Νέες γενικές συνελεύσεις στις 19-20/3 για αποφάσεις αγωνιστικής κλιμάκωσης
Οι κινητοποιήσεις που έγιναν σε πολλές πόλεις της Ελλάδας στις 2/3 ενάντια στις απολύσεις και για μόνιμους μαζικούς διορισμούς απέδειξαν για μια ακόμη φορά ότι υπάρχει οργή και διάθεση να αντισταθούμε στην πολιτική της αδιοριστίας, των περικοπών, των αντιδραστικών νόμων, εγκυκλίων και ρυθμίσεων.
Σε αυτό το πρώτο μικρό βήμα πραγματικού κινήματος, προβλήθηκε ως αίτημα αιχμής το «μαζικοί μόνιμοι διορισμοί – να διοριστούν μόνιμοι όλοι οι αναπληρωτές» που βάλλει ενάντια στο συνολικό αντιδραστικό πλαίσιο που διαμορφώνεται στην εκπαίδευση και αφορά τις συνθήκες και σχέσεις εργασίας όλων των εκπαιδευτικών (μόνιμων και συμβασιούχων) και φυσικά αποτελεί επίθεση ενάντια στην πολιτική της αδιοριστίας, των απολύσεων και της ανεργίας. Τα «ολοκληρωμένα» προγράμματα επί χάρτου των διάφορων «στρατηγών» και η χαρταπιάγκα αιτημάτων (… διαφυγής) βρέθηκαν στα αζήτητα.
Οσο θορυβήθηκε η κυβέρνηση από τις κινητοποιήσεις (γι’ αυτό και άνοιξε κεφάλια), τόσο θορυβήθηκαν και ο κυβερνητικός αλλά και ρεφορμιστικός συνδικαλισμός, που προσπαθούν να δημιουργήσουν χρονικά κενά στη συνέχιση των κινητοποιήσεων και να πλησιάσει το Πάσχα, για να οδηγήσουν τον αγώνα σε «αγωνιστικό» κλείσιμο.
ΟΛΜΕ, ΔΟΕ (ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ – ΠΕΚ αλλά και ΠΑΜΕ) τρέμουν το ενδεχόμενο να βρεθούν σε μια κατάσταση αγωνιστικής κατάστασης των συμβασιούχων – αναπληρωτών που μπορεί να συμπαρασύρει όλον τον κλάδο γιατί, μια τέτοια κατάσταση θα αποκαλύψει (όπως την περίοδο των διαθεσιμοτήτων – απολύσεων) την γραμμή της ήττας και της υποταγής που τους χαρακτηρίζει. Όταν ο πραγματικός αγώνας κλιμακωθεί, οι βερμπαλισμοί αχρηστεύονται.
Σε σχέση με το ουσιαστικό ζήτημα και την προοπτική του, εμείς συνεκτιμούμε τέσσερα δεδομένα:
➤ Το πρώτο είναι ότι κόντρα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της υποταγής στο συσχετισμό, υπάρχουν στους εργαζόμενους όχι μόνο οργή και αγανάκτηση αλλά και αγωνιστικές διαθέσεις που όποτε τους δίνεται στοιχειωδώς η ευκαιρία, εκφράζονται.
➤ Το δεύτερο ότι η ελπιδοφόρα αρχή δεν πρέπει να μείνει εδώ, αλλά πρέπει να συνεχίσει.
➤ Το τρίτο είναι ότι οι ΟΛΜΕ – ΔΟΕ δεν έχουν καμία πραγματική πρόθεση να παλέψουν στην κατεύθυνση της συνέχισης και κλιμάκωσης του αγώνα.
➤ Το τέταρτο είναι ότι όταν το πράγμα ζεσταίνεται και εκφράζονται αγωνιστικές διαθέσεις, κάθε καθυστέρηση καθορισμού επόμενου βήματος κινητοποιήσεων είναι υπονομευτική.
Με βάση τα παραπάνω, προτείνουμε:
1. Να γίνουν γενικές συνελεύσεις εντός της εβδομάδας και σίγουρα αμέσως μετά τις 16/3, ανεξάρτητα με το τι θα κάνει η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ. Αν οι αποφάσεις για συνέλευση δε βγαίνουν από ΔΣ, να γίνει συλλογή υπογραφών. Οπου είναι δυνατόν, να συγκροτηθούν Επιτροπές Αγώνα.
2. Οι Συνελεύσεις να αποφασίσουν νέα απεργιακή κινητοποίηση και νέες συγκεντρώσεις άμεσα (τη βδομάδα 19-23/3) με βασική αιχμή τους μαζικούς μόνιμους διορισμούς και την μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών. Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να υπάρχουν κενά και ξεφουσκώματα.
Μία ακόμα παρατήρηση: Η αγκύλωση στην άχρηστη λογική των πανελλαδικών κινητοποιήσεων πρέπει να σταματήσει. Χίλιες φορές καλύτερα 500 διαδηλωτές στο Ηράκλειο παρά 20 παραπάνω που θα ανέβουν στην Αθήνα. Και κάτι ακόμα: Ένα κίνημα δεν νικάει επειδή υπερέχει στα επιχειρήματα από τον αντίπαλο ούτε επειδή είναι «στρατιωτικά» πιο ισχυρό από αυτόν. Ένα κίνημα αντλεί δυνάμεις από το λαό. Με την έννοια αυτή, πρέπει να σταματήσει και η αγκύλωση της επιλογής του Υπουργείου Παιδείας ως τόπου συγκέντρωσης και να μεταφερθούν οι συγκεντρώσεις στο κέντρο των πόλεων.
Συνεχίζουμε – κλιμακώνουμε για τα δικαιώματά μας, κόντρα σε φανερούς εχθρούς και ψεύτικους φίλους, ο αγώνας να περάσει στα χέρια των εργαζομένων
Ο αγώνας αυτός αφορά όλον τον κλάδο!
. Με απόρριψη της αντιδραστικής λογικής του μονόδρομου της επίθεσης κυβέρνησης – ΕΕ.
· Πλαίσιο κειμένου
Δημοσίευση σχολίου