Η οικονομική χρεοκοπία του 2010 και η πολιτική χρεοκοπία του ΚΚΕ

Του Π.

Το Μάϊο του 2010 η Ελλάδα χρεοκόπησε και μπήκε σε μια μακρά περίοδο μνημονίων, πολιτικής αναταραχής και ανακατατάξεων.

Το ΚΚΕ είχε προβλέψει και προειδοποιούσε για το τι θα συμβεί, ενώ παράλληλα είχε όλα εκείνα τα διαλεκτικά εργαλεία που θα του επέτρεπαν να δει ποια θα είναι η εξέλιξη. Ερχόμενο με 7,5% από πρόσφατες εκλογές και με ένα καλά οργανωμένο κομματικό μηχανισμό σε όλη την χώρα, θα περίμενε κανείς πως σε συνθήκες πυκνού πολιτικού χρόνου και οξείας εργοδοτικής επίθεσης θα ανεβάσει τα ποσοστά του σχετικά γρήγορα στο 15%-20%.

Αυτό δε συνέβη, και δε συνέβη ακριβώς επειδή αυτή ήταν η επιθυμία της ηγεσίας του.

Η οποία από το 2010 μέχρι και σήμερα επιτίθεται σταθερά και μονοσήμαντα στο ΣΡΖ, αφήνοντας στο απυρόβλητο τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που χρεοκόπησαν τη χώρα!

Έχεις σαφώς χρέος να κτυπήσεις το καμπανάκι όταν βλέπεις τη φωτιά του οπορτουνισμού να φουντώνει. Αλλά δε μένεις με το χέρι κρεμασμένο στην αλυσίδα. Πας και να σβήσεις την πραγματική φωτιά. Αυτή που έχουν βάλει τα αφεντικά πραγματοποιώντας μια πρωτοφανή επίθεση 10ετίας στα δικαιώματα και το βιοτικό μας επίπεδο. Επίθεση που το ΚΚΕ αναλύει και περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο, αλλά την ίδια στιγμή μας προειδοποιεί πως ο νούμερο ένα εχθρός είναι ο…οπορτουνισμός. 

Ένα ΚΚΕ που έδωσε το κινηματικό παρόν σε όλες τις μεγάλες βίαιες αντι-μνημονιακές συγκεντρώσεις με πολυπληθή μπλοκ απαρτιζόμενα από ανθρώπους με ταξική συνείδηση και δομημένη επαναστατική σκέψη. Ανθρώπων λοιπόν, που μπορούν να αναπτύξουν μια συγκρουσιακή διάθεση και δυναμική. Και όμως οι μόνες φορές που τους επέτρεψε να καταφύγουν στη βία ήταν πάντα εναντίον διαδηλωτών. Όταν περιφρούρησε*1 τη βουλή κατά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου το 2011, αλλά και όταν λίγες ώρες μετά το συμβάν της Μαρφίν*2 τα ρόπαλα του ΠΑΜΕ περίμεναν παρατεταγμένα στα σκαλιά του άγνωστου στρατιώτη για να σταματήσουν έναν, όχι μεγάλο, αριθμό έξαλλων ανθρώπων που ήθελαν να εισβάλλουν στο κοινοβούλιο. Και αν στο μεσοπρόθεσμο ήταν μόνο ο Άδωνις αυτός που απέδωσε στον Περισσό τα εύσημα για τη στάση του, την ημέρα της Μαρφίν ήταν βουλευτές από όλα τα κόμματα που εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους επειδή όπως χαρακτηριστικά έλεγαν: φοβηθήκαμε πως θα μας έκαιγαν ζωντανούς! Ένα ΚΚΕ που σε εποχές σφοδρής και παρατεταμένης καπιταλιστικής επίθεσης κατάφερε(γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να μην αναγνωρίζεται πλέον ως σύμμαχος από την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Που αντί να αντεπιτεθεί και να μπει στο στόχαστρο της εξουσίας, δεν προλαβαίνει να μαζεύει συγχαρητήρια σε τηλεοπτικά πάνελ για τις ‘συνεπείς και καθαρές θέσεις’ του καθώς και για την ‘πολιτική ωριμότητα’ που επιδεικνύει.  

