Πηγή: Νίκος Μπογιόπουλος - "Unfollow"
O ολιγάρχης Μπερεζόφσκι, ως καθ' ύλην αρμόδιος, είχε προλάβει -πριν ιον φάει το μαύρο φίδι- να πει τούτη την ενδιαφέρουσα ατάκα: «Η δημοκρατία της ολιγαρχίας είναι αυτή που επιτρέπει στο κεφάλαιο να μισθώνει την εξουσία. Η μορφή αυτού του μισθώματος λέγεται εκλογές».
Τώρα, λοιπόν, που ο λαός «μίλησε» διά της κάλπης, τώρα που βρισκόμαστε στη μετεκλογική περίοδο αναμένοντας την επόμενη... προεκλογική περίοδο, εμείς θα επιμείνουμε στα βασικά.
Πρώτον, το πρόβλημα στην Ελλάδα -και στον κόσμο- πηγάζει από την αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Από το γεγονός, δηλαδή, ότι μια χούφτα εκμεταλλευτών κατέχουν την οικονομική εξουσία και τα μέσα παραγωγής. Αυτή η δράκα, που σφετερίζεται τους καρπούς που γεννούν το μυαλό και τα χέρια εκατομμυρίων ανθρώπων, πρέπει να χάσει την οικονομική εξουσία, που της επιτρέπει από τη μια να ιδιοποιείται τον πλούτο που δημιουργούν άλλοι κι από την άλλη να ρίχνει στα τάρταρα εκείνους που τον δημιουργούν. Προϋπόθεση, όμως, για να αφαιρεθεί από την πλουτοκρατία η οικονομική εξουσία, είναι να της αφαιρεθεί η πολιτική εξουσία.
Δεύτερον, η λυδία λίθος του προβλήματος δεν είναι άλλη από το ποιος κατέχει τον πλούτο. Ακόμη καλύτερα: το πώς αυτοί που παράγουν τον πλούτο θα μπορέσουν να τον πάρουν στα χέρια τους. Εκείνο δηλαδή που εκ των πραγμάτων τίθεται επί τάπητος είναι το ζήτημα της εξουσίας. Αν την εξουσία την έχουν οι καπιταλιστές, τότε το κράτος τους, οι διακρατικές ενώσεις τους (EE) και οι μηχανισμοί τους (ΔΝΤ), θα είναι πάντα σε θέση να στηρίζουν τις τράπεζες, τα μονοπώλια, τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές. Αν την εξουσία την είχαν οι εργάτες και όχι οι «εθνικές επιτροπές των εκατομμυριούχων, που ονομάζονται κυβερνήσεις»,1 τότε προφανώς το κράτος των εργατών κάπως αλλιώς θα διαχειριζόταν τα 4,6 τρισεκατομμύρια ευρώ που διατέθηκαν, είτε ως χρήμα είτε ως κρατικές εγγυήσεις, από την EE στη χρηματιστική ολιγαρχία μεταξύ του Οκτώβρη 2008 και του Οκτώβρη 2010.
Τρίτον, είναι η πολιτική εξουσία του κεφαλαίου που επιτρέπει σε λίγους ανθρώπους να κατέχουν πολλαπλάσιο πλούτο από ολόκληρο το ΑΕΠ μιας χώρας, φορτώνοντας στον λαό τα χρέη των «άδειων» ταμείων. Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να ρημάζουν στη λιτότητα τον εργάτη για να επιδοτούνται βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές και εργολάβοι. Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να χρησιμοποιούν το κράτος ως συλλογικό κομματάρχη που επιβάλλει χαράτσια, στερεί δικαιώματα, τρομοκρατεί, απειλεί και βγάζει στην παρανομία τη φτωχολογιά. Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να κάνουν δουλειές με τις Siemens, για να κερδίζουν οι πολυεθνικές και τα τσιράκια τους. Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να παίζουν με τις λίστες Λαγκάρντ και να φορτώνουν μετά στον λαό τη ρετσινιά του «μαζί τα φάγαμε». Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να ταΐζουν τους μονίμως χορτάτους, στέλνοντας το λογαριασμό με τόκο στους εργαζόμενους.
