Το δημοσίευμα μας γνωστοποιούσε ότι κάποια επιχείρηση –δυστυχώς δεν την κατονόμαζε- ζήτησε από εργαζόμενη να δηλώσει παραίτηση, (λόγω νομοθεσίας δεν μπορούσε να την απολύσει), επειδή έμεινε έγκυος και προφανώς δεν θα είχε την «απόδοση» που θα ήθελαν τα αφεντικά της.
Η κοπέλα όπως ήταν φυσικό αρνήθηκε. Τότε δέχτηκε μια τεράστια πίεση από την εργοδοσία. Της ανέθεταν τόσο σκληρές δουλειές με αποτέλεσμα η εργάτρια να αποβάλλει.
Αυτό το εργοδοτικό έγκλημα φυσικά είναι νόμιμο με τους αστικούς νόμους τους. Δεν θα υπάρξουν δικαστές για να το δικάσουν.
Ασε που η δικαστική εξουσία έχει άλλες προτεραιότητες. Όπως π.χ να καταδικάζει σε 13 χρόνια φυλακή μια νέα κοπέλα χωρίς κανένα ουσιαστικό στοιχείο σε βάρος της παρά μόνο επειδή διατηρούσε σχέσεις με νεαρό που είχε συλληφθεί ως εμπλεκόμενος με την οργάνωση "Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς". (Αυτή η δικαστική απόφαση είναι ο ορισμός της ποινικοποίησης των κοινωνικών συναναστροφών, τόνισαν οι συνήγοροι της ενώ λεπτομέρειες γι’ αυτή την δίκη μπορείτε να διαβάσετε εδώ).
Κάναμε αυτή την εισαγωγή με αφορμή την παρέμβαση που έκανε σήμερα ο «Ρουβίκωνας» σε δύο υποκαταστήματα της εταιρείας Metro AEBE. Αιτία ήταν η απόλυση εργαζόμενης η οποία είχε μείνει έγκυος. Σε κείμενο της που ανάρτησε στο indymedia η αναρχική οργάνωση αναφέρει:
Αυτές οι πρακτικές δεν είναι κάποιου είδους τερατογένεση της κρίσης. Είναι η ιστορική εξέλιξη των πρακτικών που συστηματικά θέτουν την εγκυμοσύνη σε ένα ιδιότυπο καθεστώς άτυπης ημιπαρανομίας, όσον αφορά την αγορά εργασίας τουλάχιστον. Για να το πούμε απλά, στις μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ τη δεκαετία του ’90 οι εργαζόμενες που ενημέρωναν την εταιρεία για την κύησή τους σύντομα τοποθετούνταν σε πόστα με ιδιαίτερα βαριά σωματική καταπόνηση προκειμένου να εξαναγκαστούν σε παραίτηση, έτσι ώστε να αδειάζουν τη γωνιά χωρίς ενοχλητικές αξιώσεις για αποζημιώσεις.
Στο σήμερα, όπου οι ολιγόμηνες συμβάσεις είναι καθεστώς στην αγορά εργασίας, η ίδια ακριβώς νοοτροπία εφαρμόζεται για τους ίδιους ακριβώς λόγους με μια ελαφρώς πιο εύπεπτη πρακτική: απλά δεν ανανεώνονται οι –κατά κανόνα ολιγόμηνες όπως προείπαμε – συμβάσεις εργασίας.
Και επαναλαμβάνουμε: αυτές οι πρακτικές δε γεννήθηκαν στο σήμερα, ούτε εφαρμόζονται στο όνομα μιας κάποιας δήθεν ανάγκης “διάσωσης” της εταιρείας εξ αιτίας μιας κάποιας “δύσκολης στιγμής” λόγω κρίσης. Αρκεί μια γρήγορη ματιά στα οικονομικά στοιχεία που δημοσιεύει η ίδια η εταιρεία στην ιστοσελίδα της, για να διαπιστώσει κανείς ότι απο το 2010 μέχρι σήμερα έχει σημειώσει αύξηση του τζίρου της κατά 8% και έχει δηλώσει κέρδη προ φόρων της τάξης των 110 εκατομμυρίων ευρώ.
Την ίδια περίοδο έχει υπερδιπλασιάσει τον αριθμό των καταστημάτων της, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει 4πλάσια ποσοστά καθαρού κέρδους σε σχέση με τους ανταγωνιστές της, υπερδιπλάσιο χρόνο εξόφλησης των προμηθευτών της και 23% χαμηλότερα λειτουργικά έξοδα, ως προς τους κυριότερους ανταγωνιστές της πάντα.
Και αν σε κάποιον αυτά τα οικονομικά στοιχεία δε λένε και πολλά, αυτή είναι η οικονομική αποτύπωση μιας εταιρείας που είναι στρατηγικός κακοπληρωτής των προμηθευτών της και εκμεταλλεύεται σε συνθήκες γαλέρας τους 10.000 περίπου υπαλλήλους της.
