Να μιλάμε πάντα για ζωές, όχι για ζημιές

«ΠΟΤΕ μην τους αφήσεις να σε πείσουν ότι το σπασμένο τζάμι ή περιουσία είναι βία.
Η ΠΕΙΝΑ είναι ΒΙΑ.
Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΤΕΓΗΣ είναι ΒΙΑ.
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ είναι ΒΙΑ.
Ο ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ ανθρώπων είναι ΒΙΑ.
Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ είναι ΒΙΑ.
Η ΛΕΥΚΗ ΥΠΕΡΟΧΗ είναι ΒΙΑ.
Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ ΥΓΕΙΑΣ είναι ΒΙΑ.
Η ΦΤΩΧΕΙΑ είναι ΒΙΑ.
Η ΜΟΛΥΝΣΗ ΤΩΝ ΥΔΑΤΙΝΩΝ ΠΗΓΩΝ ΓΙΑ ΚΕΡΔΟΣ είναι ΒΙΑ.
Η περιουσία μπορεί να αντικατασταθεί, οι ανθρώπινες ζωές ΟΧΙ».

Υπάρχει ένα σύνθημα που είχε συμπυκνώσει με σοφό τρόπο όλα τα παραπάνω. Πρέπει να πρωτακούστηκε στις διαδηλώσεις για τη δολοφονία του ανήλικου Μιχάλη Καλτεζά από τον μπάτσο Μελίστα: Εσείς μιλάτε για ζημιές, εμείς μιλάμε για ζωές.

Το παραπάνω σημείωμα θα μπορούσε να το γράψει ένας μαρξιστής. Το έγραψε ένας από τους διασημότερους σχεδιαστές μόδας, ο Αμερικανός Μαρκ Τζέικομπς. Ηταν η απάντηση σε όσους μιλούσαν για τις σπασμένες βιτρίνες των καταστημάτων του.

Δύσκολα μπορείς να το πεις διαφημιστικό τρικ, όπως αυτά των διάφορων Μπάιντεν, Πελόζι, Τζόρνταν, Αντετοκούνμπο και σίας. Ολόκληρο το σύστημα (στις ΗΠΑ και διεθνώς) καταδίκασε τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, αλλά την ίδια στιγμή καταδίκασε και τις βιαιότητες των διαδηλώσεων. Οταν ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ δικαιολόγησε τις βιαιότητες (χωρίς να τις υιοθετεί), βγήκε ο ίδιος ο Ομπάμα για να επιστήσει την προσοχή στο ότι δεν πρέπει να υπάρχει καμιά δικαιολόγηση της βίας.

Ο Τζέικομπς πήγε ένα βήμα πιο πέρα από τον Τζαμπάρ και με τις δηλώσεις του βρέθηκε «απέναντι» στην ίδια την τάξη του. Αισθάνεται, βέβαια, πολύ σίγουρος για τη θέση του, ώστε να ανησυχεί ότι θα τον προγράψουν.
Απόψεις εξέφρασε, άλλωστε, δεν τέθηκε επικεφαλής μαχητικών ομάδων.

Δε θα αναζητήσουμε τα αίτια αυτής της αξιέπαινης έκρηξης του Τζέικομπς. Στο περιεχόμενο της τοποθέτησής του θα σταθούμε, για να σχολιάσουμε την «καταστροφολογία» και την «προβοκατορολογία» που υψώνονται ως αριστερή κριτική σε βίαιες εκδηλώσεις του αυθόρμητου κινήματος.  Θέμα με το οποίο έχουμε ασχοληθεί πολλές φορές.

Ας τα ξαναπούμε, λοιπόν, επιγραμματικά.

Η πολιτική βία, σε όλες της τις μορφές, είναι αναπόσπαστο συστατικό της ταξικής πάλης. Η καταστροφή συμβόλων του καπιταλισμού (τραπεζών, πολυτελών καταστημάτων, κυβερνητικών κτιρίων, αγαλμάτων κτλ.) υπήρξε πάντοτε χαρακτηριστικό των κοινωνικών εκρήξεων, οργανωμένων ή αυθόρμητων. Δίπλα σ' αυτές τις στοχευμένες πράξεις βίας αναπτύσσονται και πράξεις λεηλασίας. Αλλες εκφράζουν ανάγκη (ποιος ξεχνάει τη λεηλασία καταστημάτων τροφίμων από τη φτωχολογιά της Αργεντινής κατά το περίφημο Arjentinazo του 2001;), άλλες αποτελούν πλιάτσικο με στόχο το ατομικό όφελος.

Ομως, ακόμα και σε επαναστάσεις όπως η Ρωσική, τον Οκτώβρη του 1917, παρατηρήθηκαν τέτοια φαινόμενα. Οταν κινούνται τεράστιες μάζες, καμιά επαναστατική ηγεσία δεν μπορεί να ελέγξει τα πάντα. Τα εξεγερτικά κινήματα είναι χειμωνιάτικες θύελλες, δεν είναι δροσερό αεράκι καλοκαιρινής βραδιάς. Οποιος στέκεται σ' αυτά τα φαινόμενα, τα μεγαλοποιεί και τα απολυτοποιεί, το κάνει εκ του πονηρού. Είτε είναι συνειδητός υπερασπιστής της κεφαλαιοκρατίας, είτε είναι φοβισμένος μικροαστός, για τον οποίο η λαϊκή βία είναι μόνο ρητορική έξαρση και ποτέ πράξη.

Πηγή: Π.Γ. - ΚΟΝΤΡΑ