Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τότε που χάσαμε από κοντά μας ένα «διαμάντι» του επαναστατικού κινήματος, μια απ’ τις πιο δυναμικές συντρόφισσες, μια γυναίκα «έξω καρδιά», μια αγωνίστρια της ζωής που δεν λιγοψύχησε ποτέ, ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις που πέρασε. Τη Λένα Νικητοπούλου.
Εδινε παλληκαρήσια για χρόνια μάχη με τον καρκίνο. Δυστυχώς αυτός ήταν ο μόνος αντίπαλος που μπορούσε να νικήσει την Λένα μας.
Την γνώρισα το 2002 στο αποκορύφωμα της τρομοϋστερίας και οι ολονύχτιες συζητήσεις που κάναμε στο μαγαζί που διατηρούσε στου Ψυρρή, ήταν ατελείωτες.
Πάντα με χαμόγελο η Λένα και χωρίς να χάσει ούτε στιγμή την αγωνιστικότητά της, παρ’ όλο τα τεράστια προβλήματα που αντιμετώπιζε λόγω της αρρώστιας της, έδινε το παρόν σε κάθε αγώνα, ειδικά στις κινητοποιήσεις που έκαναν οι «Κινήσεις Αλληλεγγύης στους Πολιτικούς Κρατουμένους», μιας συλλογικότητας στην οποία υπήρξε από τα ιδρυτικά της μέλη, ενώ στάθηκε "βράχος ακλόνητος" συμπαραστεκόμενη σε συγγενικά άτομα φυλακισμένων μελών της 17 Νοέμβρη.
Δημοσίευση σχολίου