Αφορμή το ενδιαφέρον άρθρο «"Ελάτε να πλακωθούμε!", μας λέει σχολικό βιβλίο Ε’ δημοτικού!» Του Γιώργου Λιανού καθώς και το σχόλιο που διάβασα.
Συμφωνώ και διαφωνώ. Συμφωνώ με τις παρατηρήσεις πως δυστυχώς τα σχολεία «έχουν καταντήσει κάτεργα και κέντρα εξετάσεων και παπαγαλίας, με τράπεζες θεμάτων και ελάχιστες βάσεις εισαγωγής που πετούν χιλιάδες μαθητές από το δικαίωμα στη μόρφωση και την παιδεία. Ένα σχολείο που ιδιωτικοποιείται, υποβαθμίζεται και χάνει το ρόλο του συμβαδίζοντας με τις επιτάσεις της αγορά. Το σχολείο πρέπει να έχει κύρος, να εμπνέει αξίες, και οράματα για τους νέους και τα παιδιά. Το ίδιο και τα σχολικά βιβλία που πρέπει να είναι κοιτίδες πολιτισμού και όχι περιοδικά ποικίλης ύλης» αλλά δε νομίζω πως φταίει ο μικρός Νικόλας για τη βία.
Η βία που διδάσκεται είναι η βία των μπάτσων, της εξουσίας. Θυμάμαι μικροί παίζαμε πετροπόλεμο! Δεν υπήρχε τότε ούτε ιντερνέτ και πολλοί δεν είχαμε ούτε το χαζοκούτι της τηλεόρασης. Αν δεν παίζαμε ποδόσφαιρο συνήθως με αυτοσχέδια μπάλα, κυνηγητό κρυφτό κλπ, παίζαμε πετροπόλεμο κυρίως στα χωριά.
Διάβασα στη μηχανή του χρόνου πως στην Αθήνα γίνονταν μάχες με στρατούς από ενήλικες που είχαν νεκρούς και τραυματίες! Εμείς είχαμε μόνο τραυματίες μερικοί όμως σοβαρά. Εγώ πχ παραλίγο να χάσω το μάτι μου, ενώ ενός φίλου, του «αντίπαλου στρατού», είχε ανοίξει στην ίδια μάχη το κεφάλι. Υπήρξε και μετά κάποια βία, «κατασταλτική», καθώς πολλές μανάδες είπαν με τον τρόπο τους πως δεν πρέπει να πετάμε πέτρες, που μπορούσαν να κάνουν ζημιά, να σπάσουν τζάμια κλπ. Έτσι οι μάχες λήγανε συνήθως με την επέμβαση των «μεγάλων δυνάμεων» και τις φάπες που μοίραζαν απλόχερα. Αυτό όμως που κάναμε ως παιδιά δε σήμαινε τίποτα όσον αφορά τη συμπεριφορά μας ως ενήλικες. Θεωρώ μεγάλη βλακεία τον πετροπόλεμο κι ακόμα μεγαλύτερη τον κανονικό πόλεμο.
Η βία έχει πολλές αιτίες. Παίζουμε παιχνίδια που σκοτώνονται οι ψηφιακοί μας αντίπαλοι, αλλά αυτό δε σημαίνει πως σώνει και καλά θα σκοτώσουμε συνανθρώπους. Ένα από τα κίνητρα της βίας είναι το μίσος. Το μίσος για τους συνανθρώπους όντως καλλιεργείται. Όχι μόνο στα σχολεία, αλλά στα ΜΜΕ. Μετά τη δολοφονία του Άλκη είχαμε τους ναζί να βρίζουν τους Αλβανούς, ξεχνώντας πως αυτός που τον σκότωσε ήταν ακροδεξιό παλιοτόμαρο. Ότι ήταν γεννημένος στην Ελλάδα, ότι είχε πάρει μέρος σε επιθέσεις που πριν λίγο καιρό τα δεξιά αποβράσματα τις επικροτούσαν.
Νέοι σκοτώνουν άλλους νέους. Τα παιδιά που σκοτώνουν και αυτά που σκοτώθηκαν πήραν την ίδια εκπαίδευση. Άρα δεν είναι μόνο τα σχολεία. Δεν ήμαστε άμοιροι ευθυνών οι εκπαιδευτικοί, υπάρχουν όμως σημαντικότεροι παράγοντες. Πιστεύω πάντως πως οι δάσκαλοι μου βοήθησαν στο να γίνω Ειρηνιστής. Όχι με αυτά που έλεγαν, αλλά με το παράδειγμα τους. Γιατί όσο υπήρχε βέργα, τόσο θέλαμε να ανταποδώσουμε τη βία με βία. Όταν η βέργα αντικαταστάθηκε με την υπομονή και τη λογική, τα πράγματα άλλαξαν. Γιατί η βία φέρνει βία. Πρέπει λοιπόν να εξετάσουμε συνολικά τι κάνει βίαιους τους ανθρώπους. Νο1 αίτιο είναι το περιβάλλον αδικίας. Αυτό γεννά το μίσος και το φόβο. Αν λοιπόν επιτήδειοι κατευθύνουν το μίσος σε αθώα θύματα, τότε έχουμε στρατούς από δολοφόνους.
Δημοσίευση σχολίου