Δικαιώθηκαν δικαστικά οι απολυμένες καθαρίστριες, και το Κράτος όφειλε, λόγω του ότι η απόφαση ήταν προσωρινά εκτελεστή, να τις επαναπροσλάβει.
Πλην όμως, έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του αυτήν του την υποχρέωση, που σημειωτέον ισοδυναμεί με ποινικό αδίκημα, και με άθλιους και ψειδείς ισχυρισμούς περί μη επίδοσης της απόφασης στα αρμόδια όργανά του,καθώς και με την αναίρεσή της, επιχειρεί την de facto ακύρωσή της, άνευ ουδεμιάς άλλης νομιμοποιητικής ενέργειας.
Καθόλου πρωτότυπο!
Τα χρόνια της κρίσης και με πρόσχημα την κρίση και το χρέος, έχει μεταλλαχθεί και το σύστημα διακυβέρνησης, αλλά και έχει ανατραπεί και ο περίφημος νομικός πολιτισμός.
Αδιαμφισβήτητο είναι ότι το καθεστώς του αστικού κοινοβουλευτισμού (με την διάκριση, έστω και τύποις των εξουσιών) έχει υποχωρήσει μπροστά στον κυβερνητισμό-εκτελεστική εξουσία , που έχει καταστεί κυρίαρχος.
Το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης κυβερνά μια χώρα και μια κοινωνία με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και με αλλεπάλληλες εξαιρετικές, ειδικές και έκτακτες θεσμίσεις, που ανατρέπουν κατακτήσεις, δικαιώματα και ελευθερίες καθιερώνοντας ένα μόνιμο πλέον καθεστώς εξαίρεσης.
Αρχής γενομένη από τις περίφημες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, που έκρινε, ότι με τα Μνημόνια, ναι μεν παραβιάζονται το Σύνταγμα!!! και οι νόμοι!, αλλά χάριν ενός αόριστου, πλην ταξικότατου Δημοσίου Συμφέροντος, παρέλκει η παραβίασή τους!
Ό,τι δεν συμφέρει, ό,τι δεν είναι συμβατό με την επιβαλλόμενη οικονομική-κοινωνική πολιτική απλά δεν «υπάρχει», άρα και δεν εφαρμόζεται, την ίδια ώρα που οι εξαιρετικές ρυθμίσεις έχουν κυριαρχήσει στο νομοθετικό οπλοστάσιο του Κράτους και της Κυβέρνησης.
Από την στιγμή, που δεν υπάρχει καμία πρόθεση ικανοποίησης, έστω και στοιχειωδών αναγκών των πληττομένων τμημάτων της κοινωνίας, της συντριπτικής πλειοψηφίας δηλ., επιβάλλεται, η επέκταση του καθεστώτος εξαίρεσης σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής.
Η περίφημη «νομική προστασία» τελικά δεν θα μπορέσει να προστατέψει τον κόσμο του αγώνα και της αντίστασης, αυτούς, που θεωρούνται και αντιμετωπίζονται ως «εσωτερικός εχθρός».
Το απέδειξε και η μη εφαρμογή αυτής της δικαστικής απόφασης.
Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, που οδηγεί και ενισχύει την κατάσταση εξαίρεσης, δεν αντιμετωπίζεται με την καταγγελία, την οργή και την αγανάκτηση.
Συλλογική άρνηση, αυτενέργεια, κοινωνική αλληλεγγύη, μαχητική αντίσταση και ανατροπή, είναι ο δρόμος.
Δημοσίευση σχολίου