Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια εκεχειρία.

Γράφει ο mitsos175

“Ο όρος εκεχειρία απαντάται στις συμβάσεις πολέμου, με τον οποίο χαρακτηρίζεται η οποιαδήποτε βραχεία χρονικά αναστολή των εχθροπραξιών με αμοιβαία συμφωνία μεταξύ των εμπολέμων Χωρών ή Δυνάμεων, σε αντιδιαστολή με την ανακωχή που χρησιμοποιείται για μακρύτερο χρονικό διάστημα”. (Εγκυκλοπαίδεια).

Συρία, Λιβύη, Υεμένη... είναι χώρες που έχουν εμφύλιο πόλεμο. Βέβαια έχουν και πετρέλαιο, γι αυτό έχουν πόλεμο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Το πετρέλαιο είναι ο καταραμένος θησαυρός. Μπορεί να κάνει πλούσιο όποιον το έχει, αλλά προσελκύει κι αυτούς που θέλουν να το πάρουν.

Στη Λιβύη δεν έγινε καν εκεχειρία δηλαδή μια τοπική παύση έστω για περισυλλογή των πτωμάτων, τραυματιών και βέβαια για αναπλήρωση των δυνάμεων. Το περιμέναμε.
Οι δυο πλευρές δεν πήγαν να συζητήσουν. Πήγαν για να υποκριθούν. Μόνο και μόνο να δείξουν πως τάχα θέλουν ανακωχή, ώστε να μη κατηγορηθούν ως πολεμοκάπηλοι.
Πήγαν επίσης γιατί το αποφάσισαν άλλοι, οι προστάτες, οι χορηγοί, τα αφεντικά τους.

Τουρκία, ΝΑΤΟ, Ρωσία, Αίγυπτος κλπ έπαιξαν το δικό τους θέατρο. “Εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε, τώρα θα μιλήσουν τα όπλα”. Λες και σώπασαν ποτέ. Πράγματι έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να ρημαχτεί η Λιβύη.
Με πρώτους τους Αμερικάνους, ποιους άλλους; Οι οποίοι ρίχνοντας τον Καντάφι δημιούργησαν τέτοιο χάος, που κυριολεκτικά δεν περιγράφεται.

Μερικοί κανόνες που αφορούν το πότε πραγματικά γίνεται ανακωχή. Υπάρχουν φυσικά εξαιρέσεις, όπως σε όλους τους κανόνες.

Για να γίνει ανακωχή, πρέπει να έχουν κουραστεί και τα δυο μέρη. Να έχουν εξουθενωθεί τόσο ώστε να μη μπορεί κανείς τους να συνεχίσει τον πόλεμο. Να υπάρχει δηλαδή αδιέξοδο. Συνήθως αυτό γίνεται ανάμεσα σε κράτη, γιατί οι πολίτες έχουν κουραστεί και όχι σε εμφύλιο, όπου οι αντίπαλοι πολεμούν μέχρι εσχάτων, μέχρι τελικής επικράτησης.

Αν ένα μόνο μέρος ζητήσει ανακωχή, ίσως το κάνει γιατί περιμένει ενισχύσεις. Η γιατί τα πράγματα είναι σκούρα. Ως κι οι Γερμανοί πχ το Β' Παγκόσμιο προσπάθησαν να ζητήσουν ανακωχή με όρους, όταν όλα πήγαιναν άσχημα για τους ίδιους. Όμως κάτι τέτοιο απορρίπτεται από την άλλη πλευρά, η οποία έχει το πλεονέκτημα. 
“Παράδοση χωρίς όρους” 14/1/1943 Καζαμπλάνκα.

Προς το παρόν στη Λιβύη νικάει ο Χαφτάρ. Έστω στα σημεία. Έκανε μια επίθεση σε άλλο μέρος από τις προηγούμενες “αυτοκτονίες”. Έτσι κέρδισε μια σημαντική πόλη, τη Σύρτη και κάμποσα εδάφη. Ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της χώρας. Είναι δυνατό να αφήσει εύκολα την Πρωτεύουσα και τις υπόλοιπες περιοχές;

Ίσως, αν οι μεγάλοι ήθελαν να τελειώσει ο πόλεμος, θα μπορούσαν να το επιβάλουν. Μια τέτοια θέληση δεν τη βλέπω. Κανείς τους δεν είναι ευχαριστημένος με την παρούσα κατάσταση. Και δεν έχουν λόγο να σταματήσουν.
Ρώσοι, Αμερικάνοι, Αιγύπτιοι, Σαουδάραβες, Τούρκοι κλπ θα συνεχίσουν να σιγοντάρουν τον εμφύλιο πόλεμο στην Λιβύη.
Όσο δεν σκοτώνονται δικοί τους, σκοτίστηκαν! Τα πετρέλαια να είναι καλά.

“Μα ο Χαφτάρ ανησυχεί μήπως ο Σουλτάνος στείλει στρατό”. Να πούμε πως ακόμα δεν έστειλε. Αν στείλει, θα το μετανιώσει, εκτός αν τσοντάρουν οι Ευρωπαίοι. “Πολλά τα έξοδα εφέντη μ', πολύ ρίσκο”.

Αλλά καλού κακού ο Χαφτάρ έκανε την επίθεσή του για να προλάβει τυχόν ενισχύσεις. Και θα ξανακάνει. Ελπίζουμε να πήρε το μάθημά του. Τουλάχιστο να μη στέλνει μπουλούκι τους στρατιώτες του εκεί που περιμένει οχυρωμένος ο αντίπαλος.

Στο μεταξύ να κάνουμε λίγη πλάκα στον καταλληλότερο. Κούλη, μην απομονώνεις τόσο το Σουλτάνο, θα του δημιουργήσεις ψυχολογικό πρόβλημα.
Δημοσιογράφος της ΕΡΤ είχε ρωτήσει αν η Ελλάδα θα προσκαλούνταν στη διάσκεψη. Πήγαν όλοι, ακόμα και η κουτσή Μαρία, εκτός από μας.
Καλύτερα όμως. Να μη τα ρίχνουν όλα στη γκαντεμιά του Κούλη. Άλλοτε καμία δουλειά δεν έχουμε πέρα από τα σύνορά μας.
Ούτε ο Σουλτάνος κι οι άλλοι, αλλά εμείς δεν έχουμε και λεφτά για ξόδεμα...