Χουντικά λαμόγια του κερατά

Γράφει ο mitsos175

Εκείνο που κάνει εντύπωση είναι πως διάολο ανεχόμαστε κάθε φορά καθάρματα κι άχρηστους να μας κάθονται στο σβέρκο.

Θυμάμαι την εποχή της δικτατορίας κυκλοφορούσαν ένα σωρό ανέκδοτα για την παροιμιώδη ανοησία των πραξικοπηματιών. Αν αρχίσω να λέω, δεν θα τελειώσουμε σήμερα. Ο ίδιος ο Παττακός, ένας από τους μεγαλύτερους βλάκες της Ιστορίας, είχε πει για τον εαυτό του και τους άλλους “Είμαστε ή βασανιστές ή ηλίθιοι”.
Λοιπόν ήταν και τα δυο, επιπλέον ήταν κι απίστευτα διεφθαρμένοι, λαμόγια του κερατά. Άπειρα τα σκάνδαλα από το “τάμα του έθνους” μέχρι τα “σάπια κρέατα”. Οι χουνταίοι έτρωγαν με δέκα μασέλες. Κι εδώ έρχεται μια απάντηση στην απορία που είπα στην αρχή. Γιατί έτρωγαν και κάμποσοι συμπαθούντες μαζί τους. Οι υπόλοιποι βέβαια έτρωγαν κι αυτοί... ξύλο.

Ο κόσμος στην συντριπτική του πλειοψηφία ήταν εντελώς αντίθετος με τη δικτατορία. Εν τούτοις το κακό κράτησε επτά χρόνια. Οι περισσότεροι, όπως ήταν φυσικό, φοβούνταν. Ακόμα και τα ανέκδοτα λέγονταν με προσοχή. Γέλαγες, όπως γέλαγε ο μαθητής στο σχολειό, που δεν ήθελε να τον καταλάβει ο αυστηρός δάσκαλος και να τον αρχίσει με τη βέργα. Ο φόβος προσπαθούσε να πνίξει το γέλιο. Αν μάθαιναν στην ΕΣΑ (συνήθως μετά από “καρφωτή”) ότι διακωμωδούσες το καθεστώς, σου έβγαινε ξινό. Θα έκλαιγες πικρά.

Εν τούτοις, σαν να το έκαναν επίτηδες, ήταν φορές που ήταν τόσο γελοίοι, που δεν μπορούσες να κρατηθείς. Αυτά που έλεγαν, που απαγόρευαν, ήταν τόσα πολλά ενώ οι δικαιολογίες τόσο ανόητες, που τα ανέκδοτα τα έκαναν οι ίδιοι.

Η ίδια η κατάσταση ήταν για γέλια. Εκτός από τα 1046 έργα τα οποία απαγορεύονται εντελώς λογοκρίνονται τα πάντα. Ως και ο Μοντεσκιέ θεωρήθηκε “Αναρχικός” από το Λαδά!!! Καλά οι Αρχαίοι Τραγωδοί, ο Γαλιλαίος... αλλά και ο Βαρόνος!;

Κάποιος γείτονας ήθελε να κάνει δώρο ένα βιβλίο. Πάει στο βιβλιοπώλη και του λέει “έχεις να μου προτείνεις κάποιο”; Εκείνος του απάντησε “Το μόνο που σίγουρα δεν απαγορεύεται, είναι η Αγία Γραφή”! Κι όμως ο κόσμος τους είχε καβάλα επτά χρόνια! Αλλά τι λέω; Εμείς έχουμε μια δεκαετία Μνημόνιο και πάμε για αιώνα.

Βέβαια υπήρχε Αντίσταση. Δεν θα συμφωνήσω με τον εξαιρετικό Ιστορικό Β. Ραφαηλίδη που έλεγε την Αντίσταση “πλατωνική” και “τουριστική”. Παραδέχομαι όμως πως είχε τους λόγους να το πει. Πάνω από 300 βόμβες εξερράγησαν μόνο στην Αθήνα. Η κορυφαία ένοπλη εκδήλωση κατά της χούντας ήταν η ηρωική προσπάθεια του Α. Παναγούλη να ξεπαστρέψει το δικτάτορα. Δυστυχώς απέτυχε. Και φυσικά υπάρχει η Νομική, το Πολυτεχνείο, άσχετα αν λίγοι από τους πρωταγωνιστές το καπέλωσαν μετά και το πούλησαν για μια καρέκλα.

Εκείνο που σίγουρα δεν υπήρχε ήταν οργάνωση. Η χούντα αντίθετα ήταν μαφία. Δηλαδή οργανωμένο έγκλημα. Φρόντιζε να είναι αποτελεσματική στον τομέα της ρουφιανιάς. Εκεί πράγματι ήταν άσσοι. Η καχυποψία ήταν διάχυτη. Ακόμα κι όταν συζητούσαν άνθρωποι γνωστοί, που εμπιστεύονταν ο ένας τον άλλο, υπήρχε ανησυχία μήπως ακούσει κάποιος “καλοθελητής” και τα πει μετά χαρτί και καλαμάρι. Οι δε Κομμουνιστές που θα μπορούσαν να κάνουν κάτι, ήταν ήδη μέσα στη φυλακή, ή εξόριστοι. Ήταν δε και οι μόνοι που αντιστάθηκαν από την αρχή.
Γιατί στην αρχή δεν αντιστάθηκαν όλοι, παρά το γεγονός πως οι περισσότεροι δεν ήθελαν τη συμμορία των Συνταγματαρχών. Βέβαια οι δικτάτορες ήταν πάνοπλοι, ενώ ο κόσμος εντελώς άοπλος. Τι να κάνεις μετά;

Όμως πολλοί αστοί κοίταξαν όντως να βολευτούν. Φυσικά όταν φάνηκε πως η χούντα σάπισε και κατέρρεε, άλλαξαν στρατόπεδο. Κι όταν πια έπεσε, έγιναν όλοι αντιστασιακοί, ακόμα και κάτι τουρίστες που την κοπάνησαν για να γλυτώσουν τις κακουχίες. Ένας από αυτούς ο Επίτιμος της ΝΔ που αντιστέκονταν με πατέ και σαμπάνια στο Παρίσι.
 Ένας άλλος, ο ιδρυτής της ΕΡΕ που σύμφωνα με καρφιά του Τέως ήθελε μεν χούντα αλλά όχι αυτούς τους άχρηστους. Ως κι ο Κοκός άκουσε τη μάνα του που του είπε “Κάνε κάτι πριν πέσουν γιατί θα θεωρηθείς συνεργός και πάει ο θρόνος” Έκανε λοιπόν ένα κίνημα από τα lidl το 1973, 6 χρόνια μετά, αφού είχαν βάλει σε όλα τα πόστα δικούς τους.