Ο ίδιος εξακολουθεί να αρνείται οποιαδήποτε ιατρική βοήθεια, συνεχίζοντας τον αγώνα και βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια του την ζωή για να ικανοποιηθεί το δίκαιο αίτημα του και να του χορηγηθεί εκπαιδευτική άδεια.
Την ίδια στιγμή η συμπαράσταση στο πρόσωπο του συνεχώς διευρύνεται. Δημοσιογράφοι, Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και απλοί πολίτες- στο διαδίκτυο έχουν συγκεντρωθεί πάνω από 4.500 υπογραφές πολιτών που ζητούν να γίνει δεκτό το αίτημα του κρατούμενου απεργού πείνας και δίψας-, και δεκάδες ανακοινώσεις πολιτικών φορέων και συλλογικοτήτων απαιτούν να πραγματοποιηθεί άμεσα το αίτημα του Β. Δημάκη.
Δημοσιογραφικές πληροφορίες αναφέρουν ότι σήμερα αναμένεται να συγκληθεί το Πειθαρχικό Συμβούλιο των Φυλακών Κορυδαλλού ώστε να γίνει επανεξέταση της απορριπτικής απόφασης και πιθανόν να υπάρξει άλλο αποτέλεσμα από το πρόσφατο αρνητικό του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιά.
Αυτό που επίσης είναι άξιο αναφορά είναι η θετική στάση που κρατάει σ’ αυτό το θέμα η συντηρητική «Καθημερινή». Το σημερινό κείμενο της εφημερίδας το οποίο υπογράφει η Λίνα Γιαννάρου είναι ενδιαφέρον:
«Καλύτερα να μην πέρναγα σε ΑΕΙ»
Τα λόγια του, ακόμη και ο ήχος της φωνής του δεν θυμίζουν σε τίποτα τον άνθρωπο που πριν από περίπου ένα μήνα πανηγύριζε την εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο, στο Πολιτικό της Νομικής, δεύτερος μάλιστα στη σειρά. Ηταν η επιβράβευση μιας μεγάλης προσπάθειας αφού είχε καταφέρει να τελειώσει το σχολείο μέσα στη φυλακή και μάλιστα με 19,9 και υπό αντίξοες συνθήκες να δώσει για πανελλαδικές. Στις αρχές Σεπτεμβρίου είχε αρχίσει να ονειρεύεται ξανά, όμως η ζωή έχει την τάση να σε προσγειώνει βίαια.
Ο Βασίλης βρίσκεται στη φυλακή 18 ολόκληρα χρόνια, σχεδόν όλη την ενήλικη ζωή του, έχοντας καταδικαστεί για ληστείες τραπεζών. Οι δάσκαλοί του, όσοι τον γνωρίζουν, λένε σήμερα ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο «άλλο», πολύ μακριά από εκείνον τον 20χρονο πιτσιρικά που είχε παρατήσει το σχολείο για να μπει στην παρανομία.
Στις φυλακές Αγίου Στεφάνου Πάτρας όπου κρατούνταν μέχρι πρότινος, εθεωρείτο «πατρική φιγούρα» από τους συγκρατούμενούς του, πολλούς από τους οποίους είχε βοηθήσει να τελειώσουν το σχολείο. Πριν από μία εβδομάδα, κατόπιν αιτήματός του, μεταφέρθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού προκειμένου να βρίσκεται κοντά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο οποίο είναι πλέον φοιτητής. «Ομως αντί να βρεθώ σε ένα κελί όπου θα μπορώ τουλάχιστον να διαβάζω, με πέταξαν σε ένα κελί με άλλους δύο, όπου εκεί όπου κοιμόμαστε εκεί τρώμε. Δεν έχει ούτε γραφείο, ούτε καρέκλα, ούτε σκαμπό, ούτε κομοδίνο, ούτε ντουλάπα». Για να μην κοιμηθεί στο ρυπαρό στρώμα, δανείστηκε ένα υπόστρωμα κάμπινγκ από ένα συγκρατούμενό του. «Η κατάσταση και στο κελί και σε όλη την πτέρυγα είναι τριτοκοσμική».
