Ηταν 2 Οκτωβρίου 1968, στην πλατεία Τλατελόλκο στην Πόλη του Μεξικού. Οι εξεγερμένοι φοιτητές προετοιμάζονταν για μια πολυπληθή ειρηνική πορεία διαμαρτυρόμενοι για την άγρια καταστολή της κυβέρνησης.
Ενα ελικόπτερο πετούσε πάνω από τα κεφάλια τους. Κανείς δεν του έδινε σημασία ώσπου η Οριάνα Φαλάτσι παρατήρησε τέσσερις πράσινες φωτοβολίδες να φεύγουν από αυτό.
Αμέσως φώναξε ότι ήταν σύνθημα και προτού προλάβει να πει περισσότερα έπεσαν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Ελεύθεροι σκοπευτές και άντρες των ειδικών δυνάμεων με περιβραχιόνια πυροβολούσαν και επιτέθηκαν στο πλήθος με ξιφολόγχες, έχοντας υποστήριξη από τανκς και ελικόπτερα.
Είχε αρχίσει η σφαγή εκατοντάδων φοιτητών για να μπορέσει σε δέκα μέρες, μες στην ησυχία ενός νεκροταφείου, ο πρόεδρος Δίας Ορδάς να κηρύξει την έναρξη των αιματοβαμμένων Ολυμπιακών Αγώνων.
Η Φαλάτσι αντιλήφθηκε το σύνθημα αλλά δεν κατάφερε να σώσει τους φοιτητές. Η εμπειρία της από τα πολεμικά μέτωπα ήταν μεγάλη και είχε δει ανάλογο σύνθημα με φωτοβολίδες στον πόλεμο του Βιετνάμ. Είχε βρεθεί κι εκεί και σε κάθε άλλο δύσκολο σημείο του πλανήτη για να δει και να ενημερώσει.
Κάλυψε τους περισσότερους πολέμους της δεκαετίας του 1970 αλλά και την ιρανική επανάσταση το 1979. Εχουν μείνει ιστορικές οι συναντήσεις της Ιταλίδας δημοσιογράφου με ισχυρά πρόσωπα της περιόδου, απέναντι στα οποία στάθηκε άτεγκτη και ατρόμητη, χωρίς να χαρίζει χαμόγελα παρά μόνο σκληρές ερωτήσεις.
Εχει μείνει γνωστή η στάση της απέναντι στον τότε επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τον πολύ Χένρι Κίσιντζερ, τον οποίο στρίμωξε με τις ερωτήσεις της, αναγκάζοντάς τον να παραδεχτεί πόσο προβληματικός ήταν ο πόλεμος στο Βιετνάμ.
Δεν ορρωδούσε προ ουδενός. Μάλιστα, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, είχε πάει σε αποστολή στην Τεχεράνη όπου ήταν σε εξέλιξη η ιρανική επανάσταση - ο τελευταίος μεγάλος ξεσηκωμός της περιόδου της αντιαποικιοκρατίας. Μπροστά στον θρησκευτικό ηγέτη και πνευματικό ταγό της επανάστασης αγιατολάχ Χομεϊνί δεν δίστασε να μιλήσει για τη μαντίλα που ήταν υποχρεωμένες να φορούν οι γυναίκες. Απευθύνθηκε στον Χομεϊνί ρωτώντας τον πώς μπορούν να κάνουν με αυτό μπάνιο οι γυναίκες και εκείνος της απάντησε ότι όσες δεν το πιστεύουν δεν υποχρεούνται να τη Φορούν.
Εκείνη τότε αφαίρεσε τη μαντίλα από το κεφάλι της και εκνευρισμένος από τη στάση της ο Χομεϊνί αποχώρησε. Επανήλθε την επομένη για να απαντήσει στις δύσκολες ερωτήσεις της δημοσιογράφου που βρισκόταν μπροστά του χωρίς να φορά μαντίλα.
Εκείνο το διάστημα είχε γνωρίσει τον Αλέκο Παναγούλη - ήταν ένας ήρωας στα μάτια της μετά την απόπειρα να σκοτώσει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο το 1968.
Κατάφερε να του πάρει συνέντευξη και τον ερωτεύτηκε. Εμειναν μαζί έως τον θάνατό του από τροχαίο.
Η Οριάνα Φαλάτσι έλεγε ότι ήταν σκηνοθετημένο για να σκοτωθεί ο σύντροφός της.
Πήγε στον σπαρασσόμενο από τον εμφύλιο Λίβανο, μίλησε με τον Αραφάτ και άλλες προσωπικότητες, κάλυψε κι άλλα πολεμικά γεγονότα και έμεινε στην πρώτη γραμμή. Δεν παντρεύτηκε, το παιδί που κυοφορούσε από τον Παναγούλη το έχασε ενώ ήταν οκτώ μηνών έγκυος.
Μετά η ατρόμητη και ατίθαση δημοσιογράφος έπρεπε να δώσει τη δική της μάχη καθώς διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού. Πήγε στη Νέα Υόρκη για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Εκανε μια σημαντική στροφή κραυγάζοντας κατά του ισλαμισμού τα τελευταία χρόνια της ζωής της.
Η καυστική πένα απέναντι σε ισχυρά πρόσωπα και καταστάσεις χάθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 2006 έχοντας αφήσει πλούσιο συγγραφικό έργο το οποίο έχει μεταφραστεί σε 21 γλώσσες.
Δημοσίευση σχολίου