Εδώ αξίζει να αναφερθεί πως ενδεχομένως βρισκόμαστε μπροστά σε μια ελληνική ιδιαιτερότητα. Μιας και δεν έχουμε να κάνουμε ένα ΚΚ που έχει σαν αποστολή τον έλεγχο και εκτροπή της επαναστατικής ορμής ενός ικανού τμήματος του ριζοσπαστικοποιημένου προλεταριάτου σε ανώδυνα για το σύστημα μονοπάτια προκειμένου να προσφέρει υπηρεσίες στην αστική τάξη(όπως άλλα ΚΚ). Αλλά ένα κόμμα που είναι δεμένο σε ένα συγκεκριμένο άρμα επιχειρηματικών συμφερόντων που σχετίζονται με τις δημόσιες συχνότητες εθνικής εμβέλειας, τις κατασκευαστικές εταιρίες που αναλαμβάνουν δημόσια έργα αλλά και τον τραπεζικό τομέα. 

Το ΚΚΕ δεν επιτίθεται στο ΣΡΖ για να μη χάνει (ή για να κερδίζει) ψήφους όπως το ίδιο θέλει βολικά να σκεφτόμαστε. Αν ήθελε ψήφους θα τις έπαιρνε από μόνο του. Το ΚΚΕ επιτίθεται στο ΣΡΖ μόνο και μόνο για να τον πλήξει έναντι των πολιτικών του αντιπάλων και αυτό φανερώνει το βαθμό ξεπεσμού, σήψης και ευτέλειας ενός κόμματος που κάποτε οργάνωνε την ένοπλη αντίσταση του ελληνικού λαού στο ναζισμό. Δεν είναι μια σοσιαλδημοκρατική ορντινάντσα των αστών σαν τους χυδαίους πολιτικά τύπους της Κουμουνδούρου. Είναι κάτι πολύ χειρότερο. Ένα κόμμα που επί σειρά ετών ήταν το παρασκηνιακό δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, και που η χρεοκοπία το ανάγκασε να ‘βγει στη σέντρα’ προκειμένου να απορροφήσει μέρος των πολιτικών κραδασμών που αυτή έφερε για την πιο σκληρή και οργανωμένη από τις πολιτικές συμμορίες της εγχώριας ΛΜΑΤ. Της οποίας τα συμφέροντα δεν απειλούνται επ’ ουδενί από το ΣΡΖ, αλλά ως ‘νόμιμη ιδιοκτήτης’ της χώρας τα θέλει όλα δικά της!

Ένα κόμμα με ένοπλη επαναστατική ιστορία, που πλέον επιδοτείται με κομματική επιχορήγηση και ποινική ασυλία για τα στελέχη του από τους αστούς προκειμένου….να τους ανατρέψει! Από τη δήλωση Φλωράκη στον Άρειο Πάγο το ’74, τη συγκυβέρνηση του ’89 μέχρι και τη στάση του μετά τη χρεοκοπία του ‘10(ή ακόμα και το Δεκέμβρη του ’08!), το ΚΚΕ δεν κάνει άλλο από το να δίνει έμπρακτα τα διαπιστευτήρια του στο αστικό σύστημα εξουσίας. Χωρίς να παραλείπει φυσικά να σπιλώνει αδιαλείπτως τους κοινωνικούς αγώνες με την ταμπέλα της προβοκάτσιας καθώς και να δηλητηριάζει ένα κομμάτι του αντικαπιταλιστικού κινήματος με το πολιτικό αφιόνι της ακατάσχετης προβοκατορολογίας. Ένα κόμμα που βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με το πιο επιθετικό τμήμα της εγχώριας μπουρζουαζίας, άρα ξεκάθαρα εχθρικό και επικίνδυνο για τα λαϊκά συμφέροντα.

Π.

