσιεύματά μου για την επίθεση ενάντια στον Παπαδήμο, διαβάζω:
«Απόλυτα κατανοητή η στάση του Ν. Μπογιόπουλου να συστρατευτεί με όλο τον αστικό εσμό στο μέτωπο για να προστατευτεί το μονοπώλιο της κρατικής βίας σαν κόρη οφθαλμού».
Επιτρέψτε μου μερικές παρατηρήσεις:
1) Παραφράζοντας τον ποιητή, στου φωτεινού μας μέλλοντος το δικαστήριο, θα προσέλθω προσκομίζοντας
α) τους τόμους των «συμπαθητικών» προς «Παπαδήμους» άρθρων μου,
β) τους τόμους των άρθρων μου για την καταδίκη της βλακείας από όπου κι αν προέρχεται όταν μυξοκλαίει περί «καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται»,
γ) τους τόμους των άρθρων μου υπέρ της λαϊκής αντίστασης και τσακίσματος της βίας από εκεί που πραγματικά προέρχεται εντός του κράτους της αστικής δικτατορίας και της ταξικής εκμετάλλευσης.
2) Οι θέσεις μου για την ατομική τρομοκρατία – διαμορφωμένες στη βάση τόσο της ιστορικής εμπειρίας όσο και από την επιβεβαιωμένη τοποθέτηση του μαρξισμού/λενινισμού απέναντί της – διατηρώ την βεβαιότητα ότι εφόσον τίθενται στην κρίση μαρξιστών/λενινιστών κομμουνιστών δεν τυγχάνουν αντιμετώπισης του τύπου «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι με τους άλλους».
3) Μέχρι να υπάρξει κάτι πειστικότερο θα επιμείνω πως όπως ακριβώς «το όπλο της κριτικής δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κριτική των όπλων», έτσι και «το πυροτέχνημα των δολοφονιών, που δεν έχουν κανένα νόημα» όχι μόνο δεν μπορούν να υποκαταστήσουν «το κύρος ενός οπλισμένου λαού» (Ενγκελς – μεταξύ άλλων) αλλά και ότι αντιστρατεύονται και εξ αντικειμένου υπονομεύουν μια τέτοια προοπτική.
4) Αντί μάταιων αυτοαναφορών περί «στρατεύσεων» και «συστρατεύσεων», παραπέμπω στους στίχους του εξαιρετικού Ορέστη
Γεια χαρά – Νίκος Μπογιόπουλος.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Σε πρόσφατη ανάρτησή σας (με υπογραφή «Γ.Γ»), με αφορμή τα δημοσιεύματά μου για την επίθεση ενάντια στον Παπαδήμο, διαβάζω:
«Απόλυτα κατανοητή η στάση του Ν. Μπογιόπουλου να συστρατευτεί με όλο τον αστικό εσμό στο μέτωπο για να προστατευτεί το μονοπώλιο της κρατικής βίας σαν κόρη οφθαλμού».
Επιτρέψτε μου μερικές παρατηρήσεις:
1) Παραφράζοντας τον ποιητή, στου φωτεινού μας μέλλοντος το δικαστήριο, θα προσέλθω προσκομίζοντας
α) τους τόμους των «συμπαθητικών» προς «Παπαδήμους» άρθρων μου,
β) τους τόμους των άρθρων μου για την καταδίκη της βλακείας από όπου κι αν προέρχεται όταν μυξοκλαίει περί «καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται»,
γ) τους τόμους των άρθρων μου υπέρ της λαϊκής αντίστασης και τσακίσματος της βίας από εκεί που πραγματικά προέρχεται εντός του κράτους της αστικής δικτατορίας και της ταξικής εκμετάλλευσης.
2) Οι θέσεις μου για την ατομική τρομοκρατία – διαμορφωμένες στη βάση τόσο της ιστορικής εμπειρίας όσο και από την επιβεβαιωμένη τοποθέτηση του μαρξισμού/λενινισμού απέναντί της – διατηρώ την βεβαιότητα ότι εφόσον τίθενται στην κρίση μαρξιστών/λενινιστών κομμουνιστών δεν τυγχάνουν αντιμετώπισης του τύπου «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι με τους άλλους».
3) Μέχρι να υπάρξει κάτι πειστικότερο θα επιμείνω πως όπως ακριβώς «το όπλο της κριτικής δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κριτική των όπλων», έτσι και «το πυροτέχνημα των δολοφονιών, που δεν έχουν κανένα νόημα» όχι μόνο δεν μπορούν να υποκαταστήσουν «το κύρος ενός οπλισμένου λαού» (Ενγκελς – μεταξύ άλλων) αλλά και ότι αντιστρατεύονται και εξ αντικειμένου υπονομεύουν μια τέτοια προοπτική.
4) Αντί μάταιων αυτοαναφορών περί «στρατεύσεων» και «συστρατεύσεων», παραπέμπω στους στίχους του εξαιρετικού Ορέστη
Γεια χαρά – Νίκος Μπογιόπουλος.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου