Δεν κινδύνευαν από κανέναν, δεν ένιωθαν καμιά απειλή και το μόνο που έκαναν ήταν να καταφέρουν κλωτσιές στο κεφάλι σε ένα τραυματισμένο άτομο που αιμορραγούσε, πεσμένο στο έδαφος.
Αυτά τα τομάρια που έδειξαν τον "ανδρισμό" τους και εκτόνωσαν όλη την κτηνωδία που τους διακατέχει, πάνω σε ένα άρρωστο άτομο, δεν μπορούν να επικαλεστούν καμιά δικαιολογία.
Είναι όμως μόνο αυτοί οι ένοχοι για την δολοφονία του νέου ανθρώπου που είχε πέσει στην λούμπα των ναρκωτικών και απεγνωσμένα έψαχνε τρόπο για να βρει την δόση του;
Ευθύνες και μάλιστα βαρύτατες δεν έχουν και όσοι/ες παρακολουθούσαν αδιάφοροι να δολοφονείται ένας νέος άνθρωπος;
(Για τους μπάτσους που φόρεσαν χειροπέδες στον μισοπεθάμένο, μπορεί και νεκρό νεολαίο, δεν έχουμε να σχολιάσουμε τίποτα, πέρα του ότι το προσωπικό του ασθενοφόρου που μετέφερε τον Ζακ στο νοσοκομείο το ανέχτηκε).
Οι κυρ Παντελήδες, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι αυτοί που καθόρισαν (ή προσπαθούν να καθορίσουν) την ζωή μας. Και δυστυχώς, αυτοί οι "νοικοκυραίοι" έχουν βάλει την καθοριστική τους πινελιά στο γράψιμο της πρόσφατης ιστορίας μας.
Ας φέρουμε στην μνήμη μας ένα απόσπασμα από κείμενο του Στέλιου Ελληνιάδη:
Αυτοθυσιαστικός ο Δημοκρατικός Στρατός που πολέμησε για την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία, αλλά πάλεψε μόνος του, χωρίς έμπρακτη παλλαϊκή υποστήριξη, απέναντι σε υπέρτερες δυνάμεις.
Κι αυτοί που τον κατανίκησαν με ξένα όπλα και καθοδήγηση, ήταν εντόπιοι, του εθνικού στρατού, με τους χίτες, τους δοσίλογους και τους προδότες μπροστάρηδες, και τους άλλους, τους πολλούς, τους κοινούς πολίτες, ακόλουθους.
Πού βρέθηκαν όλοι αυτοί, κοντά διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι, που πολέμησαν εναντίον των πατριωτών κομμουνιστών;
Πλουτοκράτες ήταν; Και τι έκαναν όλοι οι άλλοι, μερικά εκατομμύρια, που λούφαξαν και ψήφιζαν τους πολιτικούς και τα κόμματα της αγγλοκρατίας και της αμερικανοκρατίας, τον Παπανδρέου, τον Παπάγο και τον Καραμανλή;
Πώς τόσο εύκολα ξέχασαν ποιος αγωνίστηκε με βαρύ τίμημα εναντίον των Γερμανών και των Ιταλών κατακτητών από το 1941 ως το 1945;
Πώς τόσο εύκολα έκαναν τα στραβά μάτια στη φοβερή τρομοκρατία που ξεκίνησε με τα Δεκεμβριανά, αμέσως μετά την απελευθέρωση, το 1944;
Και πώς τόσο εύκολα αποδέχτηκαν τη νέα τάξη πραγμάτων; Τη δημοκρατία του παλατιού και τις κυβερνήσεις που διόριζε ο Αμερικανός πρέσβης;
Βέβαια, δεν ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι συνεργάτες των Γερμανών, ούτε μαυραγορίτες, ούτε λακέδες των Αμερικάνων. Αποδέχτηκαν, όμως, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, τη γερμανοκρατία, την αγγλοκροπία και την αμερικανοκρατία.
Και το χειρότερο: συμφιλιώθηκαν και συνυπήρξαν με τους προδότες, τους ταγματασφαλίτες, τους μαυραγορίτες, τους κουκουλοφόρους, τους δοσίλογους και τους λακέδες των Άγγλων και των Αμερικανών.
Που δεν ήταν μόνο πέντε-δέκα ρεμάλια, εγκληματίες και ξεπουλημένοι. Ήταν και πολλοί, περισσότεροι απ’ όσους νομίζει κανείς, καθωσπρέπει νοικοκυραίοι.
Οικογενειάρχες της διπλανής πόρτας. Αυτοί στήριξαν, με μικροανταλλάγματα, όλη τη φάρα των δοσιλόγων και των μαυραγοριτών. Αυτοί εξέλεγαν βουλευτές τους συνεργάτες των ξένων κηδεμόνων και τους απογόνους των ταγματασφαλιτών. Γεμάτη ήταν η Βουλή και το κράτος από δαύτους.
Δημοσίευση σχολίου