Οδηγός αστικής πολιτικής επιβίωσης.

Εσωτερικές Κινήσεις.

Τελευταία αρχίζει να ξεπηδά μια κουβέντα για τα επόμενα βήματα της αστικής τάξης όσον αφορά τις “πολιτικές” της κυβερνητικές επιλογές (εκλογές,συμμαχίες κτλ) που προφανώς δηλώνουν τους εσωτερικούς κλυδωνισμούς που δέχεται το τρισυπόστατο κυβερνητικό μόρφωμα.Η ανυπαρξία του ΠΑΣΟΚ και τα γατίσια γαβγίματα της ΔΗΜΑΡ με αφορμή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο δείχνουν το κλίμα που επικρατεί στους κόλπους της συγκυβέρνησης και προς τα που πάει η βάρκα.

Η βάρκα αρμενίζει “ανέμελα” τη ρότα του αυταρχισμού και της καταστολής δηλαδή ακροδεξιά με τις ευλογίες του καπιταλισμού και των μονοπωλίων του.

Άλλωστε αυτή η συνταγή μέχρι τώρα αποδίδει τα μέγιστα και δεν θα ήταν κακό για την αστική τάξη να επιμηκυνθεί για ένα χρονικό διάστημα ακόμα. Βέβαια η συνεχής και χωρίς ανάπαυλα πίεση επισύρει το φόβο της εξέγερσης του κόσμου,αλλά γι' αυτό είναι οι εκλογές.

Μια επικείμενη ήττα της ΝΔ την μόνη απώλεια που θα αποφέρει θα είναι αυτή του εθνοσωτήρα Αντωνάκη, ο οποίος δεν νομίζω να έχει πρόβλημα να θυσιαστεί για το καλό της πατρίδας και της παράταξης. Έτσι θα δοθεί η ευκαιρία σε πολιτικές δυνάμεις που θα λειτουργήσουν ως βαλβίδα εκτόνωσης να αναδυθούν και να αναστρέψουν το μέχρι τώρα υφιστάμενο κοινωνικοπολιτικό σοκ, έστω και παροδικά.

Οι υποψήφιοι μνηστήρες σε ρόλο πυροσβέστη άφθονοι και μέρα με την μέρα ξεπηδάνε κι άλλοι. Όταν ζορίσουν πολύ τα πράγματα μια καλή επιλογή θα ήταν να μεταμορφωθούν σε κυβερνητικό σχήμα κάποια από τα μικρά κόμματα που ξεπηδάνε σαν τα μανιτάρια με σαφή αλλά και όχι τόσο αντιμνημονιακό αστικό διαχειριστικό χαρακτήρα (Κατσανέβας, Λοβέρδος) έχοντας και μια δυνατή δόση νεοφιλελευθερισμού (Μπακογιάννη, Τζήμερος ,Μάνος). Βέβαια ο πολιτικός άσσος στο μανίκι της αστικής τάξης είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και όσους συμπαρασύρει μαζί. Κάποιες αγωνιστικές κινήσεις πολιτών αναπόφευκτα είτε θα αφεθούν στις σειρήνες της εξουσίας είτε θα αναζητήσουν ένα διάλειμμα. Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ μετά από μια μεθοδευμένη ήττα θα έχει ισχυρό αρνητικό αντίκτυπο στην Αριστερά και στο κίνημα οπότε η βάρκα θα πάει αναπόφευκτα και πάλι ακροδεξιά.(Ντόμινο Σόκ).

Βέβαια όταν λέμε ακροδεξιά δεν εννοούμε την λύση της Χρυσής Αυγής ούτε τα τάνκς (χωρίς να αποκλείεται βέβαια τίποτα) αλλά τον αυταρχισμό και την καταστολή όπως αναφέραμε παραπάνω με την κατάλληλη αυξομείωση και ένταση μέχρι τελικής πτώσης.Ο υπερκαπιταλισμός και για όσο του το επιτρέπει το εργατικό υποκείμενο, έχει τους μηχανισμούς να κινείται και μάλιστα άνετα, μέσα στα πλασματικά ανθρωπιστικά πλαίσια που ο ίδιος χαράζει.

Επιλογή Πάτρωνα.

Είναι σαφές πια ότι η οικονομική κρίση συνετέλεσε στην αναδιανομή των πλουτοπαραγωγικών πηγών και όχι τόσο του κεφαλαίου που συνεχίζει να λιμνάζει σε συγκεκριμένα μονοπωλιακά κέντρα μέχρι νεοτέρας. Οι ΗΠΑ εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση να αποδυναμώσουν την ΕΕ φορτώνοντας στην Γερμανία τον καταχρεωμένο Νότο (Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία) με αντάλλαγμα την πρόσβαση σε πηγές ενέργειας και εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Το μοντέλο αυστηρού δημοσιονομικού ελέγχου που θα εξασφάλιζε αυτά τα δικαιώματα στην Γερμανία μάλλον δεν λειτουργεί και την αφήνει στην ουσία στα κρύα του λουτρού,δηλαδή να πληρώνει συνέχεια για να έχει ουσιαστικά οφέλη ποιός ξέρει πότε.

Επίσης οι ΗΠΑ διατηρώντας χωρίς επιπρόσθετο οικονομικό κόστος τις στρατιωτικές βάσεις στην Μεσόγειο (να συντηρεί και οικονομικά το ελληνικό κράτος) και επιτρέποντας την είσοδο της Κίνας στην ευρωπαϊκή αγορά μέσω της Ελλάδας έχει καταφέρει ένα ισχυρό πλήγμα στον Γερμανικό Καπιταλισμό. Όντως το πιο πιθανό είναι ότι οι αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις στο άμεσο μέλλον θα αναζητήσουν την “θαλπωρή” είτε του ενός είτε του άλλου πάτρωνα. Πιστεύουμε όμως ότι ο Λαός θα εκφράσει και την δική του γνώμη.