Του Γιώργη Γιαννακέλλη
Δεν γνωρίζουμε πόσοι/ες παρακολουθήσατε το καραγκιοζίλι, που ονόμασαν συνέντευξη, κατά το οποίο η δημοσιογράφος Μάρα Ζαχαρέα, υποτίθεται ότι ενημερώνει το τηλεοπτικό της κοινό, θέτοντας "καίριες" ερωτήσεις στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Βλέποντας τέτοιες εκπομπές αναρωτιόμαστε αν το σύνθημα "αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι" είναι πια παρωχημένο και πρέπει να το "εκσυγχρονίσουμε" προσθέτοντας τις λέξεις "τομάρια", "πουλημένοι" και κάποιες ανάλογες. Το ελληνικό λεξιλόγιο είναι πολύ πλούσιο και δεν θα έχουμε πρόβλημα σ' αυτό.
Θα αποφύγουμε να σχολιάσουμε -ανούσιο το θεωρούμε- τα λεγόμενα Μητσοτάκη και την αναμενόμενη συμπεριφορά της γυναίκας του υποψήφιου βουλευτή της Ν.Δ. Θ. Ρουσόπουλου, στον αρχηγό της Ν.Δ.
Θα σταθούμε σε ένα θέμα το οποίο για τα καθεστωτικά ΜΜΕ είναι ανύπαρκτο. Και να τι εννοούμε.
Είδατε διαχρονικά, από την μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα, έστω και έναν δημοσιολόγο να προσπαθεί να δημιουργήσει την παραμικρή ρωγμή στην ομερτά που υπάρχει στους καθεστωτικούς δημοσιογραφικούς κύκλους;
Ας δούμε ποια είναι αυτή. Ολα τα πρωτοκλασάτα ονόματα στην εκδοτικοδημοσιογραφική πιάτσα γνωρίζουν πολύ καλά τι πραγματικά συμβαίνει στον επαγγελματικό τους χώρο.
Ξέρουν πρόσωπα και καταστάσεις, που αφορούν αυτό που έγραφε κάποτε ο Γ. Βότσης όταν παρίστανε τον αντιεξουσιαστή πριν καταντήσει κι αυτός μια καθεστωτική γραφίδα: «Στον μπαξέ της δημοσιογραφίας υπάρχουν (κι όχι πάντοτε ευδιάκριτα) τα... εύοσμα άνθη: Προκλητικά νεόπλουτοι αυλητρίδες πάσης εξουσίας, "βαποράκια" της κατευθυνόμενης πληροφόρησης, "παπαγαλάκια" των κερδοσκόπων, τρωκτικά των μυστικών κονδυλίων, πράκτορες και χαφιέδες...».
Ποτέ πάντως κανένας απ' το σινάφι τους δεν τόλμησε να τους κατονομάσει.
Τυχαία έτυχε να βγουν ελάχιστες σχετικές υποθέσεις στον αφρό και μόνο κάτι "ψιλικατζήδες" την πλήρωσαν. (Ο ακροδεξιός εκδότης της "Ελεύθερης Ωρας" μακαρίτης πια, Γ. Μιχαλόπουλος δικάστηκε σαν εκβιαστής, ο πρώην υποστηριχτής της Χρυσής Αυγής δημοσιογράφος Αρης Σπίνος για κάτι παρόμοιο, ενώ για τον εκδότη-διευθυντή της "Ακρόπολης", Μαυρίκο, είχαν ακουστεί πολλά για παρόμοια συμπεριφορά, μετά τον θάνατό του. ).
(Μην τα κάνουμε όλα ίσωμα. Μιλάμε για την ελίτ της καθεστωτικής δημοσιογραφίας)
Κι εδώ να κάνουμε μια παρένθεση. Πριν αρκετά χρόνια ένας ακέραιος δημοσιογράφος, αποκαλούμενος από πολλούς και σαν "πρύτανης της δημοσιογραφίας" ο Χρήστος Πασαλάρης είχε γράψει ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο με τίτλο "Βαρώνοι των media".
Αν το διαβάσει κανείς θα δει ότι εννοεί πολύ περισσότερα απ' όσα γράφει για τον ρόλο εκδοτών και δημοσιογράφων.
Και συμβαίνει το εξής "περίεργο". Ενώ ο συγγραφέας είναι πραγματικό "διαμάντι" και κανένας δεν μπορεί να του χρεώσει τίποτα σε βάρος του, εστιάζεται σε πολιτικές προσεγγίσεις αποφεύγοντας τα παρασκήνια που υπάρχουν στα ΜΜΕ.