Πριν δούμε λίγο πιο συγκεκριμένα τι σημαίνουν αυτές οι πρακτικές από τη σκοπιά μιας νεαρής εργαζόμενης γυναίκας που κάνει το λάθος να μείνει έγκυος, θα αναφερθούμε σε κάποια οικονομικά στοιχεία για τα οποία ομολογουμένως χρειάστηκε να ψάξουμε λίγο παραπάνω στους ισολογισμούς που δημοσιεύει η Μetro ΑΕΒΕ.
Η εταιρεία αυτή λοιπόν, που με το αξιέπαινο κοινωνικό της πρόσωπο απολύει εγκύους, από το 2012 μέχρι και το 2015, για καθαρά κέρδη ύψους 76 εκατομμυρίων ευρώ έχει καταβάλει φόρο εισοδήματος γύρω στα 20 εκατομμύρια ευρώ όταν για την ίδια περίοδο έχει επιχορηγηθεί απο το κράτος με 38 εκατομμύρια ευρώ, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη σκανδαλώδη ρύθμιση της διαγραφής οφειλών της «Μαρινόπουλος», ύψους 580 εκατομμυρίων ευρώ προς προμηθευτές της, προκειμένου να εξαγοραστεί «ξεπλυμένη» από τις αμαρτίες του παρελθόντος απο τη Metro ΑΕΒΕ.
Αρκετά όμως με τα ανιαρά νούμερα, ώρα να μπούμε λίγο στα παπούτσια της απολυμένης κοπέλας. Είναι πάγια πρακτική των διευθυντών προσωπικού –αυτών που πληρώνονται για να αξιολογούν τους ανθρώπους ως μηχανές παραγωγής κέρδους- να ρωτούν τις υποψήφιες εργαζόμενες σχετικά με το αν έχουν σκοπό να γίνουν μητέρες εντός ενός προκαθορισμένου χρονικού διαστήματος. Βάσει της απάντησης που θα πάρουν και εφ’ όσον πληρούνται οι κατά την κρίση τους απαραίτητες προυποθέσεις, υπογράφονται ή δεν υπογράφονται οι συμβάσεις εργασίας.
Επιπλέον, οι υποψήφιες εργαζόμενες, υπό τον φόβο της ανεργίας, εξαναγκάζονται να υπογράψουν ένα συμφωνητικό, σύμφωνα με το οποίο δεσμεύονται να μη μείνουν έγκυοι και σε ορισμένες περιπτώσεις αποκρύπτουν για όσο είναι δυνατόν την εγκυμοσύνη τους. Αν ο όρος περί κύησης δεν τηρηθεί, οι γυναίκες υποχρεώνονται σε αποζημίωση του εργοδότη, υπό την μορφή μιας ποινικής ρήτρας, ακριβώς ίσης με την αποζημίωση που θα λάμβανε η υπάλληλος σε περίπτωση απόλυσής της.
Μέσα στα πλαίσια των εις βάρος τους διακρίσεων, οι εργαζόμενες γυναίκες βιώνουν παρενοχλήσεις, εντός και εκτός των χώρων δουλειάς, ανισότητα στον καταμερισμό εργασίας, άνιση μεταχείριση σε αμοιβές, παροχές, ευκαιρίες και δικαιώματα.
Φυσικά και δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η ρητή απαγόρευση εγκυμοσύνης είναι ακόμα μία θεμελιακή διάσταση των έμφυλων διακρίσεων που γίνονται σε βάρος τους.
Ενώ δεν αναγνωρίζουμε και δεν αποδεχόμαστε κανένα αυθύπαρκτο κύρος στην αστική δικαιοσύνη, αντίθετα αναγνωρίζουμε την αξία και τη σημασία κάθε δικαιώματος που κερδήθηκε με αγώνες και αίμα. Έτσι, κατακτήσεις, έστω και αποσπασματικές, όπως αυτές αποτυπώθηκαν ως νόμοι, π.χ. προστασίας της μητρότητας από απολύσεις, και ως δικαιώματα αδειών και επιδομάτων κύησης και λοχείας, καταστρατηγούνται από τα αφεντικά ενώ παράλληλα ελάχιστα περιστατικά καταγγέλλονται, επειδή οι αγώνες δικαίωσης για τα αυτονόητα είναι διαδικασίες χρονοβόρες, κοστοβόρες και ψυχοφθόρες.
Πιο ειδικά, με αφορμή τις κεκτημένες άδειες κύησης και λοχείας των γυναικών που απασχολούνται στο δημόσιο τομέα, κάθε φορά που ανακινείται το θέμα, βλέπουμε ένα υπολογίσιμο κομμάτι της κοινής γνώμης να στέκεται εχθρικά απέναντι στις “τεμπέλες του δημοσίου”, στοχοποιώντας τόσο τις εργαζόμενες μητέρες όσο και δικαιώματα κατακτημένα με αγώνες τα οποία, επαναλαμβάνουμε, θα έπρεπε να είναι αυτονόητα για όλες.
