«Απέραντος είναι ο κόσμος. Μα μόνο δυο ειδών είναι οι άνθρωποι του. Κείνοι που ζητούν απ την ζωή το μερτικό το δικό τους, και κείνοι που ζητούν το δικό τους και το δικό σου.
Κι άμα δεν τους το δώσεις σε βαφτίζουν "ληστή" και στο παίρνουν. Κι αν αντισταθείς σε σκοτώνουν. ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΜΑΖΙ ΤΟ ΛΕΝΕ "ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ"».
Στο παρελθόν είχαμε δει απίστευτα εξωφρενικές δικαστικές αποφάσεις. Μια φτωχή καθαρίστρια να δικάζεται σε 10 χρόνια φυλακή, 67χρονη γιαγιούλα στην Κρήτη να οδηγείτε σε δίκη γιατί πουλούσε "παράνομα" "καρβουνάκια θυμιάματος και μοσχολίβανο", Υπέργηρη γριούλας -79 (!!!) ετών- στα Τρίκαλα να καλείτε να απολογηθεί γιατί πουλούσε χωρίς την "νόμιμη άδεια" μαϊντανό και μπρόκολα ...
Και από την άλλη, "δικά τους παιδιά" ένστολοι εγκληματίες είτε όχι απλώς να μην λογοδοτούν, αλλά να στέλνουν κατηγορούμενα τα θύματά τους, (κλασική η περίπτωση Ινδαρέ), είτε στην χειρότερη γι' αυτούς περίπτωση αφού η κτηνωδία τους δεν μπορεί να καλυφθεί αφού έχουν αφήσει ανάπηρο έναν συμπολίτη μας (πρόσφατη περίπτωση Χρονόπουλου), μετά από πάρα πολλά χρόνια να δικάζονται σε αστείες ποινές φυλάκισης κι αυτές με αναστολή).
Αν ξεκινούσαμε δε, να αναφέρουμε περιπτώσεις για εξοντωτικές ποινές που επιβλήθηκαν σε όσους το κράτος θεωρεί πολιτικούς του αντιπάλους, τις καταδικαστικές αποφάσεις για ασφαλίτικες σκευωρίες και πώς αποδεικνύεται «Η Δικαιοσύνη θεραπαινίδα της σάπιας νεοφιλελεύθερης ελίτ», που έλεγε ο πρόωρα χαμένος σύντροφος μας δικηγόρος Γ. Γκουντούνας, για τους οικονομικούς εγκληματίες, "παιδιά του συστήματος", θα καταναλώναμε πολύ χρόνο.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οι λαϊκές αντιδράσεις ήταν υποτονικές και περιοριζόταν σε κάποια άρθρα και σχόλια στο διαδίκτυο, ενώ σπάνια θα συναντούσες ένα επικριτικό σχόλιο στις εφημερίδες.
Ας τα πιάσουμε όμως απ' την αρχή.
Μέχρι τώρα όλες οι δικαστικές αποφάσεις ακόμα και οι προκλητικά εξωφρενικές, αντιμετωπιζόταν από τους αστούς δημοσιολόγους προσχηματικά με επίκληση του "κράτους δικαίου", "ανεξαρτησία της δικαιοσύνης", "Σκληρός ο νόμος αλλά νόμος (dura lex sed lex)" ....
Με την αποφυλάκιση του παιδεραστή και τις μαζικές λαϊκές αντιδράσεις που υπήρξαν, στο διαδίκτυο, σε συναυλιακούς χώρους, σε θέατρα κ.α., τα καθεστωτικά φερέφωνα, στα οποία έχει ανατεθεί να ξεπλύνουν τον κτηνάνθρωπο, βρέθηκαν σε αμηχανία. Οι παλιές συνταγές φαινόταν ατελέσφορες και χρειάστηκε να προσθέσουν πολλά καρυκεύματα.
Ξέφυγαν από την τυπική νομολατρεία, και τις γνωστές τους αναφορές στην θεσμολαγνεία, επιλέγοντας άλλη μεθοδολογία, χωρίς όμως να εγκαταλείψουν εντελώς την σχετική κασέτα.
Αρχικά προσπάθησαν να ενεργοποιήσουν πολιτικά ανακλαστικά, φτάνοντας στο σημείο να κάνουν επίκληση στον "κομματικό πατριωτισμό", για να υπερασπιστούν ένα παιδοβιαστή.
"Δεν χωνεύεται εύκολα", μας γράφει ο γνωστός Στέφανος Κασιμάτης ότι ο Λιγνάδης είναι "ο κορυφαίος στον τομέα του, αναγνωρισμένος και καταξιωμένος από νωρίς. Δεξιός, ταλαντούχος και επιτυχημένος σε αυτό τον χώρο".
