Μιγκέλ Ενρίκες: Έπεσε σαν σήμερα στις 5 Οκτώβρη 1974

Miguel Enríquez Espinosa

«Ίσως αυτοί που πήραν τα όπλα, όπως ο Μιγκέλ, για να πουν "όχι", στην πραγματικότητα έλεγαν "ναι" σε ένα αύριο που τότε έμοιαζε μακρινό. 
Ίσως αυτοί που έβαλαν φωτιά στα λόγια τους, όπως ο Μιγκέλ, δεν το έκαναν για να πυροδοτήσουν το θάνατο, αλλά για να φωτίσουν τη ζωή. 
Ίσως αυτοί που, όπως ο Μιγκέλ, σκέφτηκαν και πυροβόλησαν, δεν το έκαναν για να έχουν μια θέση στο μουσείο της επαναστατικής νοσταλγίας, αλλά για να έχουν όλοι οι λαοί μια θέση στον κόσμο».

Τα λόγια του Εξεγερμένου Υποδιοικητή Μάρκος των Ζαπατίστας, για τον Miguel Enríquez Espinosa, (Μιγκέλ Ενρίκεζ) (27/3/1944 – 5/10/1974)

Γενικός Γραμματέας του Movimiento de Izquierda Revolucionaria (MIR, Κίνημα Επαναστατικής Αριστεράς) της Χιλής. Μια από τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες της παγκόσμιας Επαναστατικής Αριστεράς. Σκοτώθηκε το Σάββατο, 5 Οκτωβρίου του 1974 (43 χρόνια πριν), κατά τη διάρκεια πολύωρης ανταλλαγής πυροβολισμών μεταξύ μελών του MIR –που ήταν περικυκλωμένα σ’ ένα σπίτι του Σαν Μιγκέλ, λαϊκής συνοικίας του Σαντιάγκο– και ένοπλων δυνάμεων της χιλιανής χούντας του στρατηγού Πινοσέτ, με 10 σφαίρες..

Ο τριαντάχρονος γιατρός και γενικός γραμματέας του MIR, Μιγκέλ Ενρίκες, ενδεχομένως να είχε διαφύγει, αν δεν προσπαθούσε –όπως άλλωστε κάθε επαναστάτης, που λαμπαδιάζει μέσα στην πιο μεγάλη ανιδιοτέλεια και αυτοθυσία– να διασώσει την τραυματισμένη και έγκυο, σύντροφό του, Κάρμεν Καστίγιο.

Ο θάνατός του «συμβολίζει», υπό μία έννοια, το «δεύτερο» θάνατο μιας από τις πιο ηρωικές και τραγικές συγχρόνως εποποιίες στην ιστορία της ταξικής πάλης που εκτυλίσσεται στη Χιλή από τις 4/9/1970 μέχρι τις 11/9/1973..
Τον Οκτώβρη του 1973, ένα μήνα μετά το πραξικόπημα, μέσα απ’ τη Χιλή και προσπαθώντας να οργανώσει την ένοπλη αντίσταση, είχε κάνει την πολιτική αποτίμηση του MIR σε μια συνέντευξή του σε γαλλίδα δημοσιογράφο:

«Η κρίση του συστήματος εξουσίας, που είχε αναπτυχθεί από χρόνια στη Χιλή, αποκρυσταλλώθηκε με την ανάληψη της κυβέρνησης από τη Λαϊκή Ενότητα… Αυτή δημιούργησε τις προϋποθέσεις που θα μπορούσαν να είχαν χρησιμεύσει στην ανάληψη της εξουσίας από τους εργάτες και σε μια προλεταριακή επανάσταση, εάν η κυβέρνηση είχε χρησιμοποιηθεί σαν όργανο για τον αγώνα των εργατών. Αλλά το ρεφορμιστικό σχέδιο που δοκίμασε να εκτελέσει η Λαϊκή Ενότητα δεν στράφηκε ενάντια στο σύνολο των κυρίαρχων τάξεων, δεν βασίστηκε στην επαναστατική οργάνωση των εργατών, στα δικά τους όργανα εξουσίας… Γι’ αυτό επιμένω,  στη χιλη δεν απετυχε η αριστερα, ουτε ο σοσιαλισμος, ουτε η επανασταση, ουτε οι εργατες. στη χιλη βρηκε τραγικο τελος μια ρεφορμιστικη αυταπατη» («Ντοκουμέντα του MIR», σσ. 14-15, Εξάντας, 1975).

ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΣΥΜΠΥΚΝΩΝΕΤΑΙ ΟΛΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΧΙΛΙΑΝΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΠΟΥ ΣΤΑΘΗΚΕ -ΚΑΙ ΠΕΘΑΝΕ- ΟΡΘΙΑ, ΜΕ Τ’ ΟΠΛΟ ΣΤΟ ΧΕΡΙ, ΑΝΤΙΠΑΛΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Σύντροφος Μιγκέλ Ενρίκες… Παρών!

Compañero Miguel Enriquez, HASTA LA VICTORIA SIEMPRE!

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

** κείμενο του σ/ φου Τάσου Κατιντσάρου, «πειραγμένο» από Αλέκα Ζορμπαλά

Πηγή η ιστοσελίδα μας