Γιατί άραγε το κάνει αφού ισχύει απόλυτα αυτό που γράφει στην εισαγωγή του βιβλίου του: «Δεν υπηρέτησα κανέναν άλλον πέρα από την εφημερίδα και τον αναγνώστη. Δεν τρύπωσα ποτέ σε κρατική υπηρεσία. Δεν πήρα ποτέ ούτε μία δεκάρα από κόμματα, οργανώσεις, πολιτικούς, επιχειρηματίες, λεφτάδες, σκυλάδες, πράκτορες, ντόπιους και ξένους. Δεν υπάρχει άνθρωπος να πει ότι αγόρασε την πένα, το μυαλό, τη συνείδησή μου»;
Ενας αστός δημοσιογράφος που έγραψε τα πράγματα με το όνομα τους σε ότι αφορά την λεγόμενη "4η εξουσία" και τους "λειτουργούς" της, γιατί επέλεξε να μιλάει γενικά και σε κάποια φάση με νεφελώδη τρόπο χωρίς να ονοματίζει πρόσωπα και συγκεκριμένα γεγονότα που γνωρίζει;
Να σας δώσουμε ένα παράδειγμα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του και σχεδόν 90 (!) χρονών, -πέθανε στα 93 του-, έχοντας όμως πλήρη πνευματική διαύγεια, εργάστηκε σαν περιστασιακός αρθρογράφος και σύμβουλος έκδοσης στην Realnews.
Εγραφε λοιπόν στην εφημερίδα του Χατζηνικολάου για «το αρπακτικό κοπάδι των media, με τους θηλυκούς και αρσενικούς καταπιάνες-κονδυλοφόρους, με τους τηλεοπτικούς "μικρο-Τσοχατζόπουλους" και τις θεόρατες μαύρες αμοιβές, που καμιά βουλή και κανένας εισαγγελέας και κανένα συνδικάτο δεν τόλμησε να τους αγγίξει γιατί όλοι τρέμουν το στόμα τους και την χολή τους».
Σοβαρές καταγγελίες δηλαδή που όμως μέσα στην γενικότητά τους αποδεικνύονται εντελώς άσφαιρες.
Τα λόγια αυτά του Πασαλάρη μου τα μετέφερε ο συνομιλητής του και τα διατυπώνω από μνήμης. Ισως να μην είναι απόλυτα ακριβείς οι διατυπώσεις, αυτό ήταν το ουσιαστικό τους όμως περιεχόμενο. (Διαβάστε εδώ μια αναλυτική αναφορά που είχαμε κάνει για την πολιτική και δημοσιογραφική πορεία του Χ.Π).
Προφανώς δεν είναι ο λόγος ότι οι σημερινοί δημοσιογράφοι έχουν αναπτυγμένο τέτοιο ταξικό ένστικτο όπως ο Χ. Πασαλάρης και έτσι αποφεύγουν να αναφερθούν στο ρόλο και στις λαμογιές συναδέλφων τους.
Τα κίνητρα τους είναι πολύ πιο πεζά και σίγουρα δεν έχουν άγνοια για το τι πραγματικά συμβαίνει με το δημοσιογραφικό σινάφι.
Είναι δυνατόν ας πούμε να μην ξέρουν για τον συνάδελφο τους ο οποίος από ένας απλός συντάκτης στο οικονομικό ρεπορτάζ ξαφνικά βρέθηκε, την εποχή της άνθησης του Χρηματιστηρίου, να είναι συνεκδότης σχετικής εφημερίδας, να έχει καθημερινή τηλεοπτική εκπομπή στην οποία αβαντάριζε μετοχές "φούσκες";
Ο τύπος αυτός και μετά την μεγάλη ληστεία του απλού ελληνικού λαού με το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, εξαφανίστηκε από την δημοσιογραφική πιάτσα και έγινε μεγαλομέτοχος σε κατασκευαστική εταιρεία.
(Αναφέρουμε την σχετική περίπτωση γιατί είχε γίνει μεγάλος ντόρος -αν δεν μας απατάει η μνήμη μας πρέπει να ήταν γύρω στο 2000- και την γνωρίζουν δεκάδες αν όχι εκατοντάδες άτομα Σε κάποιο έλεγχο, ο τύπος αυτός δεν μπόρεσε να δικαιολογήσει τα λεφτά που είχε επενδύσει. Μετά παρουσίασε την εκδοχή ότι είχε κερδίσει κάποια εκατομμύρια στο λαχείο, παρουσιάζοντας όντως έναν υπερτυχερό αριθμό, που είχε aγοράσει απ' τον πραγματικό κάτοχο του και έτσι καθάρισε μια μια ψιλοφορολογική παράβαση).
