Πηγή: Παναγιώτης Φρούντζος - "Documento"
Στην πλειονότητά τους τα ελληνικά ΜΜΕ είναι έτοιμα να κατασπαράξουν και να κανιβαλίσουν ανθρώπους που ανήκουν σε ευαίσθητες και ευάλωτες μειονότητες -κοινωνικές, φυλετικές, θρησκευτικές- και αποτελούν τον μεγαλύτερο φόβο για τη διασάλευση του τακτοποιημένου μικρόκοσμου του μικρο/μεσοαστού.
Και αφού ολοκληρώσουν το έργο της δημόσιας διαπόμπευσης και παραδώσουν στο φιλοθέαμον κοινό το αντικείμενο της χλεύης τους για να συνεχιστεί η σκύλευση από τους καθωσπρέπει πληκτικούς καθημερινούς ανθρώπους, αναζητούν εναγωνίως τα επόμενα θύματά τους.
Και ο μηχανισμός τροφοδότησης και ανατροφοδότησης των ταπεινών ενστίκτων συνεχίζει τη λειτουργία του υπηρετώντας τη διαδικασία καταστολής της ατομικής συνείδησης.
Κοιτούσα την προηγούμενη Δευτέρα το πρωτοσέλιδο των «New York Times». Το βασικό μέρος του ήταν αφιερωμένο στην υπόθεση του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι και σκεφτόμουν πόσο δύσκολο θα ήταν κάποια μεγάλη καθημερινή εφημερίδα στην Ελλάδα να αφιερώσει το βασικό της θέμα στην εξαφάνιση και τη δολοφονία ενός δημοσιογράφου (φυσικά δεν μιλώ καθόλου για την ιδιωτική τηλεόραση της ημεδαπής, η οποία μπορεί να μην αξιολογήσει ως σημαντική, ας πούμε, την είδηση η Υεμένη αντιμετωπίζει τον χειρότερο λιμό που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα τα τελευταία 100 χρόνια).
Σχεδόν ακατόρθωτο από τη στιγμή που είμαστε παγιδευμένοι είτε στην ελληνοκεντρικότητά μας είτε στο σχήμα του κοινωνικού κανιβαλισμού. Ετσι τα ελληνικά ΜΜΕ (με φωτεινότατες εξαιρέσεις) είναι έτοιμα να ενοχοποιήσουν και να ρίξουν στην αρένα ανθρώπους από ευάλωτες κατηγορίες (χάριν διασκεδάσεως του «καταναλωτή εικόνων») και να εμπλακούν στις μικροΐντριγκες της τρέχουσας πολιτικής σκηνής.
Οταν υπάρχουν ο «οροθετικός λήσταρχος» Ζακ και ο Ρουβίκωνας, ποιος έχει διάθεση να ασχοληθεί με τους «πειναλέους» της Υεμένης;
Δημοσίευση σχολίου