Στις ΗΠΑ, η "φούσκα του στεγαστικού" συνεχίζεται, καθώς όσο περισσότερο φτωχαίνουν οι εργάτες, τόσο περισσότερο αδυνατούν να αγοράσουν τα σπίτια που έχουν χτιστεί. Τώρα που κόπηκαν και τα δανεικά, που έως τώρα διατηρούσαν την αγορά να "κινείται", εκατομμύρια (στην κυριολεξία) έχουν πλέον μείνει άστεγοι, άνεργοι, κτλ.
Η κατάσταση διαρκώς διογκώνονται (δείτε εδώ για τα συγκεκριμένα στατιστικά αν ενδιαφέρεστε), άλλο βέβαια αν τα κυρίαρχα ΜΜΕ "θάβουν" [και] το συγκεκριμένο θέμα. Όπως επίσης "θάβουν" και πολλές άλλες "λεπτομεριούλες", όπως πχ το γεγονός ότι οι τράπεζες είναι χρεωκοπημένες. Όλες τους.
Άλλωστε, ακόμα και να επικεντρωθούμε μόνο στο στεγαστικό, τότε θα δούμε πως οι τράπεζες ναι μεν μακροπρόθεσμα θα αρπάξουν όλα τα σπίτια ως σύγχρονοι φεουδάρχες (ήδη κατέχουν πάνω από 50% των σπιτιών που έχουν χτιστεί στις ΗΠΑ), αλλά βραχυπρόθεσμα έχουν πρόβλημα, διότι τα σπίτια που κατάσχουν αξίζουν ολοένα και λιγότερα (λόγω έλλειψης αγοραστών για αυτά οι τιμές πέφτουν). Άρα, τα σπίτια αυτά αξίζουν λιγότερο από το αρχικό δάνειο που είχε δώσει η τράπεζα και που τώρα δεν εισπράττει, άρα η τράπεζα έχει απώλεια, και χρειάζεται να αρπάξει τρισεκατομμύρια επί τρισεκατομμυρίων για να μη χρεωκοπήσει.
Όσο για τους υπόλοιπους, ας χρεωκοπήσουν, μιας και "δεν περισσεύουν" πόροι για εμάς. Τους θέλουν όλους για πάρτυ τους οι τραπεζίτες. Τους "χρειάζονται".
Το ενδιαφέρον όμως είναι η μεγαλομανία τους - συχνό συμπλήρωμα όλων των ολιγαρχών στην πορεία της ανθρωπινης ιστορίας.
Ένα παλιό καρτούν, από την εποχή που έλεγαν και μερικές πιο σημαντικές αλήθειες στα παιδιά που τα παρακολουθούσαν
Έτσι, μετά τον πρόεδρο της Goldman Sachs που δήλωσε ότι οι τράπεζες κάνουν "τη δουλειά του Θεού", παρέχοντας ρευστότητα, τώρα ο πρόεδρος του άλλου τραπεζικού γίγαντα, της JP Morgan δήλωσε ότι οι κατασχέσεις των σπιτιών από τις τράπεζες είναι κάτι το...καλό για αυτούς που μένουν χωρίς σπίτι για να μείνουν!
Εδώ το σχετικό άρθρο με τις δηλώσεις του Jamie Dimon:
Όπως λοιπόν μας εξηγεί, η κατάσχεση είναι καλή, διότι γλιτώνει τους ενοικιαστές του σπιτιού από το νοίκι-δάνειο που έως τώρα πλήρωναν, "απαλλάσσοντας "τους από το βάρος αυτό.
PMChase CEO Jamie Dimon stated that:
“Giving debt relief to people that really need it, that’s what foreclosure is.”
As he explained:
“[Homeowners] are probably better off going somewhere else, because they get relieved almost 100% of the debt through foreclosure.”
Εγώ τους δίνω έναν τρόπο να δουν τον κόσμο ελεύθερα, και αυτοί με αγνοούν
...Κανένας δεν είχε αγωνιστεί στις μέρες του Ιούνη για τη σωτηρία της ιδιοκτησίας και για την αποκατάσταση της πίστης πιο φανατικά από τους Παρισινούς μικροαστούς - τους καφετζήδες, τους εστιάτορες, τους ταβερνιάρηδες, τους μικρεμπόρους, πραματευτάδες, επαγγελματίες κ.λπ. Το μαγαζί ανασκουμπώθηκε και βάδισε ενάντια στο οδόφραγμα για ν' αποκαταστήσει την κυκλοφορία που οδηγεί από το δρόμο στο μαγαζί. Πίσω όμως από το οδόφραγμα στέκονταν οι πελάτες κι οι οφειλέτες, μπρος του οι πιστωτές του μαγαζιού. Κι όταν τα οδοφράγματα γκρεμίστηκαν και οι εργάτες συντρίφτηκαν, κι όταν οι μαγαζάτορες, μεθυσμένοι από τη νίκη, έτρεξαν πίσω στα μαγαζιά τους, βρήκαν την είσοδο φραγμένη από ένα σωτήρα της ιδιοκτησίας, έναν επίσημο πράκτορα της πίστης, που τους παρουσίαζε τις απειλητικές επιστολές: ληξιπρόθεσμο γραμμάτιο! ληξιπρόθεσμο νοίκι! ληξιπρόθεσμη τραβηχτική! χρεοκοπημένο μαγαζί! χρεοκοπημένος μαγαζάτορας!