Η επιδίωξη του γραφιά είναι, ο συντηρητικός αναγνώστης, στον οποίο απευθύνεται να επικεντρωθεί στο "Δεξιός, Καταξιωμένος και ταλαντούχος".
Πάλι καλά δηλαδή που δεν μας λέει ότι τον κυνηγάνε για τα πολιτικά πιστεύω του ...
Η άλλη "ντροπαλή" υποστήριξη στον παιδοβιαστή, προέρχεται από μια θλιβερή περίπτωση. Και λέμε θλιβερή, γιατί η δημοσιογράφος, Αγγελική Κώττη θήτευσε για πολλά χρόνια στον Ριζοσπάστη, όντας υπεύθυνη στο πολιτιστικό ρεπορτάζ.
(Κάποια στιγμή θα κάνουμε ένα αναλυτικό ρεπορτάζ για την κατάντια κάποιων που αποφοίτησαν από το "δημοσιογραφικό καμίνι του Ρίζου". Γιατί κάποιοι μπορεί να κράτησαν αξιοπρεπή στάση, σαν τον Κ. Βαξεβάνη, άλλοι όμως μετατράπηκαν σε αντιΚΚΕ φερέφωνα σαν την Τρέμη και τον Δανίκα, ενώ υπάρχουν και δυο που κατάντησαν τσουτσέκια των εργοδοτών τους. Ο ένας είναι ο Βερύκιος για τον άλλον θα μιλήσουμε πιο αναλυτικά .. στην ώρα του).
Μας γράφει η συγκεκριμένη "κ": "Ξίνισε στους συνδικαλιστές αλλά και στην αξιωματική αντιπολίτευση και σε κάποια αριστερά «αποκόμματα» η τοποθέτησή του στο Εθνικό Θέατρο. Επειδή δεν ήθελαν κάποιον που γνωρίζει την αριστερή κουλτούρα και δεν συμφωνεί μαζί της.
Τόσο απλό. Ο Λιγνάδης έπρεπε να φύγει από τη μέση, αν ήθελαν η ας την πούμε αριστερά να διοικεί το θέατρο ανεμπόδιστη. Θεωρήθηκε εύκολος στόχος για να πληγεί η υπουργός Πολιτισμού που τον τοποθέτησε σε αυτή τη θέση. Υπέθεσαν πως αν κατάφερναν να την ξηλώσουν, θα ξηλωνόταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη όπως ένα πουλόβερ"!
Μιλάμε ότι η "κ" αυτή έκανε μια ακριβή αντιγραφή της υπερασπιστικής αγόρευσης του Α. Κούγια!
Στην φυλλάδα του Αλαφούζου, στην "Καθημερινή" ο Ηλίας Μαγκλίνης δίνε ρεσιτάλ αθλιότητας: Μας γράφει:
"Επειτα από ενάµιση χρόνο ακούσαµε ξανά τη φωνή του Δημήτρη Λιγνάδη. Τον είδαμε χωρίς μάσκα, χωρίς χειροπέδες, έξω από τις φυλακές, κουρασμένο, θλιμμένο, ανακουφισμένο όμως.
Διακρίνετε μια κάποια συμπάθεια στα παραπάνω λόγια; Καλά κάνετε. Πέρασαν δεκαεπτά μήνες από τότε που ξέσπασε το σκάνδαλο, δεκαεπτά μήνες που ο Λιγνάδης τους πέρασε στη φυλακή. Περάστε δεκαεπτά λεπτά μέσα σε μια φυλακή και ελάτε μετά να μιλήσουμε".
Τώρα αλήθεια... δεν είναι απίστευτη αλητεία να απευθύνεις λόγια συμπάθειας σε ένα παιδοβιαστή, και να μην βρίσκεις λέξη να πεις για τα θύματά του, τα οποία δεινοπάθησαν από τις διαστρεμμένες ορέξεις του;
Κι εδώ φάνηκε ακόμα μια φορά η δύναμη του διαδικτύου. Τα οργισμένα σχόλια που ακολούθησαν το κείμενο του Μαγκλίνη ανάγκασε την διεύθυνση της φυλλάδας να απολογείται και σήμερα στο κύριο άρθρο της στην πρώτη σελίδα να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
H “K” δημοσιεύει άρθρα που εκφράζουν πολλές και διαφορετικές γνώμες. Μπορεί οι αρθρογράφοι και σκιτσογράφοι μας να διαφωνούν μεταξύ τους, ή και με τη θέση της εφημερίδας που εκφράζεται από εδώ, στο κύριο άρθρο. Δεν θα τους περιορίσουμε υπό τον φόβο ενός κύματος αντιδράσεων, άλλων καλοπροαίρετων και άλλων όχι.
Η κριτική –όσο έντονη και αν είναι– είναι καλοδεχούμενη. Και την παίρνουμε πολύ σοβαρά υπ’ όψιν μας. Το μπούλινγκ και το να αποδίδονται σε αρθρογράφους και στην εφημερίδα εξωφρενικές και αβάσιμες μεθοδεύσεις είναι, όμως, ένα τοξικό εργαλείο φίμωσης.
