Η μέχρι τώρα πολίτικη κατάσταση στην Ελλάδα, παρά τη βαθιά οικονομική κρίση, την κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος και του κοινοβουλευτισμού- δείχνει ότι κανένα κόμμα, καμιά οργάνωση, που με τον ένα ή άλλο τρόπο πασχίζει για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα κατά μόνας.
Η αδυναμίες και οι ανεπάρκειες είναι εμφανέστατες.
Ο παλαιοδεξιός Σαμαράς, με τον δεξιότατο Βενιζέλο, υλοποιούν μέρα τη μέρα χωρίς ουσιαστικά προσκόμματα το σχέδιο. Είναι ικανοί και αποφασισμένοι στην προσπάθεια τους ν’ ανασυγκροτήσουν το σύστημα- εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της τάξης τους- να γεμίζοντας τον τόπο με πτώματα.
Αν όλοι εμείς που διατεινόμαστε και κοπτόμαστε για τη σωτηρία, τα συμφέροντα, τη ζωή, την επιβίωση της εργατικής τάξης και του λαού κατανοούμε την ιστορική στιγμή που ζούμε, αν αντιλαμβανόμαστε που το πάνε οι καπιταλίστες, υπερβαίνοντας τις παλιές αρρώστιες μας, πρέπει τώρα να κάνουμε βήματα ουσιαστικά και πραχτικά βήματα.
Aλλιώς θα μείνουμε όλοι με τη χαρά της καθαρότητας μας, τις ιδεολογικές ενατενίσεις μας, τα ζητήματα αρχών μας, τα σχέδια επί χάρτου, και τη γενική μας ανεπάρκεια και αδυναμία χωρίς να μπορούμε να απαντήσουμε στην αστική τάξη και στους συμμάχους της – ντόπιους και ξένους,- έστω και στο πρωτόλειο επίπεδο της δημιουργίας ενός κινήματος αντίστασης, πόσο μάλλον όταν σήμερα απαιτείται να τεθούν τα μεγάλα ζητήματα της εποχής:
-της συνολικής αλλαγής με κατεύθυνση το σοσιαλισμό- κομμουνισμό.
- το γκρέμισμα της κυβέρνησης που οδηγεί τον τόπο στην καταστροφή και την εργατική τάξη στην εξαθλίωση.
- της εγκαθίδρυσης κυβέρνησης- με όρους κινήματος- που θα εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του χειμαζόμενου λαού.
Πρέπει να παρθούν πρωτοβουλίες άμεσα- τώρα και όχι προεκλογικά για την άγρα τον πολλών ή των λίγων ψήφων παίζοντας με τους πόθους και τις αγωνίες του κόσμου.
Απ’ το ΚΚΕ που είναι το κόμμα στην Ελλάδα που μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο και να συνενώσει όλες τις δυνάμεις που είναι εναντία στο καπιταλισμό και αντιλαμβάνονται την προοπτική έξω από κυβερνητικές εναλλαγές και διαχειριστικές λογικές στα πλαίσια της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής κόλασης, λογικές που δυστυχώς έχει υιοθετήσει ο Σύριζα.
Το ΚΚΕ πρέπει και μπορεί – θέτοντας το βασικό προγραμματικό πλαίσιο- να καλέσει τώρα όλες τις άλλες δυνάμεις σε διάλογο και κοινή δράση, αφήνοντας στην άκρη τις παιδικότητες της Αλέκας –«δεν κουβεντιάζουμε μ’ αυτούς που φύγανε απ’ το ΚΚΕ.» να αφήσει τους σεχταρισμούς του, που θα το οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια στον αφανισμό, κάτι που θα είναι εις βάρος του κινήματός και ας επιχαίρουν γι’ αυτό κάποιοι ανεγκέφαλοι.
Απ’ την Aνταρσυα, που παρ’ ότι στη συνδιάσκεψη της πήρε αποφάσεις σε θετική κατεύθυνση, χάνεται στα ναι μεν αλλά και στις αναλώσιμες μετωπικές συσκέψεις χωρίς αποτέλεσμα
Απ’ την Aριστερή πλατφόρμα, που πολύ γρήγορα πρέπει να αποφασίσει με ποιόν θα πάει και ποιόν θα αφήσει.
Απ’ το Μ.Α.Α που κινείται σε θετική κατεύθυνση και δρα μαζί με άλλες δυνάμεις στην κατεύθυνση της συμπόρευσης.
Απ τους ανένταχτους που μπορούν να συγκροτήσουν επιτροπές πρωτοβουλίας απ’ τα κάτω, Αντί ο ένας να περιμένει τον άλλον και όλοι μαζί να βρίζουμε κοιτώντας απ’ τη γωνία..
Παρά τις διαφορές πρέπει τώρα να βρούμε κοινή περπατησιά, να συγκροτήσουμε πολίτικο μέτωπο.
Θεωρούμε ότι υπάρχει η ελαχίστη βάση που μπορούμε να πατήσουμε και να συνεννοηθούμε και η πολίτικη και ιστορική αναγκαιότητα για να συμπράξουμε. (Δεν μιλάμε εδώ για ενότητα. Η ενότητα προϋποθέτει ιδεολογικές ταυτίσεις. Μιλάμε για την αναγκαιότητα των πολιτικών συνεργασιών, με συγκεκριμένες στοχεύσεις ή όπως λέμε συμφωνία στη βάση ενός ελαχίστου προγράμματος σε κατεύθυνση ανατροπής).
Οι πολιτικές συνεργασίες είναι βασική προϋπόθεση για να έχει το κίνημα της εργατικής τάξης αποτελέσματα και να μη σύρεται από ήττα σε ήττα, για να σπάσει την κυβερνητική ατζέντα και να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων, για να μην κυνηγά από πίσω την κυβέρνηση σε μια ατέρμονη αποσπασματική κινηματική διαδικασία που δε δημιουργεί καμιά δυναμική, αλλά οδηγεί την κοινωνία και τους εργαζόμενους όλο και σε πιο δυσμενή θέση, τους αγωνιστές σε απογοήτευση και το κίνημα σε αμηχανία και παλινωδίες.
Ο χρόνος κινείται αντίστροφα τα περιθώρια στενεύουν, κάθε μέρα που περνάει χωρίς τη δυνατότητα να δοθεί επί της ουσίας απάντηση στα σχέδια της αστικής τάξης και των ξένων συμμάχων της, θα μας οδηγεί και σε δυσμενέστερη θέση.
Είναι η στιγμή ο καθένας να πράξει ότι του αναλογεί και να μπούμε όλοι προ των ευθυνών μας.
Πηγή: vathikokkino.com
Δημοσίευση σχολίου