Αποσπάσματα από κείμενο του Γ. Μεταλληνού Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών:
“Η λατρεία της Εκκλησίας υπήρξε από την αρχή πράξη της κοινότητας, της τοπικής Εκκλησίας, και όχι των πιστών ως ατόμων. Το άτομο μέσα στη λατρεία γίνεται μέλος της εν Χριστώ κοινωνίας, στην οποία εισέρχεται με το βάπτισμα του, μετέχοντας στη ζωή μιας συγκεκριμένης τοπικής κοινότητας και όχι σε μια οικουμενική και γενικευμένη ιδέα περί χριστιανισμού.
Στη λατρεία φανερώνεται το εκκλησιαστικό σώμα στην τοπική συγκρότηση του. Ακόμη και η «κατ' ιδίαν» προσευχή νοείται ορθόδοξα μέσα στην εκκλησιαστική κοινωνία, ώς προέκταση της. Ιδιαίτερα η Θεία Ευχαριστία είναι το μυστήριο της Εκκλησίας ως σώματος και ο σκοπός της λειτουργικής πράξης. Η λατρεία της Εκκλησίας συνδέει τον πιστό διαχρονικά με όλους τους Αγίους, και τους προαπελθόντας πιστούς και συγχρονικά με τους ζώντες εν Χριστώ αδελφούς του.”...
“Η λατρεία της Εκκλησίας διακρίνεται για την παραδοσιακότητά της. Είναι ο δυναμικότερος φορέας της εκκλησιαστικής παραδόσεως. Παράδοση στην Εκκλησία είναι η συνέχεια του χριστιανικού τρόπου ύπαρξης, της ζωής εν Αγίω Πνεύματι, που μπορεί να οδηγεί στο σκοπό της Εκκλησίας, τη θέωση του ανθρώπου και τον αγιασμό της κτίσεως. Ο αληθινά πιστός εμμένει στα στοιχεία εκείνα, που συνιστούν την αληθινή εκκλησιαστικότητα”.
“Δεν νοείται χριστιανός έξω από τη λειτουργική σύναξη. Σε περιόδους διωγμών οι χριστιανοί κινδύνευαν, για να λάβουν μέρος στη σύναξη της τοπικής τους κοινότητας. «Ανήκω στην Εκκλησία» σημαίνει: παίρνω μέρος στη λειτουργική σύναξη της. Διότι μέσω αυτής φανερώνεται στο «εδώ και τώρα» το εκκλησιαστικό σώμα”...
Υπάρχουν αμέτρητα άλλα κείμενα Αγίων Πατέρων, όπως τα δόγματα της Εκκλησίας που μιλάνε για τη σημασία της Κοινής και όχι Ατομικής Λατρείας.
Επομένως αυτό που λέει ο Χαρδαλιάς περί ατομικής προσευχής πολύ απλά δεν ισχύει θεολογικά. Δεν νοείται Ορθόδοξος χωρίς τη συμμετοχή στη Θεία Λειτουργία που έχει ως κέντρο τη Θεία Ευχαριστία.
Είναι ένα ψέμα, ένας ελιγμός της δεξιάς, για να σωθούν τα προσχήματα. Ή είναι Χριστιανοί και συμμετέχουν στην Κοινή λατρεία ή δεν είναι και μένουν σπίτι. Φυσικά με τη θεολογική έννοια είναι δοκιμασία της Πίστης και δίλημμα.
Άλλωστε οι ίδιοι οι κληρικοί λένε πως καθημερινά δοκιμάζεται η Πίστη των Χριστιανών με διάφορους τρόπους.
Γράφω τα παραπάνω για να υπενθυμίσω πως είναι αδύνατο να σβήσουν κηρύγματα χιλιετιών. Μπορεί ο κλήρος να απαρνήθηκε την Ορθοδοξία. Ως Άθεοι το χαιρετίζουμε.
Οφείλουν όμως να παραδεχτούν τη συντριβή τους. Υπέστησαν πανωλεθρία, η ήττα τους ήταν αποφασιστική. Φυσικά το γνωρίζαμε πως υποκρίνονταν. Τώρα το είδαν ολοφάνερα όλοι. Ακόμα και το ποίμνιο.
Οφείλουμε λοιπόν να θάψουμε το πτώμα του Χριστιανισμού. Με πολιτική κηδεία μάλιστα, αφού όλα όσα λέει το Ιερατείο είναι ψέματα. Ούτε οι ίδιοι που είναι δήθεν εκπρόσωποι του Θεού δεν πιστεύουν.
Η εκκλησιαστική περιουσία πρέπει να δοθεί στην Υγεία. Τώρα αμέσως! Αν και θα έπρεπε αυτό να έχει γίνει εδώ και καιρό.
Είναι όμως κι ένα χτύπημα στο Ρεφορμισμό. Που δεν τόλμησε να θίξει τα συμφέροντα του παπαδαριού. Που τόσο καιρό όχι μόνο δεν ακούμπησε τα αμέτρητα προνόμια του Κλήρου, αλλά διασύρθηκε και προσκύνησε το Θεοκρατικό καθεστώς.
Ας ζητήσουμε χωρισμό Εκκλησίας και κράτους. Είναι απαράδεκτο να πληρώνουμε τους παπάδες, οι οποίοι ούτε καν πιστεύουν τα όσα λένε. Με την απόλυση των κληρικών εξασφαλίζουμε θέσεις για υπερδιπλάσιους γιατρούς.
Ο κόσμος διάλεξε: Λεφτά για τη Δημόσια Υγεία και όχι για υπερφυσικές σαχλαμάρες. Οφείλουν να μας ακούσουν. Όσοι είναι Χριστιανοί να δώσουν για τους παπάδες, τους ναούς και ό,τι άλλο θέλουν. Εμείς αρνούμαστε να χαρτζιλικώνουμε ψεύτες χαραμοφάηδες.
Δημοσίευση σχολίου