Διάσωση της ιδιοκτησίας! Ομως το σπίτι όπου κατοικούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Το μαγαζί που φυλάγανε δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Τα εμπορεύματα που πουλούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Ούτε το μαγαζί τους, ούτε το πιάτο όπου τρώγανε, ούτε το κρεβάτι όπου κοιμούνταν ανήκαν πια σ' αυτούς. Απ' αυτούς ακριβώς έμπαινε ζήτημα να σωθεί αυτή η ιδιοκτησία προς όφελος του ιδιοκτήτη που τους είχε νοικιάσει το σπίτι, του τραπεζίτη που τους είχε προεξοφλήσει το γραμμάτιο, του κεφαλαιούχου που τους είχε δανείσει μετρητά χρήματα, του εργοστασιάρχη που είχε εμπιστευθεί σ' αυτούς τους λιανοπωλητές εμπορεύματα για πούληση, προς όφελος του μεγαλέμπορα που είχε δώσει επί πιστώσει τις πρώτες ύλες σ' αυτούς τους επαγγελματίες. Αποκατάσταση της πίστης! Μα η ξαναδυναμωμένη πίστη αποδείχτηκε ένας ζωηρός και γεμάτος ζήλο θεός, ακριβώς γιατί έδιωξε από τους τέσσερις τοίχους του τον αναξιόχρεο οφειλέτη μαζί με τη γυναίκα και τα παιδιά του, παραδίνοντας την εικονική ιδιοκτησία του στο κεφάλαιο και ρίχνοντας τον ίδιο στη φυλακή για χρέη, στη φυλακή που ξαναϋψώθηκε απειλητικά πάνω από τα πτώματα των εξεγερμένων του Ιούνη.
Οι μικροαστοί είδαν με τρόμο ότι τσακίζοντας τους εργάτες παραδώσανε τους εαυτούς τους χωρίς αντίσταση στα χέρια των πιστωτών τους. Η χρεοκοπία τους, που από το Φλεβάρη και ύστερα κέρδιζε χρόνο και που είχε φαινομενικά αγνοηθεί, κηρύχτηκε ανοιχτά ύστερα από τον Ιούνη.
Η ονομαστική ιδιοκτησία τους είχε αφεθεί απείραχτη τόσο καιρό, όσο χρειαζόταν για να τους οδηγήσουν στο πεδίο της μάχης, εν ονόματι της ιδιοκτησίας. Τώρα που είχε ξεκαθαριστεί ο μεγάλος λογαριασμός με το προλεταριάτο, μπορούσε να ξαναξεκαθαριστεί κι ο μικρός λογαριασμός με τον μπακάλη. Στο Παρίσι, το συνολικό ποσό των γραμματίων που εκκρεμούσε η πληρωμή τους ήταν πάνω από 21 εκατομμύρια φράγκα, στις επαρχίες πάνω από 11 εκατομμύρια. Οι ιδιοκτήτες πάνω από 7.000 εμπορικών επιχειρήσεων του Παρισιού δεν είχαν πληρώσει το νοίκι τους από το Φλεβάρη ...)
Κ. Μαρξ, Οι Ταξικοί αγώνες στη Γαλλία από το 1848 έως το 1850
Και ο Όργουελ έχει κάτι ενδιαφέρον να πει για τη συγκυρία:
"Μεγάλα τμήματα της μεσαίας τάξης προλεταριοποιούνται σταδιακά. Αλλά το σημαντικό είναι πως δεν υιοθετούν, τουλάχιστον στην πρώτη γενιά, μια προλεταριακή οπτική. Νά'μαι εγώ για παράδειγμα, με αστική ανατροφή και εισόδημα εργατικής τάξης. Σε ποια τάξη ανήκω; Οικονομικά ανήκω στην εργατικής τάξη, αλλά μου είναι σχεδόν αδύνατον να δω τον εαυτό μου σαν κάτι άλλο από τμήμα της αστικής τάξης.Την ίδια ώρα:
Και αν υποτεθεί πως θα έπρεπε να διαλέξω πλευρά, με ποιον θα πήγαινα, με την ανώτερη τάξη που προσπαθεί με με συμπιέσει μέχρις εξαφανίσεως, ή με την εργατική τάξη της οποίας οι τρόποι δεν είναι δικοί μου τρόποι; Πιθανότατα εγώ προσωπικά, σε κάθε σημαντικό θέμα, θα έπαιρνα το μέρος της εργατικής τάξης. Αλλά τι γίνεται με τις δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες άλλων που βρίσκονται στην ίδια σχεδόν θέση; Και τι γίνεται με την πολύ ευρύτερη τάξη, που φτάνει τα εκατομμύρια; Τους υπαλλήλους γραφείων και το διοικητικό προσωπικό κάθε είδους, των οποίων οι παραδόσεις είναι λιγότερο σαφώς μεσαίας τάξης αλλά που σίγουρα δεν θα σας ευχαριστούσαν αν τους αποκαλούσατε "προλετάριους".