Και άντε ας πούμε ότι αυτό το αγνοούν. Πώς και δεν μπήκε στον κόπο κανείς δημοσιογράφος να αναρωτηθεί με ποιο τρόπο, ο γνωστός συνάδελφος τους Γ. Παπαχρήστος, σιτιζόμενος σήμερα από τα ταμεία του Μαρινάκη, απέκτησε και έβγαλε στο εξωτερικό πάνω από 2 εκατομμύρια ευρώ, -το όνομα του περιλαμβάνεται στη "λίστα" Νικολούδη- όπως κατάγγειλε δημόσια ο πολιτικός σαλτιμπάγκος Α, Μητρόπουλος;
Πρέπει να ήταν εποχή 1991-92- τότε που πασίγνωστος δημοσιογράφος, έκανε κάθε βράδυ υπέρογκους λογαριασμούς σε κέντρο διασκέδασης της παραλιακής γιατί ήταν καψούρης με ωραία αοιδό.
Γούστο του και καπέλο του θα πείτε, μόνο που το πρόβλημα ήταν ότι τον νταλγκά του τον πλήρωνε ο ελληνικός λαός με τα λεφτά που έπαιρνε ο μεγαλοδημοσιογράφος από τα λεγόμενα "μυστικά κονδύλια".
Ολοι οι γνωστοί συνάδελφοι του το γνώριζαν, κανείς ποτέ δεν ανέφερε το παραμικρό.
Ηταν η περίοδος που υπουργός στο υπουργείο Εξωτερικών ήταν ο Αντώνης Σαμαράς και εκεί γινόταν το έλα να δεις με τα "μυστικά κονδύλια", με πρώτους "πελάτες" γνωστούς δημοσιογράφους.
Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα ήταν το "φαγοπότι" που είχε στηθεί, που όταν τα "έσπασαν" Μητσοτάκης και Σαμαράς, ο πρώην πρωθυπουργός κατέθετε στην ΕΣΗΕΑ: Στο ΥΠΕΞ «Υπήρχε ένα τσουβάλι με χαρτονομίσματα. Για την ακρίβεια, ήταν μια μαύρη νάιλον σακούλα, σαν αυτές που βάζουν τα σκουπίδια. Ήταν γεμάτη πεντοχίλιαρα. Από εκεί έπαιρναν χρήματα και τα μοίραζαν».
Ούτε και σ' αυτή την περίπτωση η "ερευνητική δημοσιογραφία" βρήκε να πει κάτι. Μούγκα στην στρούγκα.
Και κρατήστε κάτι. Από τότε που ξεκίνησε η ιστορία, με τις λίστες των δημοσιογράφων στα "μυστικά κονδύλια", το 1992 έχουν περάσει 27 ολόκληρα χρόνια.
Δεκάδες υπουργοί έχουν αλλάξει και αρκετοί πρωθυπουργοί (Μητσοτάκης, Α.Παπανδρέου, Σημίτης, Καραμανλής, Γ.Παπανδρέου, Σαμαράς). Δεν έκαναν όμως το παραμικρό για να δοθούν στην δημοσιότητα αυτές οι περίφημες λίστες.
Ο λόγος απλώς. Οι αστικές κυβερνήσεις εναλλάσσονται. Οι δημοσιογράφοι όμως που επιδίδονται σε εκείνο το είδος της δημοσιογραφίας που δεν είναι παρά «η τέχνη να κάνεις το λαό να πιστεύει αυτό που η κυβέρνηση θεωρεί σωστό», όπως έγραφε ο Γερμανός ποιητής και συγγραφέας Χάινριχ Φον Κλάιστ, είναι πάντα απαραίτητοι και δεν έχει σημασία το αφεντικό τους.
(Υπάρχει και μια προσχηματική δικαιολογία. Οτι τα σχετικά παραστατικά καταστρέφονται την ίδια μέρα ή το αργότερο σε κάποιους μήνες)
Εδώ να κάνουμε μια παρένθεση. Επειδή όπως γράψαμε υπάρχει μια «ομερτά» ανάμεσα στους δημοσιογράφους για το τι ακριβώς συμβαίνει σ’ αυτό το δημοσιογραφικό κύκλωμα και είναι πολύ σπάνιο οι προσωπικές αντιπαραθέσεις μεταξύ δημοσιογράφων να ξεφεύγουν από κάποια καθορισμένα όρια, αξίζει να διαβάσετε μια ανάρτηση που είχαμε κάνει τον Νοέμβρη του 2008.
Μια απαραίτητη διευκρίνηση για να μην φάμε κράξιμο από συντρόφους δημοσιογράφους. Στον κλάδο αυτό απασχολούνται πάνω από 10.000 άτομα και αρκετά απ' αυτά είναι σήμερα είναι άνεργα. Αλλα δουλεύουν σε συνθήκες γαλέρας με μισθούς πείνας και αρκετά υποαπασχολούνται. Προφανώς δεν μιλάμε γι' αυτούς. Αναφερόμαστε στο «ανφάντ γκατέ», του επαγγέλματος, στην "αφρόκρεμα", και στην κάστα που θα ονομάζαμε «ενσωματωμένη δημοσιογραφία». Φυσικά αυτή δεν αποτελεί παρά μια μικρή μειοψηφία του δημοσιογραφικού κόσμου.