Τέταρτον, αυτή η εξουσία, η εξουσία των κεφαλαιοκρατών και των κομμάτων τους, πρέπει να ανατραπεί. Για να αντικατασταθεί από μια λαϊκή εξουσία, στο πλαίσιο μιας λαϊκής οικονομίας, με μια κυβέρνηση βγαλμένη από τα σπλάχνα του ίδιου του λαού, η οποία σε κάθε βήμα της και ανά πάσα στιγμή θα τελεί υπό διαρκή εργατικό, κοινωνικό και λαϊκό έλεγχο. Με άλλα λόγια στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε άλλη καπιταλιστική χώρα, το ζήτημα της κρίσης -από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων- δεν μπορεί να επιλυθεί με τους όρους μιας «καλύτερης», μιας «βελτιωμένης» διαχείρισης του συστήματος.
Η κρίση, όπως το περιέγραφε με απλά λόγια ένας παλιός κομμουνιστής, είναι ένα παλούκι που πιέζει την αστική τάξη, η οποία θέλει να το πετάξει από πάνω της μπήγοντάς το στα σωθικά του λαού. Επομένως, αυτό που πρέπει να φύγει από τη μέση είναι το... παλούκι. Κι αυτό δεν γίνεται με διαπραγματεύσεις με την αστική τάξη και με αυταπάτες για μια «καλή κυβέρνηση» που θα κάνει μαζί της διάλογο, συμβιβασμούς και συνεννοήσεις.
Πέμπτον, το παραπάνω επιτυγχάνεται μόνο με άλλη πολιτική. Με την ταξική πολιτική που, επειδή υπηρετεί άλλα συμφέροντα από τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, δεν κάνει καμία διαπραγμάτευση γύρω από το αν θα ανατρέψει τον καπιταλισμό, αφού μόνο έτσι θα μπορέσει να ξεπεράσει τα όρια των βασικών νόμων του που γεννούν κρίσεις, εκμετάλλευση, καταπίεση. Εν ολίγοις, μιλάμε για την πολιτική που έχει ως στόχο την κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, την αποδέσμευση από την EE και το NATO, τον πανεθνικό σχεδιασμό και τον εργατικό έλεγχο από τα κάτω προς τα πάνω.
Διαβλέποντας τον κίνδυνο που θα μπορούσε να γεννηθεί μέσα από τη διασπορά τέτοιων καινών δαιμονίων, οι «νουνεχείς» προτρέχουν: Μα μπροστά στον καπιταλισμό που, ναι μεν είναι απάνθρωπος, αλλά εντούτοις ορθώνεται μπροστά μας ως απόλυτη βεβαιότητα, τι νόημα έχει να συγκρουστούμε με τους ισχυρούς επισείοντας τη μήνιν τους; Τι νόημα έχει. λένε, να ρισκάρουμε και να κινδυνεύσουμε, μόνο και μόνο για την αβεβαιότητα ενός άλλου κόσμου, μιας άλλης, δίκαιης μεν, αλλά αβέβαιο και εν πολλοίς ουτοπικό ότι μπορεί να υπάρξει κοινωνίας;
Κατ' αρχάς, ουτοπικό δεν είναι να πιστεύει κανείς ότι ο κόσμος πρέπει και μπορεί να αλλάξει. Ουτοπικό είναι να νομίζει κανείς ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να μείνει ίδιος κι ότι μπορεί να γίνει ανθρώπινος χωρίς να αλλάξει. Όσο για τη θλιβερή «ζωντάνια» της μοιρολατρίας, της υποταγής και του ραγιαδισμού, πριν από μας ο ποιητής σχολίασε: Αργοπεθαίνει αυτός που 8ε ρισκάρει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα / που κρύβει το κυνήγι των ονείρων του/εκείνος που δεν επιτρέπει στον εαυτό του /μια φορά έστω στη ζωή του να πετάξει από πάνω του τις «φιλικές συμβουλές» (...). Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει κάτι πριν καν το αρχίσει.
1 "Β.Ι.Λένιν, Άπαντα, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, τ. 26, σ. 361
O ολιγάρχης Μπερεζόφσκι, ως καθ' ύλην αρμόδιος, είχε προλάβει -πριν ιον φάει το μαύρο φίδι- να πει τούτη την ενδιαφέρουσα ατάκα: «Η δημοκρατία της ολιγαρχίας είναι αυτή που επιτρέπει στο κεφάλαιο να μισθώνει την εξουσία. Η μορφή αυτού του μισθώματος λέγεται εκλογές».
