Σχεδόν 1 εκατ. ευρώ δίνει ο Αρβανιτόπουλος σε εκδότες

«Ριγμένοι» Οικονομόπουλος και Μάνια Τεγοπούλου κράζουν τον υπουργό Παιδείας, Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο γιατί έδωσε «Σχεδόν 1 εκατ. ευρώ σε Πήγασο, Πρώτο Θέμα και Realmedia για προμήθεια βιβλίων».

Αυτό το θέμα είχε ξαναρθεί στην επικαιρότητα με «κύκλους» του υπουργείου Παιδείας να ισχυρίζονται ότι όλα έγιναν νόμιμα. Με την τωρινή όμως εξέλιξη αντί για δικό μας σχολιασμό να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από κείμενο που υπογράφει ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος σε περασμένο τεύχος του περιοδικού «Unfollow»:

«Δεν έχουμε καμία ένσταση για τη γνωστή ρήση του Βουλγαράκη «ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό». Σίγουρα όμως δεν είναι δημοσιογραφικά αποδεκτό. Διότι μια ένεση ρευστού από τον κρατικό κορβανά, ιδίως σε αυτούς τους πολύ δύσκολους καιρούς, αποτελεί ένα τεράστιο χέρι βοηθείας.

Εύλογο είναι ότι οι υποχρεώσεις που απορρέουν από ένα τέτοιο νταραβέρι με το κράτος τις περισσότερες φορές δεν αναγράφονται στις συμβάσεις, ούτε καν στα ψιλά τους γράμματα.

Από την άλλη πάλι, είναι άλλο πράγμα να είσαι δημοσιογράφος-εκδότης και άλλο να είσαι ο Μπόμπολας, και το όνομα σου να είναι γραμμένο σε όποια πέτρα δημοσίου έργου κι αν σηκώσει κανείς στην Ελλάδα.

Το ερώτημα μπορεί να μοιάζει θεωρητικό, αλλά στην πραγματικότητα είναι τόσο πρακτικό όσο και θεμελιώδες: Μπορεί ένα μέσο να λειτουργήσει με ανεξαρτησία και να καταγγείλει, ως οφείλει, τα κυβερνητικά κακώς κείμενα, όταν παίρνει δουλειές από το κράτος; Πού βρίσκονται τα όρια σε αυτό και ποιος μπορεί να τα ελέγξει;

Το ζήτημα λοιπόν με τις χορηγήσεις του κράτους προς τους δημοσιογραφικούς οργανισμούς ή προς τις εταιρείες στις οποίες ανήκουν δεν εξαντλείται στη νομιμότητα των διαδικασιών. Δεν αρχίζει καν εκεί. Διότι ακόμη κι αν όλα έχουν γίνει απολύτως νόμιμα, μοιραία προκύπτει ένα τεράστιο ζήτημα ηθικής τάξης. Ευτυχώς, για διευκόλυνση όσων μπερδεύονται, υπάρχει κι εκείνος ο ορισμός στο άρθρο 14 του Συντάγματος για το δημοσιογραφικό λειτούργημα: «Ο Τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο μεροληπτικό μέτρο απαγορεύονται». Είναι, και σε ποιο βαθμό, ελεύθερος ο Τύπος που συντηρείται και από κρατικές χορηγήσεις; Δεσμεύεται και σε ποιο βαθμό από υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτές τις «χορηγίες»;

Είπαμε ότι τα  success stories χρειάζονται θυσίες. Κατά μια διαβολική σύμπτωση, αυτό που θυσιάζεται συνήθως είναι η δημοσιογραφική ακεραιότητα. Ο σκύλος δεν δαγκώνει ποτέ το χέρι που τον ταΐζει, νομίζετε ότι θα το δαγκώσουν οι δημοσιογράφοι;».