Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο τα κατάφερε ... Μα γω, δεν ένοιωσα καμιά υπερηφάνεια. Ποτέ δεν συναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Δεν αγόρασα ούτε ένα cd απ' τον έφηβο που πάλευε με θεούς και δαίμονες να επιβιώσει και να πραγματώσει τα όνειρα του.
Δεν βοήθησα ποτέ τον Γιάννη, ούτε τα αδέρφια του να αντιμετωπίσουν σχολικές δυσκολίες. Δεν άνοιξα το σπίτι μου και την αγκαλιά μου στην κ. Βικτωρία, δεν έδωσα χέρι βοήθειας στον κ. Τσαρλς, όταν μέσα από αντίξοες συνθήκες, αγωνίζονταν να μεγαλώσουν Ανθρώπους, που τον τόπο που τους φιλοξενεί, να σέβονται, να τιμούν και ν' αγαπούν, με κάθε τρόπο.
Ετσι, η υπερηφάνεια , για μένα, ανήκει αποκλειστικά στον Γιάννη, στην οικογένεια του, και σ' όσους μ' αλληλεγγύη στάθηκαν δίπλα τους, στα δύσκολα.
Μα ένοιωσα πολύ τρυφερότητα, συγκίνηση και αγάπη, για κείνο το σεμνό παιδί, που μια παγωμένη νύχτα του χειμώνα, στη γειτονιά του στα Σεπόλια βρέθηκε, διακριτικά και αθόρυβα, να προφέρει είδη πρώτης ανάγκης, σε ανθρώπους που τα είχαν ανάγκη. Ενοιωσα και θαυμασμό, γι' αυτό το υπέροχο αγόρι, που όταν τα πόδια του πατούσαν ψηλά, στην κορυφή, η σκέψη του ήταν χαμηλά, στον συνάνθρωπο που υπέφερε.
Και ευγνωμοσύνη αισθάνθηκα, που τόσο μου ζέστανε τη ψυχή, κείνα τα κρύα βράδια.
Υ.Γ. Ναι, τη γνωρίζω και γω την περηφάνειας. Κοντά μου έρχεται, τις στιγμές που μαθαίνω πως, πρόσφυγες, μετανάστες μα και συντοπίτες μου, τον δρόμο βρίσκουν για την αξιοπρεπή διαβίωση, και έχω βάλλει και γω ένα μικρό λιθαράκι σ' αυτό ...
Υ.Γ 2. Εννοείται πως χάρηκα πολύ για τον Γιάννη. Οπως χαίρομαι κάθε φορά που κάποιος συνάνθρωπος μου, μέσα από έντιμους αγώνες, πετυχαίνει τους στόχους του..
Για τον Αντετονκούμπο, χάρηκα διπλά, γιατί κέρασε πολύ ξυδάκι τους φασίστες, και για άλλη μια φορά τους έκανε να γλύψουν, εκεί που μέχρι πρότινος έφτυναν.😉
Δημοσίευση σχολίου