Σκέψεις για την λαϊκή αυτοάμυνα, με αφορμή ένα περιστατικό που έγινε σαν σήμερα το 1946

Του  Γ. Γ. 

Μια απ’ τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις λαϊκής αυτοάμυνας είχαμε σαν σήμερα το 1946 στο χωριό  Σελίτσανη Αγιάς.
Σε μια εποχή που όλα τα «έσκιαζε η φοβέρα» και η τρομοκρατία σε βάρος των δημοκρατικών πολιτών μετά την κατάπτυστη συμφωνία της Βάρκιζας είχε φτάσει στο κατακόρυφο, οι κάτοικοι αυτού του χωριού της Λάρισας (σήμερα ονομάζεται Ανατολή) έδωσαν την πρέπουσα απάντηση στις συνασπισμένες κρατικές κατασταλτικές δυνάμεις και παρακρατικές συμμορίες.

Ξημερώματα 26 Απρίλη του 1946, στίφη Χωροφυλάκων πλαισιωμένα από καθάρματα της «Ενωσης Βασιλοφρόνων Εθνικιστών Νέων» (ΕΒΕΝ), μιας οργάνωσης που δρούσε στη περιοχή, καθώς και με τομάρια της συμμορίας του Ηλία Τσαντούλα, στελέχους της ΕΕΕ και ένοπλου δοσίλογου στην περίοδο της κατοχής, εισβάλουν στο χωριό δολοφονούν εν ψυχρώ 9 στοχοποιημένους δημοκρατικούς πολίτες και προβαίνουν σε συλλήψεις.

Μετά τον αρχικό αιφνιδιασμό οι προοδευτικοί κάτοικοι του χωριού αντιδρούν άμεσα. Οργανώνονται και κάνουν συντονισμένη επίθεση στους δολοφόνους.
Σκοτώνουν 3 απ’ αυτούς πανικοβάλλοντας τους υπόλοιπους που τρέπονται σε άτακτη φυγή, απελευθερώνοντας αυτούς που είχαν συλλάβει.

Υ.Γ: Κάποια στιγμή δεν πρέπει να μιλήσουμε για τις κατάλληλες μορφές αυτοάμυνας που πρέπει να πάρει το λαϊκό κίνημα, στις επιθέσεις που δέχεται από κρατικούς -  παρακρατικούς μηχανισμούς;  

Δεν πρέπει να συζητήσουμε πώς θα αντιμετωπίσουμε τις επιθέσεις που δέχονται από τους ναζί, αγωνιστές, όπως αυτή συνέβη προχτές με θύματα μέλη της ΟΚΔΕ στην Θεσσαλονίκη;

Αρκούν, άραγε, οι φραστικές καταδίκες και οι πορείες συμπαράστασης στα θύματα της φασιστικής βίας;

Εναν προβληματισμό διατυπώνω.