Κραυγαλέα πτυχή του καπιταλιστικού παραλογισμού

Η είδηση μας έρχεται από την Αυστρία και μας λέει ότι η ακροδεξιά κυβέρνηση της χώρας αυτής ικανοποιώντας τις απαιτήσεις του εγχώριου κεφαλαίου, των λόμπι κα των πολυεθνικών, ετοιμάζεται να νομοθετήσει την 60ωρη εβδομαδιαία εργασία, κάτι που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν καθημερινά 12 ώρες.

Αναφέρει συγκεκριμένα το ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι η νέα δεξιά κυβέρνηση συνασπισμού της Αυστρίας - έχει συγκροτηθεί από το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα (ÖVP) και το ακροδεξιό κόμμα των Ελεύθερων (FPÖ)- ετοιμάζεται να χαλαρώσει το νομικό πλαίσιο για την απασχόληση, ώστε οι εργαζόμενοι να μπορούν να απασχολούνται έως και για 12 ώρες την ημέρα, ή 60 την εβδομάδα, κίνηση στην οποία τα συνδικάτα προβάλλουν σφοδρή αντίσταση. Ο νόμος που προβλέπει την αύξηση των εργασίμων ωρών αναμένεται να εγκριθεί από το κοινοβούλιο της Αυστρίας την Πέμπτη.

Τα εργατικά συνδικάτα φυσικά αντιδρούν με την πρώτη μεγάλη διαδήλωση να γίνεται το Σαββάτο που μας πέρασε στην Βιένη, με την γενική συνομοσπονδία συνδικάτων της Αυστρίας να απαιτεί από την κυβέρνηση να θέσει σε δημοψήφισμα τη θέσπιση του δωδεκαώρου και κατά συνέπεια την επέκταση των εργάσιμων ωρών της εβδομάδας έως και στις 60 ώρες.

Αντί για οποιοδήποτε δικό μας σχολιασμό παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το νέο βιβλίο του συγγραφέα και καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Γιώργου Ρούση, που έχει τίτλο «Ελεύθερος χρόνος μέτρο του πλούτου».

Βιώνουμε τον παραλογισμό, οι παραγωγικές δυνάμεις να είναι πιο αναπτυγμένες από ποτέ και η κατάσταση της συντριπτικής πλειονότητας των ανθρώπων να χειροτερεύει. Και αυτό ισχύει όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο.

Μια από τις πιο κραυγαλέες πτυχές αυτού του παραλογισμού συνίσταται στο ότι, αντί ο χρόνος που κερδίζεται με την αυτοματοποίηση να έχει ως επακόλουθο την απαλλαγή των ανθρώπων από τον βραχνά της καταναγκαστικής δουλειάς, αυτός να παίρνει τη μορφή της ανεργίας, ενώ παράλληλα να εντείνεται η εκμετάλλευση όσων συνεχίζουν να εργάζονται.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η κυρίαρχη τάξη των κεφαλαιοκρατών, μπροστά στη νέα πραγματικότητα, όχι μόνον δεν αυτοκαταργείται οικειοθελώς, όπως σε τελευταία ανάλυση διατείνονται ορισμένοι (λόγου χάρη ο Negri), αλλά για να διατηρήσει την ιδιωτική ιδιοκτησία της στα σύγχρονα μέσα παραγωγής και την εξουσία της, οξύνει ακόμη παραπέρα τις αντιθέσεις του συστήματος, με κύριο θύμα τους εργαζόμενους.

Και όλα αυτά, ενώ σήμερα με την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνικής είναι δυνατόν, με προϋπόθεση την ανατροπή του καπιταλισμού, ο ελεύθερος χρόνος να γίνει κυρίαρχος και να είναι αυτός και όχι ο βαθμός εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο το μέτρο του πλούτου.

Προς αυτήν την κατεύθυνση υποστηρίζεται ότι στο πλαίσιο ενός επαναστατικού πολέμου θέσεων, η δραστική μείωση του χρόνου εργασίας –δίχως μείωση των απολαβών και εντατικοποίηση της εργασίας–, και όχι η διατήρησή του, πρέπει να αποτελέσει άμεση αγωνιστική διεκδίκηση για το λαϊκό κίνημα και τους φορείς του, ένα οχυρό προς άμεση κατάληψη.