Εχουνε νομικά βιβλία και διατάγματα
Εχουνε φυλακές και οχυρώσεις
Εχουνε δεσμοφύλακες και δικαστές
Που παίρνουνε πολλά λεφτά κι έτοιμοι για όλα είναι. …
Εχουνε αστυφύλακες και στρατιώτες
Που παίρνουνε λίγα λεφτά και έτοιμοι για όλα είναι.
Ναι, μα για ποιο σκοπό;
Τόσο πανίσχυροι λοιπόν είναι οι εχτροί τους;
Πιστεύουνε πως πρέπει να υπάρχει ένα στήριγμα
Που αυτούς που καταρρέουν στηρίζει.
Μια μέρα, και σύντομα θα γίνει αυτό
Θα δούνε πως σε τίποτα όλα αυτά δεν τους χρειάζονται άλλο.
Και τότε θα μπορούνε να στριγγλίζουν
«Αλτ!» πιο δυνατά ακόμη
Γιατί τότε ούτε τα κανόνια, ούτε τα λεφτά Α
λλο πια δε θα τους προστατεύουν.
Μπ. Μπρεχτ, "Εχουνε νομικά βιβλία και διατάγματα"
Για πρώτη φορά, τις τελευταίες δεκαετίες, στην συνείδηση μεγάλου μέρους του κόσμου η στοχευμένη βία οργανώσεων ένοπλης πάλης δείχνει να είναι νομιμοποιημένη.
Σήμερα υπάρχει μια πολύ μεγάλη ποιοτική διαφορά από την εποχή που οι ενέργειες της Ε.Ο 17 Νοέμβρη είχαν λαϊκή αποδοχή. Τότε συνέβαινε το εξής: «Το συγκεκριμένο καθ' έκαστον για τον Μάλλιο και τον Μπάμπαλη και τους στρατιωτικούς της CIA κλπ, ήταν στόχοι, ήταν εγκληματίες, και επομένως από την στιγμή που το κράτος το ελληνικό, επισήμως επενδεδυμένο το κράτος με την ιερότητα που έχει της συλλογικής μας Κοινότητας, δεν έπραξε το καθήκον, το έπραξαν πολίτες».
(Ξέρετε ποιος τα έλεγε αυτά καταθέτοντας σαν μάρτυρας υπεράσπισης στην δίκη της 17 Ν; Ο σημερινός υφυπουργός Παιδείας Κώστας Ζουράρις!).
Τώρα, υποτίθεται ότι ζούμε σε μια άλλη εποχή και μάλιστα έχοντας «αριστερή» κυβέρνηση. Γι’ αυτό και το αστικό σύστημα αιφνιδιάστηκε από τις λαϊκές συμπεριφορές -ειδικά των χρηστών του διαδικτύου - όταν έγινε γνωστός ο τραυματισμός του τραπεζίτη από τρομοπακέτο.
Όταν, λοιπόν μετά την στρακαστρούκα που έσκασε στα χέρια του Παπαδήμου ξεχείλισε το συσσωρευμένο λαϊκό μίσος, απέναντι στο πολιτικό προσωπικό που μας οδήγησε στην κοινωνική καταστροφή, το αστικό σύστημα "πάγωσε".
Πιθανόν να θυμάστε την ατάκα που είχε πριν μερικούς μήνες ο Τσίπρας σε συνέντευξη που είχε δώσει στον Χατζηνικολάου: «Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια δύναμη η οποία δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε λεπτό αν δεν είχε κοινωνική κατανόηση». Χλεύαζε δηλαδή στην ουσία τον κόσμο για την αδράνεια και την μοιρολατρία που έδειχνε απέναντι στην βάρβαρα αντιλαϊκή πολιτική του.
Τώρα ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του αρχίζουν να προσαρμόζονται στην πραγματικότητα. Και τα όσα επακολούθησαν από την ενέργεια στον πρώην διορισμένο πρωθυπουργό αρχίζουν να τους προβληματίζουν.
Δεν χάρηκε ο κόσμος γιατί ψιλοτραυματίστηκε ένας άνθρωπος ο οποίος «υπηρέτησε συνειδητά ένα σύστημα κλεπτοκρατίας και διαφθοράς οδηγώντας την χώρα στην καταστροφή», όπως έλεγε ο ίδιος ο πρωθυπουργός για τον Παπαδήμα.
Πρέπει να αντιλαμβάνονται και να συνειδητοποιούν, μάλλον απότομα, ότι ο λαϊκός κόσμος είδε στο πρόσωπο του «ευπατρίδη των τραπεζών», του «γενίτσαρου που σφάγιασε τους έλληνες και λεηλάτησε την Ελλάδα» όλο το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό ντόπιων και ξένων πλουτοκρατών.