Ενώ οι διεκδικήσεις αυτές μπορούν και πρέπει να επεκταθούν και στον ιδιωτικό τομέα μέσω μαζικών συλλογικών αγώνων και να διοχετευτεί η οργή ενάντια στ’ αφεντικά μεγάλα ή μικρά, δυστυχώς παρατηρούμε ότι οι κοινωνικός αυτοματισμός γίνεται ξανά η σύγχρονη εκδοχή του διαίρει και βασίλευε.
Υπογραμμίζουμε το γεγονός ότι η αμεσότερη συνέπεια των απολύσεων ή εξαναγκασμών σε παραίτηση που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενες μητέρες, είναι το καθεστώς της επιπλέον οικονομικής ανασφάλειας κατά τη διάρκεια της κύησης και των πρώτων μηνών μετά τη γέννα, περίοδοι κατά τις οποίες οι ανάγκες είναι σαφώς αυξημένες.
Λίγο πολύ αυτές είναι οι συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενες γυναίκες σήμερα στη ζούγκλα που ονομάζεται αγορά εργασίας, είτε πρόκειται για νέες μητέρες, είτε για νεαρές ή και μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκες εν γένει. Θέλουμε λοιπόν να επισημάνουμε στους κυρίους με τους παχυλούς μισθούς, τις χοντρές “άκρες” και τις σάπιες ψυχές ότι έχουνε την αμέριστη προσοχή μας.
Οι εποχές που αυτές οι πρακτικές δεν περνούσαν ούτε στα ψιλά της επικαιρότητας έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Για εμάς μια τέτοια εταιρεία δεν είναι κάτι το απρόσωπο, είναι όλοι εκείνοι οι σιχαμένοι τύποι με τις αρρωστημένες νοοτροπίες και πρακτικές. Αυτό που αυτοί ονομάζουν “πολιτική της εταιρείας” για εμάς δεν είναι κάτι δυσνόητο και μεταφυσικό. Είναι απλά το σύνολο των αποτρόπαιων, εξοργιστικών και βαθιά ανήθικων επιλογών τους που λουζόμαστε όλοι εμείς για να μπορούν να απολαμβάνουν αυτοί ξέγνοιαστοι το παντεσπάνι τους.
Άμεσα υπεύθυνος για την απόλυση της εργαζόμενης είναι ο διευθυντής ανθρώπινου δυναμικού, Γιάννης Δρίτσας, και άμεσα εμπλεκόμενοι και συνυπεύθυνοι είναι οι ιεραρχικά ανώτεροί του και πάνω απ’όλους τα μεγάλα αφεντικά, ο Παντελής Παντελιάδης, επονομαζόμενος και “αλεπού του λιανεμπορίου” στην πιάτσα και ο φέρελπις, επίδοξος διάδοχος -και εξ ίσου σιχαμένος- γιος του, Αριστοτέλης.
Σε όλους αυτούς τους “αξιοσέβαστους” κυρίους λοιπόν έχουμε να πούμε ότι θα ήταν προς το συμφέρον τους να ξαναπροσλάβουν άμεσα τη συγκεκριμένη κοπέλα με τους όρους που απασχολούνταν και πριν και επιπλέον να το σκεφτούν δυο φορές όταν θα τους ξαναέρθει η ιδέα να ξανακάνουν τέτοιες μαγκιές. Όσο για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες των αλυσίδων της Metro ΑΕΒΕ, πρέπει να έχουν συνέχεια στο μυαλό τους ότι με σκυμμένο κεφάλι και με νοοτροπία του στυλ "να κοιτάμε τη δουλίτσα μας", η ζωή τους θα γίνεται κάθε μέρα και χειρότερη.
Η απάντηση στις κάθε είδους εργοδοτικές αυθαιρεσίες περνάει μέσα από τη συλλογικοποίηση σε σωματεία βάσης, την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια. Σκοπός μας είναι να καταλάβουν τόσο ότι ευθύνονται κι αυτοί οι ίδιοι για αυτές τις καταστάσεις, όσο και ότι η φυσική μας θέση είναι δίπλα τους, κοιτώντας τους στα μάτια και μιλώντας τη γλώσσα της αλήθειας.
Θα συνεχίσουμε να παρεμβαίνουμε στα My Market έως ότου επαναπροσληφθεί η απολυμένη έγκυος.
Αναρχική Συλλογικότητα Ρουβίκωνας
+ σχόλια + 1 σχόλια
οι πολυεθνικες, τα πολυκαταστηματα και η (απουσα) καταναλωτικη συνειδηση του κοσμου
Δημοσίευση σχολίου