Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι τώρα, ΠΟΤΕ!

Στην κρίσιμη φάση που βρίσκεται όλη η μεσογειακή (προς το παρόν μόνο) Ευρώπη και ιδιαίτερα στη φάση όπου ο καπιταλισμός έριξε κάθε δημοκρατικό προσωπείο, η ελληνική αριστερά αναδεικνύεται πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Βουτηγμένη στο κοινοβουλευτικό, δήθεν, παιχνίδι, αναμένοντας την πολυπόθητη διακυβέρνηση μέσα από εκλογικούς μηχανισμούς, αδυνατώντας να πάρει σημαντικές πρωτοβουλίες και τρομαγμένη στη γωνιά από τη νεοφασιστική απειλή αλλά, κυρίως, από αυτό που δεν ήθελε ποτέ και δεν μπόρεσε να το προβλέψει, το ξεπέρασμά της δηλαδή από ένα μαζικό, αντιφασιστικό, αντικαπιταλιστικό κίνημα, έρχεται σήμερα να παρουσιάσει το πιο αποκρουστικό της πρόσωπο.

 Σε μία κοινοβουλευτική κομματοκρατία όπου έχουν πλέον πέσει οι μάσκες, η αριστερά αναλώνεται σε παιχνίδια κινητοποιήσεων και υπερίσχυσης του (επιμέρους) δικού της λόγου. Όταν οι κυβερνήσεις αποκαλύπτονται ως στυγνές σπείρες τοκογλύφων, μιζαδόρων, ληστών και κοινών ποινικών εγκληματιών, περιμένουμε να συσπειρώσουμε, όσο το δυνατόν, περισσότερο κόσμο σε αδιέξοδες και επιδερμικές πολιτικές. Η λαϊκή συσπείρωση απαιτεί κότσια και ιστορικές πρωτοβουλίες. Ο λαός δεν περιμένει να τον εξαφανίσουν οικονομικά και σωματικά. Η κατά μέτωπο επίθεση είναι αναπόφευκτη εάν και εφόσον η αριστερά έχει πάρει – έστω και λίγο – μυρωδιά από το τι γίνεται στην Ελλάδα και σ' όλο τον κόσμο. Στην Ουκρανία, στις αραβικές χώρες, στα κράτη που ο διεθνής καπιταλισμός ήθελε ν' ανατρέψει κυβερνήσεις και να επιβάλλει καθεστώτα, προχώρησε στις μαζικές, διαρκείς και – ναι – αιματηρές καταλήψεις δημόσιων χώρων, δίχως να κάνει πίσω ούτε στιγμή. Είτε πέτυχε το παιχνίδι του είτε όχι, έδειξε τον δρόμο χωρίς, βέβαια, να το θέλει.

Στην Ελλάδα, η μαζική κινητοποίηση των προηγούμενων χρόνων φυλλορόησε επειδή κάποιοι έπαιξαν άσχημα με το κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Αυτό ήταν ένα τεράστιο πισωγύρισμα για το κίνημα. Η προσδοκία ότι μέσα από τις εκλογές θα σώσουμε την παρτίδα, είναι πολύ καλά γνωστό σε όλους τους επαναστάτες ότι δεν στέκει ούτε θεωρητικά ούτε πρακτικά. Οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις ποτέ δεν έγιναν με την ψήφο του λαού ή ποτέ δεν στάθηκαν μόνο με την ψήφο του λαού. Σε μια περίοδο όπου η αριστερά θα μπορούσε, ιδιαίτερα μετά την καταιγίδα των φορολογικών μέτρων αλλά και αυτών που έρχονται, να πάρει την πρωτοβουλία να προχωρήσει σε μαζικές, διαρκείς και διαρκώς αυξανόμενες καταλήψεις δημόσιων χώρων μέχρι να αναγκάσει τα ερπετά που κυβερνούν, όχι να παραιτηθούν αλλά να κάνουν την λάθος κίνηση, η αριστερά έρχεται σήμερα να αναγγείλει για πολλοστή φορά κάποιες συγκεντρώσεις, εδώ και εκεί, με μία δήθεν λαϊκή πρωτοβουλία για να εκφράσουμε έντονα την αγανάκτησή μας! Αν είναι δυνατόν!

 Τι θα μπορούσε, αύριο, να σταματήσει μια παλλαϊκή πορεία, συνισταμένη όλων των επαναστατικών, προοδευτικών δυνάμεων, όταν θα συγκέντρωνε ένα εκατομμύριο κόσμο; Τι θα εξανάγκαζε αυτόν τον κόσμο να εγκαταλείψει τα κέντρα των μεγάλων πόλεων εκτός από την ωμή στρατιωτική βία; Τι θα οδηγούσε μια κυβέρνηση στην απόφαση να “κτυπήσει” στο ψαχνό όταν θα ξέρει ότι η επόμενη πράξη θα είναι το στήσιμο της κρεμάλας; Αυτά, όμως, προϋποθέτουν γνήσια λαϊκή έκφραση και πρωτοβουλία, όχι υστερόβουλες κινήσεις κάποιων εγκάθετων που εξασφάλισαν τη βουλευτική καρέκλα τους ή τον κομματικό τους θώκο. Ο λαός δεν μπορεί να περιμένει άλλο και ο λαός, αργά ή γρήγορα, θα δώσει την απάντηση όπως το τραυματισμένο σώμα που ξέρει να αντιδρά στην επιτόπου μόλυνση.
       
