Κάποτε, τότε που υπήρχε φοιτητικό κίνημα, δυναμικό, που δεν αρκείτο στα ψηφαλάκια των εκλογών, καθηγητές, πρυτάνεις κλπ, με αντιδραστικές, αποκλίνουσες, ή και ευθέως παράνομες συμπεριφορές είχαν την αντιμετώπιση, που τους άρμοζε.
Μέχρι και που τους "έχτιζαν"... ως μια εντελώς πρωτότυπη, δυναμική μορφή πάλης, γέννημα θρέμμα της ριζοσπαστικότητας του κινήματος και της ετοιμότητας, οργανωτικότητας και αποφασιστικότητας κάποιων, που αναλάμβαναν το ρίσκο της δια παντός διαγραφής από τις σχολές, αλλά και των δικαστικών διώξεων και φυλακίσεων.
Μετά ήρθε ο "καθηγητής" με το περουκίνι, που εκβίαζε για χρηματικά ανταλλάγματα και σεξουαλικές αντιπαροχές... Κάποιοι ενέδωσαν, σχεδόν όλοι σιώπησαν, ουδείς αντέδρασε!
Αχ που είστε βρε Παναγιώτη και Σταύρο;;;
Μου λείπετε πολύ! Και πάνω από όλα λείπετε σε ό,τι έχει απομείνει από το τότε φοιτητικό κίνημα.
Αλλά, πάντα θα ελπίζουμε, έτσι;
Δημοσίευση σχολίου