Αιρετικός, προκλητικός, αντιφασίστας και ένας άμεσος εκφραστής της αλήθειας μέσα από ταινίες, όπως το "Ακατόνε", η "Μάμα Ρόμα", το "Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον" και φυσικά το "Σαλό" ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι παραμένει για εμένα, ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες, όχι απλώς της πατρίδας του αλλά του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Ένας ποιητής του "υποκόσμου".
Οι ταινίες του είναι ουσιαστικά ένας ποιητικός, κυνικός κόσμος βυθισμένος στον ακραίο ερωτισμό και τα ανεξέλεγκτα πάθη.
Μοναδικές, ωμές,αιρετικές. Προκαλούσαν και προκαλούν μέχρι σήμερα αντιδράσεις κυρίως των φασιστών, αλλά και των θρησκόληπτων.
Ο Παζολίνι δεν ήταν ένας απλός σκηνοθέτης, ήταν ένας ποιητής της εικόνας. Αν υπήρχε ένας ρεαλισμός του ονείρου, αν μπορούσε κάποιος να να διατυπώσει μια ονειρική ιστορία η οποία θα ξεχώριζε από τις συνηθισμένες, αυτός θα ήταν ο Παζολίνι.
Ειλικρινά πιστεύω ότι αξίζει να δούμε όσες περισσότερες ταινίες του και να ανακαλύψουμε μόνοι μας την ιδιαιτερότητα του. Μια χαρισματική προσωπικότητα κατ΄ εμέ που η μεταπολεμική Ιταλία δε μπορούσε να αντέξει.
Τέλος,κλείνω με ένα απόσπασμα από ποίημα του που μου αρέσει και μια δήλωση του για την ταινία που αγαπώ όσο καμία. Το "Σαλό".
"Στην ευκολία του έρωτα
ο φουκαράς νιώθει άνθρωπος:
θεμελιώνει την εμπιστοσύνη του στη ζωή, μέχρι του σημείου να περιφρονεί όποιον κάνει άλλη ζωή.
Τα παιδιά ρίχνονται στην περιπέτεια
σίγουρα ότι βρίσκονται σ’ έναν κόσμο
που τους φοβάται, που φοβάται το φύλλο τους.
Ο οίκτος τους βρίσκεται στην ασπλαχνιά τους,
η δύναμή τους στην ελαφρότητά τους,
η ελπίδα τους στην ανυπαρξία ελπίδας".
«Μα αυτή ήταν η επιδίωξή μου με το "Σαλό". Να εξοργίσω, να θυμώσω τον θεατή. Στην αρχή θα στραφεί εναντίον της ταινίας, εναντίον μου. Ύστερα θα πει πως πρόκειται για ένα πορνό. Αυτό είναι μια βολική εξήγηση. Μερικοί όμως μπορεί να ξανασκεφτούν. Ο φασισμός δεν καίει μόνο σάρκες. Μας “σπρώχνει” στον ολοκληρωτικό αφανισμό».
Δημοσίευση σχολίου