Μπάχαλο στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την απεργία της 30 Μάη - Τοποθετήσεις για την απεργία που προκήρυξαν ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ

Του Γ. Γ. 

Κάποιοι πιθανόν να ισχυριστούν ότι η δημοσιοποίηση διαφορετικών απόψεων που υπάρχουν σε μια συλλογικότητα, είναι δείγμα πλουραλισμού και εσωκομματικής δημοκρατίας.
Η αντίθετη άποψη που θα είχαν όσοι αποδέχονται ότι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός είναι απαραίτητος σε έναν πολιτικό σχηματισμό που θέλει να αυτοχαρακτηρίζεται επαναστατικός, θα έλεγε ότι τέτοιες ενέργειες είναι εκφυλιστικά φαινόμενα και δεν συνάδουν σε μια οργάνωση που έχει αναφορά στην κομμουνιστική προοπτική. (Αυτή είναι και η προσωπική μου άποψη).

Σε κάθε περίπτωση πάντως είναι ενδιαφέρον αυτό που συμβαίνει στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και έχει σχέση με την απεργία που προκήρυξαν στην 30 Μάη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

Το Νέο Αριστερό Ρεύμα βγάζει μια ανακοίνωση στην οποία τονίζεται: «Η 30 Μάη είναι μια φιέστα υπέρ της κυβέρνησης και του κεφαλαίου!

Απέναντι στην αντιδραστική στάση του αστικοποιημένου συνδικαλισμού απαιτείται αντίστοιχη τομή στη δράση του μαχόμενου ταξικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Καμιά ταξική δύναμη, κανένας εργαζόμενος και νεολαίος, καμιά αριστερή πολιτική κίνηση δεν πρέπει να στηρίξει την “πανεθνική μέρα δράσης”».

Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι απόψεις του ταξικού συνδικαλιστή Παναγιώτη Κεφαλληνού που σε κείμενο του στην ιστοσελίδα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αιτιολογεί γιατί πρέπει "Να μην φοβηθούμε να πούμε το μεγάλο ΟΧΙ στην απεργία των εργοδοτών". 
Παρόμοιες αντιλήψεις εκφράζει και ο συνδικαλιστής εκπαιδευτικός Κώστας Τουλγαρίδης σε συνέντευξη που έδωσε στο "Πριν".

Από την άλλη μεριά διαμετρικά αντίθετες είναι οι θέσεις μελών αυτής της συλλογικότητας. 
"30 του Μάη απεργούμε. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αποφύγουμε την παγίδα του αναχωρητισμού και της αποχής. Να μην τους αφήσουμε στην ησυχία τους!

Να μετατρέψουμε την 30η Μαΐου σε πραγματική μαζική απεργία και διαδήλωση των  δυνάμεων του εργατικού κινήματος που δηλώνουν πως θέλουν να εκπροσωπήσουν τα εργατικά συμφέροντα και να ανατρέψουν το «μνημονιακό κεκτημένο» ακυρώνοντας στην πράξη της φιλοεργοδοτική φιέστα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και στέλνοντας την «συμμαχία» της στα σκουπίδια". αναφέρουν σε κείμενο τους.
Αποκορύφωμα του μπάχαλου που επικρατεί στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η τοποθέτηση πέντε μελών της Κεντρικής Συντονιστικής Επιτροπής (ΚΣΕ), του ανωτάτου καθοδηγητικού οργάνου δηλαδή αυτής της συλλογικότητας τα οποία διαπιστώνουν: "Η μαζική συμμετοχή σ’ αυτήν, -σ.σ στην απεργία"- με τα αιτήματα και την προοπτική που έχουν στο κέντρο τους τα εργατικά συμφέροντα, είναι η πιο δυνατή απάντηση τόσο στην κυβέρνηση και στη δεξιά αντιπολίτευση όσο και στους προσανατολισμούς που πασχίζουν να επιβάλλουν οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.
Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και ευρύτερα της ριζοσπαστικής και μαχόμενης Αριστεράς μπορούν και πρέπει να πάρουν στους ώμους τους το καθήκον να μετατρέψουν την 30 Μάη σε μέρα πανεργατικής απεργίας από τα κάτω με περιεχόμενο που να ανταποκρίνεται στα αιτήματα, το πλαίσιο και τα προχωρήματα που έχουν διαμορφώσει οι αγώνες του εργατικού κινήματος όλα τα τελευταία χρόνια". 

Αν είναι εντελώς προβληματικό ή όχι να υπάρχουν τέτοιες κάθετες διαφωνίες για ένα τόσο κομβικό ζήτημα στο εσωτερικό μιας οργάνωσης, ας το κρίνουν οι αναγνώστες μας.