Και αισθάνθηκε χαρά έστω και γ' αυτό το συμβολικό χτύπημα που δέχτηκε.
Στην εποχή που μια ολόκληρη κοινωνία είναι παραζαλισμένη από τα απανωτά χτυπήματα που δέχεται, όταν η μοιρολατρία επικρατεί, όταν το εργατικό κίνημα είναι αδύναμο να υψώσει το παραμικρό ανάχωμα στην καπιταλιστική επέλαση, είναι επόμενο να ανθίζουν λογικές «ανάθεσης».
Στην προκειμένη περίπτωση δηλαδή να επιχαίρει ο κόσμος, ή έστω ένα μεγάλο μέρος του, γιατί ένας εκπρόσωπος του πολιτικού συστήματος που τον οδήγησε στην φτώχεια και στην μιζέρια δέχτηκε αυτή την επίθεση.
Και είναι το μόνο θετικό σε όλη αυτή την ιστορία.
Το γεγονός όμως ότι σήμερα και σε σχέση με την ενέργεια σε βάρος του δοτού πρώην πρωθυπουργού, εκδηλώθηκε τόσο λαϊκό μίσος και οργή κατά του αστικού συστήματος –αυτό έβλεπαν στο πρόσωπο του Παπαδήμου οι λαϊκές μάζες- λέει πολλά για τους αστούς.
Αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι ότι η κοινωνία έχει φτάσει στα όρια της. Η σκέψη ότι δεν χρειάζεται παρά μια «σπίθα» για να δημιουργηθεί κοινωνική έκρηξη τους έχει τρομοκρατήσει. Κι αυτή η έκρηξη θα είναι τυφλή, πιθανόν αναποτελεσματική αλλά σίγουρα δύσκολα ελέγξιμη.
Κάτι έχει αλλάξει στην μαζική κοινωνική συνείδηση και αυτό είναι θετικό και σημαντικό. Μπορούσε να διανοηθεί κανείς πριν μερικά χρόνια, ότι θα βρισκόταν πολιτικός που όχι απλώς δεν θα έκφραζε την συμπαράστασή του για το θύμα της «τρομοκρατικής επίθεσης», αλλά θα αρνιόταν κι όλας να καταδικάσει την «τρομοκρατική ενέργεια»; Κι όμως με την περίπτωση του Παπαδήμου έγινε από την Ζωή Κωνσταντοπούλου. Είναι κι αυτό ένα δείγμα του κοινωνικού αναβρασμού που υπάρχει και προφανώς η επικεφαλής της «Πλεύσης» με την κίνησή της προσπάθησε να αποκομίσει μικροκομματικά οφέλη.
Η ανησυχία των αστών επιβεβαιώνεται και από τις σπασμωδικές αντιδράσεις του κράτους.
Τώρα μαθαίνουμε –από την ιστοσελίδα του υπουργείου δικαιοσύνης- ότι το νομικό τους οπλοστάσιο έχει ελλείψεις απέναντι σε όσους/ες «δεν συμμορφώνονται προς τα υποδείξεις».
Ετσι σε ένα εντελώς άσχετο νομοσχέδιο προσθέτουν την «Τροποποίηση άρθρου 187 Ποινικού Κώδικα».
Φέρνουν δηλαδή, προσχηματικά προς διαβούλευση κάποια άρθρα τα οποία αν ενταχθούν στην νομοθεσία αναπάσα στιγμή όσοι/ες εκφέρουμε δημόσιο λόγο στο διαδίκτυο, από αριστερή σκοπιά, κινδυνεύουμε να μας μπουζουριάσουν οι ασφαλίτες. Και άιντε μετά να αποδείξεις στην αστική «δικαιοσύνη» τους ότι δεν είσαι ελέφαντας.
Είναι τόσο γενικές και αόριστες οι διατυπώσεις τους, που κάθε εκφορά δημόσιου λόγου μη αρεστού στο καθεστώς μπορεί να θεωρηθεί παρότρυνση «για τέλεση ορισμένης τρομοκρατικής πράξης» και ο «ένοχος» να δικαστεί.
Ας δηλώσουμε λοιπόν από τώρα «ένοχοι» περιμένοντας να μας απαγγελθεί η ποινή:
«Οι κομουνιστές δεν καταδέχονται να κρύψουν τις απόψεις τους και τις βλέψεις τους. Δηλώνουν, λοιπόν, ανοιχτά ότι ο σκοπός τους μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη βίαιη ανατροπή της σημερινής καθεστηκυίας τάξης». Κ. Μαρξ
Δημοσίευση σχολίου