Οποιαδήποτε εικόνα εμπόλεμης περιοχής με γεμίζει θλίψη. Κατεστραμμένα σπίτια, βομβαρδισμένοι δρόμοι κλειστοί από χαλάσματα, ερείπια, αποκαΐδια, πτώματα αθώων ανθρώπων, πείνα, δυστυχία, αρρώστιες, εκμετάλλευση και φόβος. Μια φρικτή κατάσταση, μια αληθινή κόλαση.
Η οικονομία ενός εμπόλεμου κράτους απλά δεν υπάρχει. Τα πάντα λειτουργούν με βάση τις πολεμικές ανάγκες. Όσες υποδομές αποφύγουν την καταστροφή, εξυπηρετούν πρώτα και κύρια το στρατό. Ύδρευση, αποχέτευση, υγεία, κοινωνικές υπηρεσίες, τα πάντα διαλύονται. Τη θέση των σχεδίων για ανάπτυξη, για οικονομική πρόοδο, την παίρνουν τα στρατιωτικά σχέδια για οχύρωση, άμυνα κι επίθεση. Τα δεινά του πολέμου είναι τόσα πολλά και τόσο γνωστά που δεν θα πούμε τίποτε άλλο.
Όμως, όπως κάποια πτωματοφάγα ζώα βρίσκουν αφορμή να γεμίσουν τις κοιλιές τους από το θάνατο άλλων, έτσι και κάποια αδίστακτα ανθρωπόμορφα τέρατα βρίσκουν ευκαιρίες στον πόλεμο.
Δεν αναφέρομαι μόνο στους γνωστούς μαυραγορίτες που αισχροκερδούν από τη δυστυχία των φτωχών. Ούτε καν στους μισθοφόρους φονιάδες, ή τους εγκληματίες που πλιατσικολογούν εις βάρος αμάχων.
Η μεγαλοαστική τάξη κάθε χώρας παίζει το ρόλο του μεγαλύτερου μαυραγορίτη και του μεγαλύτερου πλιατσικολόγου. Οι τύποι αυτοί δεν χάνουν στον πόλεμο. Γιατί; Γιατί το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων τους τα έχουν στο εξωτερικό, απόλυτα ασφαλή από υποτιμήσεις, συγκρούσεις, καταστροφές.
Όταν λήξει ο πόλεμος, ακόμα κι αν έχουν χάσει κάποιες επαύλεις από βόμβες, μπορούν να έρθουν να αγοράσουν πάμφθηνα ότι απέμεινε, αφού πληρώνουν σε σκληρό νόμισμα. Επιπλέον κερδίζουν από την ανοικοδόμηση. Η χώρα μετά τον πόλεμο είναι μια έρημος, που όμως έχει πολλούς εξαθλιωμένους, οι οποίοι θα δουλέψουν για ψίχουλα, ώστε να χτίσουν πάλι όσα έχασαν. Μόνο που δεν θα τα πάρουν αυτοί, οι παλιοί μικροϊδιοκτήτες, αλλά όσοι έχουν το Κεφάλαιο.
Πόλεμος για τους πλουτοκράτες σημαίνει ευκαιρία, ευκαιρία να γίνουν πολύ πλουσιότεροι.
Να γιατί για κάποια παλιοτόμαρα το Μνημόνιο, που ήταν ένας πόλεμος με οικονομικά όπλα, ήταν “ευτυχία και ευλογία”! Το ήθελαν, το λιγουρεύονταν, όπως ονειρεύονται τους πολέμους. Σάμπως αυτοί θα πεθάνουν; Αυτοί θα παρακολουθούν απ' έξω πίνοντας σαμπάνια, ενώ οι φτωχοί θα είναι μέσα στις λάσπες και τις κακουχίες. Κι αν τυχόν γλυτώσουμε, θα είμαστε οι είλωτες στ' αφεντικά. Υπάρχει ένας σίγουρος νικητής κι ένας σίγουρος χαμένος σε κάθε πόλεμο. Νικητής είναι ο καπιταλιστής που έχει τα φράγκα έξω, που την κοπάνησε στην πρώτη δυσκολία, ενώ χαμένοι όσοι πολέμησαν γι αυτόν.
Αρκετοί ντόπιοι κεφαλαιοκράτες γλυκάθηκαν με το Μνημόνιο και τώρα θέλουν πόλεμο με την Τουρκία.
Μην πούμε τελείωσαν τα δεινά (που δεν τέλειωσαν, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία), αυξήστε κάνα μισθό, δώστε πίσω καμιά σύνταξη. “Όχι, θα κακομάθουμε”. Πρέπει να δυστυχούμε, για να είναι πιο ευτυχισμένοι οι τοκογλύφοι, οι άρπαγες, οι πολιτικοί, οι πάμπλουτοι αστοί.
Μας λένε λοιπόν είναι ευκαιρία να κάνουμε πόλεμο. Χρεοκοπημένοι; Όντως καλή ευκαιρία να χάσουμε. Αφού τελειώσουν τα πυρομαχικά, δεν θα έχουμε για άλλα. Και τότε;
Έχουν βάλει και τα φερέφωνα μπροστά, τα σκυλιά τους, τα φασιστάκια. Γιατί δεν μπορούν να μας πουν ευθέως “όσο εσείς σκοτώνεστε εμείς τα οικονομάμε”! Έτσι μας λένε το παραμύθι πως το κάνουν για την πατρίδα! Και γαμώ τις εφευρέσεις αυτή η πατέντα. Δεν εννοώ βέβαια την πραγματική πατρίδα.
Γιατί, τι είναι η πατρίδα μας; “Μην είν' οι κάμποι; Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά”... που λέει ο ποιητής; Για τους κάμπους, τα βουνά, τις θάλασσες κλπ, έχω να πω πως τα εκμεταλλεύονται πλήρως και τα καταστρέφουν συστηματικά διάφορες εταιρείες. Άρα μόνο πατριώτες δεν είναι, έστω κι αν συμφωνήσω μ αυτό τον ορισμό. Τα δε αρχαία του ποιήματος επίσης πουλήθηκαν. Πληροφορίες “πατριωτική” οικογένεια Μητσοτάκη.
Πατρίδα όμως σημαίνει κάτι άλλο. Κάτι που έγραψε ο Μέγας τραγικός ποιητής Σοφοκλής, κι απαγορεύτηκε γι αυτό από τη Χούντα: "ὡς οὐδέν ἐστιν οὔτε πύργος οὔτε ναῦς ἔρημος ἀνδρῶν
μὴ ξυνοικούντων ἔσω". Τίποτα δεν αξίζει, ούτε κάστρο ούτε καράβι αν δεν έχει μέσα ανθρώπους.
Πατρίδα λοιπόν είμαστε εμείς, οι άνθρωποι, κι ότι μας σκοτώνει, όπως ένας πόλεμος, είναι ξεκάθαρα αντιπατριωτικό.
Δημοσίευση σχολίου