Εμείς ενημερωτικά να συμπληρώσουμε ότι τα σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ συμμετέχουν στην απεργία, ενώ η αναρχοσυνδικαλιστική πρωτοβουλία "ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ" με προκήρυξη της στην οποία χαρακτηρίζει πέμπτη φάλαγγα της εργατικής τάξης, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ τονίζει: "Η απεργία της 30ης Μάη είναι μια ανοιχτά αντεργατική απεργία, μια απεργία που φιλοδοξεί να ομογενοποιήσει τις ταξικές αντιθέσεις και να δημιουργήσει μια διαταξική συνθήκη στην οποία η εργατική τάξη καλείται να συρθεί έτσι ώστε σε αγαστή συνεργασία με τα αφεντικά να σώσουν από κοινού τον ελληνικό καπιταλισμό. Πρόκειται ουσιαστικά για μια προσπάθεια να διεκδικήσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τα αιτήματα που θέτει ο ΣΕΒ και οι υπόλοιπες εργοδοτικές ενώσεις, για μια προσπάθεια να αυτοδιαλυθεί κάθε πτυχή του εργατικού κινήματος μέσα στον εθνικό κορμό. Όσες δυνάμεις διατείνονται πως θέλουν να υπερασπιστούν τα εργατικά συμφέροντα οφείλουν να τεθούν απέναντι από αυτή την προσπάθεια και να την πολεμήσουν".  

Ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου σε ανακοίνωση του υπογραμμίζει μεταξύ άλλων:
Καταγγέλλουμε την «Μέρα Πανεθνικής Δράσης» και την εργοδοτική «κοινωνική συμμαχία»

Η απάντηση όλων των εργαζομένων, όλων των σωματείων που δεν υπογράφουν την παράδοσή τους στον αντίπαλο, που δεν παραμυθιάζονται από τις αφηγήσεις του «όλοι μαζί μπορούμε» με τους εφοπλιστές-βιομήχανους-εμπόρους και κάθε λογής αφεντικά, μπορούν και πρέπει να φωνάξουν πολύ δυνατά μία μόνο απάντηση: Είναι ώρα να οξυνθεί η ταξική – κοινωνική πόλωση! Να συνεχίσουμε ακόμα πιο δυναμικά να βάζουμε τα εργατικά συμφέροντα μπροστά! Να συνεχίσουμε να είμαστε απέναντι σε κάθε «κοινωνική – εργοδοτική συμμαχία» και να αγωνιστούμε για να σπάσει, να αποτύχει, να ηττηθεί κάθε τέτοια μορφή. 

Δεν κάνουμε «μέρες Πανεθνικής δράσης», αλλά άμεσο και μακροπρόθεσμο αγώνα, με πλαίσιο, αιτήματα και μορφές που έχουν κόστος στους εργοδότες. Με ταξικό εκβιασμό και όχι παρακάλια. Ισχυροποιούμε το Σύλλογό μας, την συλλογική εργατική αντίσταση και διεκδίκηση, ανεξάρτητα από τα παραμάγαζα των εργοδοτών (ΓΣΕΕ και όσοι την ακολουθούν), ακηδεμόνευτα και από τα κάτω.

Επίσης η εφημερίδα "ΚΟΝΤΡΑ" σε άρθρο της αναφέρει:
Καμιά συμμετοχή στην «απεργία» των «κοινωνικών εταίρων»
Κάποια στιγμή θα το βλέπαμε κι αυτό. «Απεργία» που την κηρύσσουν από κοινού η ΓΣΕΕ, ο ΣΕΒ και τα υπόλοιπα συνδικάτα των καπιταλιστών (συμμετοχή έσπευσε ν' αποφασίσει στις αρχές της εβδομάδας και η ΑΔΕΔΥ). Οι παλιοί «κοινωνικοί εταίροι», η ΓΣΕΕ και οι καπιταλιστές όλων των κλάδων και των βαθμίδων, παρέα με διάφορους αστικούς θεσμικούς φορείς (ΤΕΕ, ΔΣΑ, ΠΙΣ) συγκρότησαν την «Κοινωνική Συμμαχία» και όρισαν την 30ή Μάη ως «πανεθνική ημέρα δράσης», με τη ΓΣΕΕ να αποφασίζει και 24ωρη απεργία!


«Ολοι μαζί, θέτουμε την πατρίδα μας στην πρώτη γραμμή με σκοπό την “παλινόρθωση” της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας», διακηρύσσει ο εσμός των «κοινωνικών εταίρων». Και βέβαια, τα αιτήματα των καπιταλιστών καταλαμβάνουν την πρώτη θέση: «επιχειρηματικότητα, ανάπτυξη, εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, φορολογικά κίνητρα» κτλ. Επιχειρείται έτσι η πλήρης αντιστροφή της ίδιας της έννοιας της απεργίας, ακόμα και στην οικονομίστικη-ρεφορμιστική μορφή της.