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ληστεύονται και κακοπαθαίνουν από το ίδιο σύστημα, Αλλά πόσοι το συνειδητοποιούν; Στην κρίσιμη στιγμή σχεδόν όλοι τους θα έπαιρναν το μέρος των καταπιεστών τους και θα βρισκόταν απέναντι με εκείνους οι οποίοι θα έπρεπε να είναι σύμμαχοί τους. Είναι πολύ εύκολο να φανταστεί κανείς μια μεσαία τάξη που θα συνθλίβονταν στα χειρότερα βάθη της φτώχειας και της οποίας η διάθεση θα παρέμενε παρόλα αυτά σκληρά αντιπρολεταριακή: αυτοί θα αποτελούσαν φυσικά ένα ετοιμοπαράδοτο φασιστικό κόμμα..."
Ρωμαϊκά όργια; Καλή ιδέα! Απορώ γιατί οι πληβείοι αντιδρούν
Βραδιά «οργίων» για εργαζομένους γερμανικής ασφαλιστικής
Μία ασφαλιστική εταιρεία, θυγατρική της γερμανικής εταιρείας Munich Re, παραδέχθηκε σήμερα ότι οι εμπορικοί της αντιπρόσωποι πήραν μέρος σε μία βραδιά στην οποία συμμετείχαν περίπου είκοσι πόρνες στη διάρκεια ενός «σεμιναρίου υποκίνησης» που πραγματοποιήθηκε το 2007 στην Ουγγαρία.
Για να ξεχωρίζουν οι πόρνες από τις σερβιτόρες φορούσαν κόκκινα, κίτρινα και λευκά βραχιόλια. «Αυτές που φορούσαν λευκό βραχιόλι προορίζονταν για τους επικεφαλής και τους καλύτερους πωλητές», είχε δηλώσει ένας αυτόπτης μάρτυρας στη Handelsblatt.
Ένας άλλος είχε επισημάνει ότι δίπλα στα λουτρά είχαν εγκατασταθεί κρεβάτια «όπου κάθε ένας μπορούσε να πάει συνοδευόμενος από μία δεσποινίδα και να κάνει αυτό που επιθυμούσε».
...Τα «Νησιά των θησαυρών» του Νίκολας Σάξον φωτίζουν τις πιο σκοτεινές πλευρές των υπεράκτιων τραπεζικών συναλλαγών και τις ολέθριες συνέπειές τους για τις εθνικές οικονοµίες...Μόνο πέρυσι, το κόστος της φοροδιαφυγής σε υπεράκτιες τράπεζες ανήλθε σε 100 δισ. δολάρια για την αµερικανική οικονοµία. Και αυτό το στοιχείο δεν είναι παρά µονάχα ένα σε έναν ογκώδη φάκελο µε τις ζηµιές που προκαλούν οι φορολογικοί παράδεισοι στις κοινωνίες. Με ένα συναρπαστικό ταξίδι από τη Μόσχα µέχρι το Λονδίνο, την Ελβετία και το Ντέλαγουερ, ο συγγραφέας δείχνει πώς τραπεζίτες και πολυεθνικές επιχειρήσεις συναλλάσσονται χέρι µε χέρι µε φοροφυγάδες, µαφιόζους και µε µερικούς από τους πλουσιότερους πολίτες του κόσµου.
Το παιχνίδι «κλέφτες και αστυνόµοι»που παίζουν οι κυβερνήσεις µε τους φορολογικούς παραδείσους δεν είναι παρά για τα µάτια του κόσµου. Αλλιώς δεν θα ήταν κρυµµένα 8 τρισ. ευρώ στα χρηµατοκιβώτια αυτών των παραδείσων (τόσα τα έχει υπολογίσει ο Οργανισµός Οικονοµικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης). Και δεν θα διεξάγονταν σήµερα µέσω αυτών οι µισές παγκόσµιες συναλλαγές. Για κάθε δολάριο οικονοµικής βοήθειας που µπαίνει στις αναπτυσσόµενες χώρες, άλλα δέκα ξαναβγαίνουν από την πίσω πόρτα. Οι φορολογικοί παράδεισοι δεν φιλοξενούνται σε κάποια εξωτικά και τροπικά νησιά. Θα τους βρούµε ακόµη και στις πιο αξιόπιστες χώρες. «Κανείς δεν ψάχνει σήµερα να δει τι απέγινε η Κλίαρστριµ», λέει ο Ντενίς Ροµπέρ. «Εξαγοράστηκε από τους Γερµανούς, αλλά η έδρα της παραµένει στον φορολογικό και δικαστικό παράδεισο του Λουξεµβούργου».
Τα Νέα - Ρ. Βρανάς
Δημοσίευση σχολίου