Στο βωμό του κέρδους των καπιταλιστών καθημερινά θυσιάζονται-δολοφονούνται εργάτες. Απ’ την αρχή του χρόνου 84 ταξικά μας αδέλφια κατέληξαν σε φέρετρο στην μάχη για το μεροκάματο.
Παραθέτουμε ένα σχετικό άρθρο απ' την εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ:
«Τι είναι εκείνο που αναγκάζει έναν εργάτη σαν τον 23χρονο Εμίλ Ζοτάι να κατέβει να δουλέψει σ' ένα στενό όρυγμα βάθους τεσσάρων μέτρων, σκαμμένο σε σαθρό έδαφος, χωρίς καμιά αντιστήριξη στα τοιχώματα του, για να βρεθεί ύστερα από λίγη ώρα θαμμένος κάτω από τόνους χώματος και ν' αφήσει την τελευταία του πνοή σε φρικτές συνθήκες;
Είναι μήπως που είναι άπειρος και δεν μπορεί να διακρίνει τον κίνδυνο; Είναι που η άψη της νιότης σβήνει την αίσθηση του κινδύνου; Μήπως είναι η ιδιότητα του αλλοδαπού που αποτρέπει κάθε σκέψη για αντιμετώπιση του ενδεχόμενου κινδύνου;
Τί είναι εκείνο που αναγκάζει τον 37χρονο Βλάση Μαρτζίνη να βαδίζει μπροστά από έναν απλό φορτωτή που στην κουτάλα του κουβαλάει έναν τεράστιο τσιμεντοσωλήνα, ο οποίος πρέπει να μετακινείται μόνο με γερανό ή στην κλειστή καρότσα φορτηγού, με αποτέλεσμα στο πρώτο τραμπάλισμα του φορτωτή ο σωλήνας να φύγει και να τον τσακίσει;
Ολα όσα αναφέραμε παραπάνω ισχύουν και πολλά ακόμα. Μόνο που δε μπορούν να περιγράψουν και πολύ περισσότερο να εξηγήσουν τα φαινόμενα που ζούμε ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια στους εργασιακούς χώρους, ειδικά στις κατασκευές των μεγάλων έργων, ολυμπιακών και μη.
Οχι μόνο δε μπορούν αυτές οι αιτίες να εξηγήσουν τα φαινόμενα, αλλά η επίκληση τους λειτουργεί και αποπροσανατολιστικά. Αρκεί να θέσει κανείς μερικά ακόμα ερωτήματα που αντιστρέφουν τις "μονοσήμαντες" απαντήσεις.
Αν ο εργάτης είναι άπειρος και πάει σαν πρόβατο επί σφαγή γιατί δεν παρεμβαίνουν οι έμπειροι εργοδηγοί και μηχανικοί για να τον σταματήσουν; Αν λειτουργεί η άψη της νιότης, γιατί δεν παρεμβαίνουν οι πιο ώριμοι να του κόψουν τη φόρα με μια φωνή; Αν η ιδιότητα του «αλλοδαπού» προσδιορίζει κάποια ειδική σχέση με τη δουλειά, ποιοι είναι αυτοί που καθιερώνουν τέτοιους διαχωρισμούς; Εδώ και χρόνια οι ίδιες θεωρίες κυριαρχούν. Ο «ανθρώπινος παράγων» προκαλεί τα «εργατικά ατυχήματα».
Τα ίδια τα θύματα βαφτίζονται θύτες του εαυτού τους και των συντρόφων τους. Για να μείνει στο απυρόβλητο η πραγματική αιτία, η ταξική ουσία του φαινόμενου. Είναι το κυνηγητό του κέρδους, είναι η προσπάθεια για μεγιστοποίηση της εκμετάλλευσης που οδηγεί στα «ατυχήματα». Γι' αυτό και δικαίως απο¬καλούνται δολοφονίες εκ προμελέτης.
Τα τελευταία χρόνια στον κλάδο των κατασκευών γίνεται ένα όργιο κερδοσκοπίας. Και όργιο κερδοσκοπίας δε μπορεί να γίνει χωρίς όργιο εκμετάλλευσης.
Η δουλειά πρέπει να εντατικοποιηθεί, από τον εργάτη πρέπει να αποσπαστεί και η τελευταία ικμάδα βιολογικής αντοχής, τα μέτρα ασφάλειας πρέπει να πέσουν κάτω κι από το επίπεδο του στοιχειώδους, γιατί έτσι ανεβαίνει το ποσοστό του κέρδους, τα μέσα παραγωγής πρέπει να εξαντληθούν, γιατί έτσι αντιρροπείται η πτωτική τάση του ποσοστού του κέρδους.
Ετσι τα εργοτάξια μετατράπηκαν σε Νταχάου. Να πηγαίνεις το πρωί και να μη ξέρεις αν θα γυρίσεις το βράδυ.
Πάντα ήταν βαριά και επικίνδυνη δουλειά οι κατασκευές, αλλά τα τελευταία χρόνια παραέγινε το κακό. Κι ας έχει μηχανοποιηθεί η δουλειά κι ας έχουν βγει ένα σωρό μηχανήματα που μπορούν να κάνουν τη δουλειά πιο ελαφριά και πιο ασφαλή. Όμως η μηχανοποίηση της παραγωγής δημιουργεί μια αντίφαση για τους καπιταλιστές. Εκτοπίζει εργατικά χέρια από τη δουλειά και όταν εκτοπίζονται εργατικά χέρια το ποσοστό του κέρδους τείνει να πέσει. Γιατί η υπεραξία, από την οποία δημιουργείται το κέρδος, βγαίνει όχι από τη χρήση μηχανημάτων, αλλά από την εκμετάλλευση της ζωντανής εργασίας.
Πρέπει, λοιπόν, από τους λιγότερους εργάτες να βγει περισσότερη υπεραξία. Δηλαδή, να αυξηθεί στο μάξιμουμ η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Οσο πιο πολλά μηχανήματα χρησιμοποιούνται στην παραγωγή τόσο πιο άγρια γίνεται η εκμετάλλευση. Κι όταν μιλάμε για αύξηση της εκμετάλλευσης στο χώρο των κατασκευών, σε συνθήκες μηχανοποιημένης εργασίας, μιλάμε για μετατροπή των εργατών σε ρομποτάκια. Για πλήρη περιφρό¬νηση της ανθρώπινης ζωής.
Το μεγάλο φαγοπότι της Ολυμπιάδας δεν θα μπορούσε να γίνει παρά μόνο με εργατικέ σάρκες. Για το ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να κάνει την αρπαχτή του αιώνα. Και την κάνει, δυστυχώς χωρίς αντιστάσεις. Οχι γιατί χρησιμοποιεί στην πλειοψηφία μετανάστες, αλλά γιατί η εργατική τάξη έχει βρεθεί από κάτω και δε μπορεί να αντιτάξει ούτε μια στοιχειώδη άμυνα.
Αυτό είναι το ζητούμενο σήμερα και όχι η καταγγελία καταστάσεων που είναι γνωστές σ' αυτούς που τις βιώνουν καθημερινά..
Η οργάνωση της ταξικής άμυνας με την αξιοποίηση της οργής που διακατέχει τους εργάτες των κατασκευών»
Δημοσίευση σχολίου