Μια Πισπιρίγκου την ημέρα ...

Πηγή: Kontra news

Ερχόμαστε στο ρόλο που παίζουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Φαίνεται ότι είδαν μετά τον πόλεμο την υπόθεση της Ρούλας Πισπιρίγκου ως «δώρο» για την αποστολή τους, όπως την αντιλαμβάνονται. Αφενός για την αύξηση της θεαματικότητας, μιας και το θέμα με τις λεπτομέρειες του προσφέρεται για τροφή στο αδηφάγο κοινό, αφετέρου για αποπροσανατολισμό από τα μεγάλα θέματα που ταλανίζουν τους πολίτες και εκθέτουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Εξάλλου τον πρωθυπουργό τον έχουν υπό την προστασία τους.

Τελευταίο κρούσμα το μεγάλο πολιτικό ατόπημα της κυβέρνησης και του προέδρου της Βουλής, με τον ναζί ίου τάγματος Αζόφ. κατά ιη μαγνητοσκοπημένη ομιλία ίου Προέδρου Ζελένσκι στη Βουλή των Ελλήνων. Σε σχεδόν κανένα δελτίο δεν «έπαιξε» πρώτο θέμα.

Όπως, όχι πρώτο αλλά ούτε... υποθέμα δεν «έπαιξε» η υπόθεση Βαξεβάνη. που η νεοδημοκρατική πλειοψηφία στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής ήθελε κατηγορούμενο. Και εκεί που σκευωρία ανέβαζαν και σκευωρία κατέβαζαν την υπόθεση Novartis, η απολογία Βαξεβάνη στην ανακρίτρια έβαλε νέα φωτιά στο διαβόητο σκάνδαλο. αποδόμησε το εναντίον του κατηγορητήριο καί προέβη σε συνταρακτικές αποκαλύψεις για το διπλό ρόλο του πρώην προστατευόμενου μάρτυρα Μανιαδάκη και τις απειλές του Γιάννη Στουρνάρα προς αυτόν. Αυτονόητο κατόπιν τούτων και το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ να ανοίξει ξανά ο φάκελος για τα πολιτικά πρόσωπα.

Ακούσατε τίποτα απ’ όλα αυτά στα βαρύγδουπα μεσημεριανά και κυρίως βραδινά δελτία των συσιημικών καναλιών; Ασφαλώς και όχι.

Εξυπηρετεί άραγε την ενημέρωση του κοινού η αφιέρωση, σε ένα δελτίο ειδήσεων περίπου μιας ώρας, των πρώτων 40-45 λεπτών στο θέμα της Πάτρας, με λεπτομέρειες επί λεπτομερειών, με εικασίες, με παρελθοντολογία και μελλοντολογία; Και το υπόλοιπο δεκαπεντάλεπτο για τη φρίκη του πολέμου. την ακρίβεια που σαρώνει, μία γεύση για τον κορωνοϊό και τα θύματά του;

Δεν αρκεί η συνεχής εξύμνηση του έργου του Κυριάκου Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του. Όταν αυτό δεν είναι προσιτό, καλύτερα ο κόσμος να ξεχνάει και να στρέφει -να τον κάνουν να στρέφει- το ενδιαφέρον του αλλού. Να σκέφτεται καλύτερα τη δυστυχία των άλλων, ξεχνώντας για λίγο τη δική του. Η προσγείωση όμως στην πραγματικότητα δεν αργεί. Είναι νομοτέλεια. Και ο κάθε κατεργάρης θα πάει στον πάγκο του, όπως λέει ο λαός μας. Γιατί ένα είναι βέβαιο, το καθημερινό ερώτημα όλων μας είναι: «Πού καί τι ζούμε;».