 *1το ΚΚΕ ισχυρίζεται πως δεν είχε άλλη επιλογή από το να προστατέψει τη βουλή από ένα ετερόκλητο πλήθος μπαχαλάκηδων στο οποίο είχαν παρεισφρήσει ακροδεξιοί τραμπούκοι. Κάτι που όμως είναι μερικώς αληθές, μιας και το 80% αυτού του κόσμου ήταν το αναρχικό black block που ανέβηκε συντεταγμένα και μαζικότερα από ποτέ την οδό Γεωργίου για να σημάνει την επίθεση που διαλύθηκε από τους κρανοφόρους με τα ρόπαλα του ΠΑΜΕ. Οι οποίοι είχαν φροντίσει να καταλάβουν από τις 09:00 το πρωί(και αυτό έχει μεγάλη σημασία για όποιον θυμάται τα γεγονότα της προηγούμενης ημέρας!) το χώρο μπροστά στο κοινοβούλιο με σφιχταγκαλιασμένες ανθρώπινες αλυσίδες που δεν επέτρεπαν σε κανένα να εισχωρήσει ανάμεσα τους. Το άλλο επιχείρημα είναι το ακριβές μα αδιάφορο πως το πλήθος δεν είχε ούτε τον όγκο, ούτε τη δυναμική για να εισβάλλει στο κοινοβούλιο, καθώς και το χυδαίο πως η βουλή είναι ακόμα εκεί για όποιον θέλει να τη καταλάβει. Ποτέ όμως δε μας λέει ποιος το έχρισε ροπαλοφόρο θεματοφύλακα της αστικής δημοκρατίας και του κοινοβουλίου της από μια απειλή που το ίδιο χαρακτηρίζει ανύπαρκτη. Όταν δε ακόμα και αυτά τα αστεία επιχειρήματα στερέψουν και το ΚΚΕ στριμωχτεί στη γωνία, τότε φωνάζει: το ΚΚΕ είχε νεκρό εκείνη την ημέρα! καπηλευόμενο το μέλος του ΠΑΜΕ που έχασε τη ζωή του από ισχαιμικό επεισόδιο πιθανότατα λόγω του τεράστιου αριθμού ασφυξιογόνων που είχε ρίξει η ΕΛΑΣ. Κριτής του ΚΚΕ εκείνη την ημέρα δε θα είναι οι τηλε-δημοσιολόγοι ούτε φυσικά και η ηγεσία του ή οι κομματικοί της αντίπαλοι. Κριτής του ΚΚΕ εκείνη την ημέρα ήταν το σύνθημα ‘ΚΚΕ το κόμμα σου χαφιέ’ που ανέβηκε στα χείλη του κόσμου δονώντας αρκετές φορές την πλατεία ύστερα από τα αισχρά πεπραγμένα των ΚΝΑΤ.

*2λίγες ώρες μετά το συμβάν της Μαρφίν, μετά το αρχικό γενικό σοκ και πάγωμα, ένα αυθόρμητο, και ετερόκλητο πολιτικά πλήθος κινήθηκε αυθόρμητα απειλητικά προς τη βουλή. Μέλη του ΠΑΜΕ πρόλαβαν να τοποθετηθούν και στις δυο πλευρές των σκαλιών πάνω από τον άγνωστό στρατιώτη μπλοκάροντας στην ουσία την είσοδο των διαδηλωτών στο προαύλιο της βουλής. Διαδηλωτές που αποκρούστηκαν εμβρόντητοι από μια επίθεση με ρόπαλα που τους ήρθε από το πουθενά και έδωσε το χρόνο στην αστυνομία στα στείλει δυο διμοιρίες για να αποτρέψουν κάθε περαιτέρω(μάλλον απίθανη) κλιμάκωση. Οι διαδηλωτές βαφτίστηκαν – οποία έκπληξη – προβοκάτορες στις ανακοινώσεις του ΚΚΕ και τα άρθρα του Ριζοσπάστη.

Β.Κ: Να επαναλάβουμε το αυτονόητο. Ολα τα ενυπόγραφα κείμενα εκφράζουν τους συντάκτες τους, όπως και αυτό που πήραμε από περιστασιακό επιστολογράφο και τακτικό αναγνώστης μας. Μόνο τα ανυπόγραφα κείμενα εκφράζουν τις θέσεις του ιστότοπου μας.