Για άλλη μια φορά γινόμαστε θιασώτες μιας υστερόβουλης κομματικής χειραγώγησης και μιας τακτικής δίχως στρατηγική. Εκτός από τις συνηθισμένες ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, κανένας μεγάλος κομματικός σχηματισμός δεν τολμά να βάλει τα χέρια του πάνω στον τύπο των ήλων. Οι Πόντιοι Πιλάτοι παίζουν πολιτικάντικα παιχνίδια στις πλάτες των εξαθλιωμένων.

Η νομιμοφροσύνη και η επιλογή του “δημοκρατικού” παιχνιδιού αποτέλεσε την επιλογή τους. Εθελοτυφλούν μπροστά στην πλήρη κατάργηση της δημοκρατίας (αυτής της δικής τους), εθελοτυφλούν μπροστά στην καταφανή καταστρατήγηση (αυτού του δικού τους) Συντάγματος, εθελοτυφλούν μπροστά στη διακυβέρνηση μιας χώρας με στρατό κατοχής, με φασιστικές συμμορίες στα σώματα ασφαλείας, με διαρκή έκδοση Πράξεων νομοθετικού Περιεχομένου. Δηλαδή, με συγχωρείτε, τι δεν σας είναι καταφανέστατο; Σε ποιον θέλετε να αποδείξετε ότι σέβεστε μια “δημοκρατία” που αυτοί οι ίδιοι έχουν καταξεσκίσει; Γιατί ξεπουλάτε διαρκώς τους αγώνες των εργαζομένων αλλάζοντας αποφάσεις αφού έχετε εκθέσει εκατοντάδες ανθρώπους; Γιατί νομίζετε άθλια (και το λέω με πλήρη επίγνωση) κομματικά υπο-κείμενα ότι θα μπορείτε διαρκώς να κοροϊδεύετε τον απλό πολίτη; Γιατί αλλάζετε θέσεις σαν τα πουκάμισα όσο πλησιάζει η ώρα κάποιων επικείμενων εκλογών; Γιατί παίζετε με το μέλλον των παιδιών μας, το μέλλον όλης της ανθρωπότητας, όταν θα μπορούσε η Ελλάδα να είναι πρωτοπορεία σε μια νέα ανασυγκρότηση του παγκόσμιου σκηνικού;
 
Προφανώς δεν μπορούμε να στηρίξουμε τίποτα πάνω σας. Προφανώς δεν γράφουμε για να σας πείσουμε να αλλάξετε τακτικές και στρατηγική, η αριστερά από τη στιγμή που κατέβηκε να παίξει στο πεδίο του αντίπαλου, αμύνεται απεγνωσμένα και το χειρότερο είναι ότι η συντριβή είναι διαφαινόμενη. Από τη στιγμή που γίνατε “κοινοβουλευτικοί” πάψατε να είστε αριστερά. Όχι γιατί είναι ασυμβίβαστα αλλά γιατί το επιλέξατε, γιατί το είδατε σαν την μόνη διέξοδο μετά την κατάρρευση των θεών σας. Όλα αυτά που ήταν το ψωμοτύρι της αριστεράς εγκαταλείφθηκαν για να αποδείξετε πόσο καλά παιδιά είστε, για να μην ενοχλήσετε τον μικροαστό από την κάλπικη μακαριότητα την οποία του χάρισαν. Δεν τολμάτε να ρίξετε ούτε το σύνθημα “γενική απεργία διαρκείας”, παρακαλάτε γονατιστοί το θηρίο να μην σας φάει, ασχολείστε με μεγαλόσχημα συνθήματα, με φτηνές ρητορικές κορώνες, με επίκληση σωτηριακών λύσεων που χρεοκόπησαν για πάντα. Θα κάνετε τη συγκεντρωσούλα σας, θα αυτοικανοποιηθείτε και θα τραβήξετε στο σπίτι σας να δείτε το ξύλο που τρώνε τα παιδιά, οι νέοι, οι άνθρωποι που δεν είναι πρόβατα στο κομματικό σας κοπάδι. Άραγε το ευχαριστιέστε;
 
Η αυριανή μέρα θα ήταν μια ευκαιρία για μια συγκλονιστική αντίδραση του ελληνικού λαού. Για άλλη μια φορά, ο καθένας θα κάνει το δικό του. Για άλλη μια φορά τα κόμματα θα θριαμβεύσουν πάνω στην αυθόρμητη, αγωνιστική, λαϊκή απάντηση. Δεν περιμένουμε πια τίποτα από εσάς, εμείς θα κατέβουμε και θα αγωνιστούμε για την αξιοπρέπειά μας, για τα ιδανικά μας, εσείς μπορείτε να κοιμηθείτε ήσυχοι γνωρίζοντας ότι συμβάλατε τα μέγιστα για να μην γίνουν τα όνειρά μας πράξη, ποτέ! Για να μην υπάρξει ποτέ η “τόλμη για την ελευθερία”.

Σ,Μ