Οφείλουμε να προστατεύσουμε τη διατύπωση απόψεων που δεν είναι απαραιτήτως δημοφιλείς, ακόμη και εκείνων που κινδυνεύουν να παρερμηνευτούν. Όχι για να ξεπλυθεί κανείς, ειδικά αν έχει καταδικαστεί για το βαρύ αδίκημα των βιασμών, αλλά για να μην ξεθωριάσουν οι θεμελιώδεις αρχές της ελευθερίας της έκφρασης, να μη χαθεί το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη»
Ποιο "έξυπνα", Γιώργος Παπαχρήστου, Πέπη Ραγκούση και Ηλίας Κανέλης στα "ΝΕΑ" κάνουν την "ανακάλυψη" ότι πίσω από το ξέσπασμα της λαϊκής οργής, για την προκλητικότατη δικαστική απόφαση βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ και επικεντρώνουν τα πυρά τους στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. (Είναι μια τακτική που δεν έχουν επιλέξει μόνο αυτοί).
Αυτή είναι μόνο η μια πλευρά και μόνο για ειδησεογραφικούς λόγους την αναφέρουμε. Χωρίς να παραβλέπουμε ότι είναι η πρώτη φορά, μετά την μεταπολίτευση, που αστός βουλευτής, -ο Π. Πολάκης στην συγκεκριμένη περίπτωση- είπε καθαρά ότι επιβλήθηκε από την πολιτική ηγεσία, σε κάποιους/ες απ' την δικαστική εξουσιαστική κάστα, να αποφυλακίσουν τον Λιγνάδη, άλλο είναι το σημαντικό.
Κι αυτό εντοπίζεται στην ποιοτική διαφορά που έχει η αντιμετώπιση της αστικής "δικαιοσύνης" από πλατιά λαϊκά στρώματα, ενώ παρακολουθούμε τοποθετήσεις ανθρώπων που μας αιφνιδιάζουν ευχάριστα.
Το να παρουσιάζονται πανό σε συναυλιακούς χώρους, με συνθήματα σε βάρος του παιδεραστή, και να καταχειροκροτούνται από χιλιάδες κόσμου καλλιτέχνες όπως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου όταν μιλάνε για "ταξική και τοξική δικαιοσύνη", το λες πολύ καλό ίσως και αναμενόμενο.
Προσέξτε στοίχους:
«Σε όποιον πέταξε τρικάκια
του περνάτε βραχιολάκια
μα βαράτε παλαμάκια
σ’ όποιον π**γε παιδάκια
Tι κι αν είσαι βιαστής,
τι κι αν καταδικαστείς,
ένα πράγμα σε γλιτώνει,
οι φίλοι σου να είναι γόνοι
Αν δεν φέρνεις αντιρρήσεις
στις μεγάλες κυβερνήσεις
κι άμα έχεις και λεφτά
τη γλιτώνεις πάραυτα».
Πουθενά στους στίχους δεν γίνεται αναφορά για ταξική δικαιοσύνη, για σκληρό κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό και τα γνωστά, που γράφουμε εμείς.
Αυτοί οι στίχοι όμως έχουν ένα ταξικό μήνυμα, που όχι μόνο καυτηριάζει την αστική υποκρισία, αλλά ακουμπάνε άμεσα το θυμικό, το συναίσθημα και η λαϊκή αυθεντικότητά τους, τους κάνει αμέσως αποδεκτούς.
Και ξέρετε ποιο είναι επίσης βασικό; Οτι αυτοί οι στίχοι είναι ποινικά κολάσιμοι, (σύμφωνα με τους δικούς τους νόμους) και χτυπάνε την καρδιά ενός πυλώνα τους συστήματος τους. (Μην ξεχνάτε ότι έχουν υπάρξει εισαγγελικές παραγγελίες για διώξεις χρηστών του διαδικτύου για σκωπτικές αναρτήσεις που έχουν κάνει).
Κι όμως, με την κατάσταση που έχουν δημιουργήσει οι αυθόρμητες μαζικές αντιδράσεις, με την απόλυτη λαϊκή απαξίωση της αστικής δικαιοσύνης, κανείς δεν θα τολμήσει να αγγίζει τον δημιουργό τους.
Ο καλλιτέχνης, λέει, με τον δικό του τρόπο. ότι η δικαιοσύνη τους είναι σαν τον ιστό της αράχνης: "Τα μικρά έντομα τα συλλαμβάνει ενώ τα μεγάλα διαφεύγουν". Τόσο μάλλον αν είσαι χρυσοκάνθαρος και "οι φίλοι σου είναι γόνοι" ...
Δημοσίευση σχολίου