Συμπληρώνονται σήμερα 45 χρόνια από την 1η Αυγούστου του 1973, μέρα που δολοφονήθηκε από την KGB, σε συνεργασία με τους αναθεωρητές ηγέτες του ψευτο-ΚΚΕ, στο παγωμένο Σοργκούτ της Σιβηρίας, όπου ήταν εξόριστος, ο κομμουνιστής ηγέτης Νίκος Ζαχαριάδης, μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος κατά την τριτοδιεθνιστική περίοδο και αναμφισβήτητα η σημαντικότερη πολιτική προσωπικότητα της Ελλάδας του 20ού αιώνα.
Ο Ζαχαριάδης συνδύαζε τα χαρακτηριστικά του πολιτικού ηγέτη, του θεωρητικού και του επαναστάτη ακτιβιστή. Αναδείχτηκε σε ηγέτη μέσα από το καμίνι της ταξικής πάλης και όχι μέσα από λαβύρινθους κομματικών γραφείων. Πριν αναλάβει το πόστο του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ, στα 29 του χρόνια, είχε προλάβει να ζήσει μια πολυκύμαντη επαναστατική ζωή, στην Τουρκία, την Ελλάδα και τη Σοβιετική Ενωση. Να δουλέψει λιμενεργάτης, να μπαρκάρει σε βαπόρια, να σπουδάσει στο Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των Εργαζόμενων της Ανατολής (ΚΟΥΤΒ), να αναδειχτεί σε συνδικαλιστή ηγέτη, να καθοδηγήσει κομματικές οργανώσεις, να διωχθεί, να φυλακιστεί και να δραπετεύσει κάμποσες φορές (δυο φορές από τη φυλακή).
Από την καθοδηγητική θέση του γενικού γραμματέα, στην οποία τοποθετήθηκε με παρέμβαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, κατάφερε να οδηγήσει το ΚΚΕ στο δρόμο της πολιτικής ανασυγκρότησης, έτσι που από ένα κόμμα σπαρασσόμενο από φραξιονιστικές έριδες, να μετατραπεί σ’ ένα καθοδηγητικό και μαχητικό επιτελείο της εργατικής τάξης. Μπορεί να είναι ευρέως γνωστός από το γράμμα της 28ης Οκτώβρη του 1940, όμως ο Ζαχαριάδης έχει να επιδείξει ένα πλούσιο θεωρητικό συγγραφικό έργο, το οποίο συνόδευε πάντοτε την πολιτική-καθοδηγητική δραστηριότητά του, η οποία ήταν εξίσου πλούσια. Από τα μπουντρούμια της δικτατορίας του Μεταξά (1936) στο κολαστήριο του Νταχάου (μέχρι το 1945) κι από εκεί ξανά στην Αθήνα, ένα σύντομο διάλειμμα μέχρι να ξανανέβει στο βουνό, φυσικός ηγέτης της επανάστασης του 1946-49.
Δεν συμβιβάστηκε με την αντεπανάσταση που σάρωσε το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα στα μέσα της δεκαετίας του ’50, δεν υποτάχθηκε στον αναθεωρητισμό, δεν πρόδωσε την ιδεολογία και τις πολιτικές του απόψεις κι αυτό το πλήρωσε με την ίδια τη ζωή του. (Λεπτομέρειες για τη δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη από τους αναθεωρητές και την πολιτική-ιδεολογική σύγκρουση μαζί τους μπορείτε να διαβάσετε εδώ).
Είναι χρέος μας να τιμούμε αυτούς που έπεσαν στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Η τιμή στη μνήμη του Νίκου Ζαχαριάδη, όμως, συνιστά κάτι περισσότερο από ένα ηθικό καθήκον. Ο Ζαχαριάδης συνδυάζει πολλά απ' αυτά που αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία στις μέρες μας. Επαναστατική συνέπεια, θεωρητικό έργο, ηγετικές πολιτικές ικανότητες, στοχοπροσήλωση στον κομμουνισμό και τον προλεταριακό διεθνισμό και μια απροσποίητη λαϊκότητα, που τον κατέστησε τόσο αγαπητό στους ανθρώπους του λαού μας.
Στις μέρες μας, με το μεγάλο πολιτικό κενό, την ανυπαρξία ενός επαναστατικού πολιτικού επιτελείου της εργατικής τάξης, να χάσκει, προσφέροντας πρόσθετες δυνατότητες στους κυρίαρχους, με τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό να έχει αναγορευτεί σε ύψιστη πολιτική αρετή, το έργο και η ζωή του Νίκου Ζαχαριάδη αποτελούν πηγή έμπνευσης για κάθε κομμουνιστή, για κάθε πρωτοπόρο εργάτη.
Δημοσίευση σχολίου