Το μόνο που ήρθε στην επιφάνεια, κι αυτό από "λάθος" είναι ότι ο δημοσιογράφος, πρώην υπουργός και βουλευτής της Ν.Δ. Γιάννης Μιχαλάκης χρηματιζόταν από τον καταδικασμένο επιχειρηματία Αναστάσιο Πάλλη –ο οποίος υπήρξε συνιδιοκτήτης της φυλλάδας «Πρώτο Θέμα», για να μην ξεχνιόμαστε- όταν ήταν στο κοινοβούλιο
Συγκεκριμένα το περιοδικό Hot Doc είχε φέρνει στην δημοσιότητα έγγραφο που έχει συντάξει και γράψει χειρόγραφα ο ίδιος ο Α. Πάλλης με τίτλο «ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΕΡΩΤΗΣΗ» κείμενο που τροποποίησε και υποβλήθηκε από τον Μιχαλάκη στη βουλή, στα πλαίσια κοινοβουλευτικού ελέγχου, για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα του επιχειρηματία.
Το περιοδικό είχε δημοσιεύσει έγγραφα από το «εξοδολόγιο» του επιχειρηματία στα οποία φαίνεται να δίνονται στον νεοδημοκράτη δημοσιογράφο -βουλευτή αμοιβή 7.000 και 5.000 ευρώ.
Αναφερόμαστε στα «ιδιαίτερα σεμινάρια» που οργάνωσε σε δημοσιογράφους η εταιρεία Civitas με χρηματοδότηση από το ΔΝΤ.
Μιλάμε δηλαδή για τον πληρωμένο «μισθοφορικό δημοσιογραφικό στρατό» που αποτέλεσε την επικοινωνιακή ομάδα κρούσης στην τυφλή υποστήριξη παράδοσης και καθυπόταξης της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας στις εντολές της ντόπιας αστικής τάξης, της Ε.Ε και του Δ.Ν.Τ .
Και εδώ πραγματικά μιλάμε για ολόκληρο "στρατό". Αριθμεί περί τα 500 άτομα. και ποια είναι αυτά;
"Ευυπόληπτοι δημοσιογράφοι και άλλοι δημοσιολογούντες, που τα χρόνια της βαρβαρότητας έκαναν καριέρα και λεφτά προπαγανδίζοντας την αναγκαιότητα του μνημονίου, διαβάλλοντας τα θύματά του, δηλαδή την κοινωνία, και προβοκάροντας κάθε αντιμνημονιακή στάση και άποψη…", όπως έγραψε σε ένα εύστοχο κείμενο της η δημοσιογράφος Κατερίνα Ακριβοπούλου.
Και εδώ επίσης τίθεται το εύλογο ερώτημα:Γιατί η ίδια αφού παρουσιάζεται να γνωρίζει συγκεκριμένα ονόματα δεν τα δημοσιοποιεί; Η δικαιολογία που προβάλει είναι αστεία. "Τους ξέρουμε καλά και, εάν πάνε όλα καλύτερα, θα τους μάθουμε και επισήμως, χωρίς τον κίνδυνο κάποιου «τυχαίου ατυχήματος», μας γράφει.
Φυσικά δεν πρόκειται αυτό τον "στρατό" να τον μάθουμε ποτέ "επισήμως" -απόδειξη ότι το άρθρο της το έγραψε πριν 4 ολόκληρα χρόνια- και στην τελική αν θες να λέγεσαι μαχητική δημοσιογράφος δεν υπολογίζεις "τυχαία ατυχήματα".
Στην περίπτωσή του δεν γνωρίζουμε συγκεκριμένα πράγματα -αποφεύγουμε να αναφέρουμε υπονοούμενα που πέταξε ο Τράγκας με πηγή του προφανώς τον κολλητό του Π. Καμμένο.
Θεωρούμε αφερέγγυο των αρχηγό των ΑΝΕΛ. Σημειώνουμε μόνο τις φαρμακερές αιχμές που άφησε για τον τρόπο που διαχειριζόταν τα "μυστικά κονδύλια" του υπουργείου του ο Ν. Κοτζιάς, αλλά και τα υπονοούμενα που άφησε για την γενικότερη πολιτική που εφάρμοσε ο πρώην υπουργός εξωτερικών.
Το δεύτερο μέρος του δημοσιεύματος το θεωρώ πολύ πιο σημαντικό. Θα μιλήσουμε για την εμπλοκή δημοσιογράφων με ξένες και ντόπιες μυστικές υπηρεσίες.
Δημοσίευση σχολίου