Για τις εξελίξεις στην Βενεζουέλα

Είναι φανερό ότι στην Βενεζουέλα έχουμε ένα σκηνικό απ' τα γνωστά που συνηθίζει να στήνει κατά καιρούς η Αμερικανική κυβέρνηση για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της. Και εδώ το κάνει εντελώς απροκάλυπτα.
Σχεδιάζει και μεθοδεύει τον τόπο ώστε να βγει ένας τύπος, στην προκειμένη περίπτωση  ο ηγέτης της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας, Χουάν Γκουαϊδό, να αυτοανακηρυχθεί "Πρόεδρος" της χώρας. Δηλώνει ότι με κάθε τρόπο θα τον στηρίξει και καλεί τα "κράτη-δορυφόρους" της να κάνουν το ίδιο.
Κι απ' ότι βλέπουμε στην προτροπή του Τραμπ ανταποκρίθηκαν πολλές κυβερνήσεις -σε μας η  ΝΔ ανακοίνωσε ότι στηρίζει την πρωτοβουλία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος να αναγνωρίσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον Χουάν Γκουαίδο ως μεταβατικό πρόεδρο της Βενεζουέλας- ανάμεσα τους η κυβέρνηση του Καναδά της Βρετανίας κ.α.

Ενα απλό ερώτημα. Οι πολιτικοί ηγέτες της Δύσης, που βγαίνουν και δηλώνουν την υποστήριξη τους σε ένα πραξικοπηματία, ο οποίος προσπαθεί να καταργήσει την εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας του, αν κάτι παρόμοιο συνέβαινε στις πατρίδες τους θα έκαναν το ίδιο;

Σε κάθε περίπτωση πάντως κανείς δεν μπορεί να προκαθορίσει τις εξελίξεις στην Βενεζουέλα και με δεδομένο ότι ο πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαντίμιρ Πούτιν σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Νίκολας Μαδούρο εξέφρασε την υποστήριξη του στην νόμιμη κυβέρνηση της Βενεζουέλας «σε συνθήκες όξυνσης μια εσωτερικής πολιτικής κρίσης που έχει προκληθεί από το εξωτερικό».
Επίσης όπως μεταδίδει το Reuters, επικαλούμενο το ρωσικό Interfax, ο υφυπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Ριάμπκοφ δήλωσε πως η Μόσχα θα σταθεί στο πλευρό της Βενεζουέλας για να προστατεύσει την εθνική κυριαρχία της αλλά και την αρχή της μη εμπλοκής σε εσωτερικά θέματα.

Για να μην δημιουργηθούν όμως παρανοήσεις να τονίσουμε ότι δεν έχουμε αυταπάτες για το καθεστώς Μαδούρο. Το παρακάτω απόσπασμα είναι από άρθρο της εφημερίδας "ΚΟΝΤΡΑ" και γράφτηκε τον περασμένο Μάη όταν ο Μαδούρο κέρδισε τις προεδρικές εκλογές στην χώρα του.

... Αν κανείς μείνει μόνο στα επιφαινόμενα και τα ωραία λογάκια περί «μπολιβαριανής επανάστασης», που τόσες φορές έχουν ακουστεί από τα χείλη του Τσάβες (παλαιότερα) και του Μαδούρο (σήμερα), καθώς και στη στάση των ΗΠΑ, που όντως θεωρούν εχθρό τους τον Μαδούρο γιατί δεν τον έχουν στο χέρι τους, όπως έχουν την αμερικανόδουλη αντιπολίτευση (ο Μαδούρο «παίζει» και με άλλους ιμπεριαλιστές, όπως η Ρωσία), θα οδηγηθεί στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι η Βενεζουέλα έχει μπει στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού γιατί προσπαθεί να οικοδομήσει το σοσιαλισμό ή τουλάχιστον ένα πιο δίκαιο σύστημα οικονομικής ανάπτυξης.

Αν όμως προσπαθήσει να αναλύσει την πολιτική του τσαβισμού, θα διαπιστώσει ότι πίσω από το «σοσιαλιστικό προφίλ» κρύβεται ο καπιταλισμός. Ενας καπιταλισμός που αρχικά εμφανίστηκε με ρεφορμιστικό προσωπείο, προκειμένου να πλασαριστεί σαν σοσιαλισμός. Πατώντας πάνω στο αβαντάζ της αύξησης των διεθνών τιμών του πετρελαίου, είχε την δυνατότητα να το κάνει αυτό. Ταυτόχρονα όμως διατηρούνταν ανέπαφες οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Αυτό δεν το λέμε μόνον εμείς, αλλά αναγκάστηκαν να το παραδεχτούν και φιλοτσαβιστές, όπως το ειδησεογραφικό πρακτορείο Venezouelanalysis, το οποίο σε παλαιότερο άρθρο του με τίτλο: «Επανάσταση, αντεπανάσταση και οικονομικός πόλεμος στη Βενεζουέλα» ανέφερε τα εξής αποκαλυπτικά:
«Ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Καπρίλες λέει σίγουρα σωστά ότι το τωρινό οικονομικό μοντέλο δεν είναι σταθερό, όμως ποιο είναι αυτό το μοντέλο; Ενώ υπάρχει αρκετά μεγάλη κρατική παρέμβαση στην οικονομία και σημαντικές κοινωνικές επενδύσεις μέσω των αποστολών του τσαβισμού, η Βενεζουέλα εξακολουθεί να είναι μία καπιταλιστική χώρα και οι εισαγωγές και διανομές τροφίμων βρίσκονται κυρίως σε ιδιωτικά χέρια, παρά τον αυξανόμενο αριθμό των κοπερατίβων και των σοσιαλιστικών ή μικτών εταιριών» (οι υπογραμμίσεις δικές μας).  Στο άρθρο αναφέρεται ότι είναι οι καπιταλιστές που ελέγχουν την εισαγωγή, παραγωγή και διακίνηση τροφίμων και άλλων προϊόντων και κερδοσκοπούν  ασύστολα αγοράζοντας επιδοτούμενα προϊόντα διατροφής για να τα πουλήσουν σε υψηλότερες τιμές στην εγχώρια αγορά. Ποιος όμως τους επέτρεψε να κάνουν κάτι τέτοιο; Πώς είναι δυνατόν, μετά από 17 χρόνια «σοσιαλισμού», οι καπιταλιστές να εξακολουθούν να έχουν καθοριστική θέση στην παραγωγή;