Για να εξοπλιστεί ο χώρος υποτυπωδώς, να εξανθρωπιστεί, κι εφόσον δεν παρέχονται ούτε τα βασικά από το κατάστημα κράτησης, θα πρέπει να τα αγοράσει ο ίδιος μετά την υποβολή σχετικού αιτήματος στο συμβούλιο της φυλακής. Αν υποθέσουμε ότι βρίσκει τα χρήματα, τα αιτήματα αυτά περνούν μήνες μέχρι να ικανοποιηθούν. «Εως τότε είμαι υποχρεωμένος να κάθομαι στο κρεβάτι ή στο πάτωμα».
Στην Πάτρα οι συνθήκες ήταν καλύτερες, «αλλά φέρναμε και αποτελέσματα. Τέλειωσα με άριστα, μπήκα στο πανεπιστήμιο, αυτό που μου δίνεται δηλαδή δεν το καταχρώμαι, παράγω», λέει ο ίδιος στην «Κ». Θεωρητικά θα έπρεπε ήδη να έχει λάβει τα βιβλία από το ΕΚΠΑ. «Αλλά δεν έχει ασχοληθεί κανείς. Υπάρχει συγκεκριμένος υπάλληλος επιφορτισμένος με τις εγγραφές στις σχολές που θα έπρεπε να μας φέρνει τα βιβλία και το πρόγραμμα. Αλλά θα πρέπει να βάλω τη μάνα μου, 70 χρόνων γυναίκα, να τρέχει στο πανεπιστήμιο να μου τα φέρει. Υπάρχουν παιδιά χωρίς κανέναν έξω, παιδιά από την Αλβανία, ποιος θα τους βοηθήσει αυτούς;». Εννοείται ότι το χρηματικό έπαθλο των 500 ευρώ για την είσοδό του στο πανεπιστήμιο δεν έχει ακόμη δοθεί.
«Με τι θέληση;»
Ο Βασίλης πληροί τις προϋποθέσεις και για τη χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών, με το ηλεκτρονικό «βραχιολάκι», που θα του επέτρεπαν να παρακολουθεί τις παραδόσεις, να έχει πρόσβαση στη βιβλιοθήκη κ.ο.κ., αλλά οι κρούσεις του δεν φέρνουν αποτέλεσμα ούτε για τα στοιχειώδη. «Μας έχουν κλειδώσει, έχουν πετάξει τα κλειδιά και έχουν φύγει. Πάντως, δεν υπάρχουν εδώ για εμάς. Κάποιους μπορεί να μην τους ενοχλεί, κάποιοι τη θεωρούν φυσιολογική, μόνιμη κατάσταση. Δεν έχουν βλέψεις να σωφρονιστούν. Αλλά όχι και να βάζουν εμπόδια σε όσους κάναμε μόνοι μας την επιλογή να σωφρονιστούμε».
Στον Κορυδαλλό, οι κρατούμενοι φοιτητές είναι 40. Οπως λέει, πολλοί είναι αυτοί που γι’ αυτούς τους λόγους κάποια στιγμή τα παρατούν. Πριν από λίγες ημέρες ενημερώθηκαν ότι ακόμη και οι φοιτητές μπορούν να έχουν πρόσβαση στο Ιντερνετ μία ώρα την εβδομάδα... «Σε κάνουν να απαυδήσεις. Αν πρέπει να διαβάζεις συγγράμματα μόνος σου σε ένα κελί χωρίς τραπέζι, με τι θέληση θα συνεχίσεις; Μια αχτίδα που αχνοφαινόταν να γίνουμε άνθρωποι, τη χάνουμε και αυτή». Χαμένο θεωρείται και το εξάμηνο.
Δημοσίευση σχολίου