Τώρα, λοιπόν, που ο λαός «μίλησε» διά της κάλπης, τώρα που βρισκόμαστε στη μετεκλογική περίοδο αναμένοντας την επόμενη... προεκλογική περίοδο, εμείς θα επιμείνουμε στα βασικά.
Πρώτον, το πρόβλημα στην Ελλάδα -και στον κόσμο- πηγάζει από την αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Από το γεγονός, δηλαδή, ότι μια χούφτα εκμεταλλευτών κατέχουν την οικονομική εξουσία και τα μέσα παραγωγής. Αυτή η δράκα, που σφετερίζεται τους καρπούς που γεννούν το μυαλό και τα χέρια εκατομμυρίων ανθρώπων, πρέπει να χάσει την οικονομική εξουσία, που της επιτρέπει από τη μια να ιδιοποιείται τον πλούτο που δημιουργούν άλλοι κι από την άλλη να ρίχνει στα τάρταρα εκείνους που τον δημιουργούν. Προϋπόθεση, όμως, για να αφαιρεθεί από την πλουτοκρατία η οικονομική εξουσία, είναι να της αφαιρεθεί η πολιτική εξουσία.
Δεύτερον, η λυδία λίθος του προβλήματος δεν είναι άλλη από το ποιος κατέχει τον πλούτο. Ακόμη καλύτερα: το πώς αυτοί που παράγουν τον πλούτο θα μπορέσουν να τον πάρουν στα χέρια τους. Εκείνο δηλαδή που εκ των πραγμάτων τίθεται επί τάπητος είναι το ζήτημα της εξουσίας. Αν την εξουσία την έχουν οι καπιταλιστές, τότε το κράτος τους, οι διακρατικές ενώσεις τους (EE) και οι μηχανισμοί τους (ΔΝΤ), θα είναι πάντα σε θέση να στηρίζουν τις τράπεζες, τα μονοπώλια, τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές. Αν την εξουσία την είχαν οι εργάτες και όχι οι «εθνικές επιτροπές των εκατομμυριούχων, που ονομάζονται κυβερνήσεις»,1 τότε προφανώς το κράτος των εργατών κάπως αλλιώς θα διαχειριζόταν τα 4,6 τρισεκατομμύρια ευρώ που διατέθηκαν, είτε ως χρήμα είτε ως κρατικές εγγυήσεις, από την EE στη χρηματιστική ολιγαρχία μεταξύ του Οκτώβρη 2008 και του Οκτώβρη 2010.
Τρίτον, είναι η πολιτική εξουσία του κεφαλαίου που επιτρέπει σε λίγους ανθρώπους να κατέχουν πολλαπλάσιο πλούτο από ολόκληρο το ΑΕΠ μιας χώρας, φορτώνοντας στον λαό τα χρέη των «άδειων» ταμείων. Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να ρημάζουν στη λιτότητα τον εργάτη για να επιδοτούνται βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές και εργολάβοι. Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να χρησιμοποιούν το κράτος ως συλλογικό κομματάρχη που επιβάλλει χαράτσια, στερεί δικαιώματα, τρομοκρατεί, απειλεί και βγάζει στην παρανομία τη φτωχολογιά. Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να κάνουν δουλειές με τις Siemens, για να κερδίζουν οι πολυεθνικές και τα τσιράκια τους. Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να παίζουν με τις λίστες Λαγκάρντ και να φορτώνουν μετά στον λαό τη ρετσινιά του «μαζί τα φάγαμε». Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να ταΐζουν τους μονίμως χορτάτους, στέλνοντας το λογαριασμό με τόκο στους εργαζόμενους.
Τέταρτον, αυτή η εξουσία, η εξουσία των κεφαλαιοκρατών και των κομμάτων τους, πρέπει να ανατραπεί. Για να αντικατασταθεί από μια λαϊκή εξουσία, στο πλαίσιο μιας λαϊκής οικονομίας, με μια κυβέρνηση βγαλμένη από τα σπλάχνα του ίδιου του λαού, η οποία σε κάθε βήμα της και ανά πάσα στιγμή θα τελεί υπό διαρκή εργατικό, κοινωνικό και λαϊκό έλεγχο. Με άλλα λόγια στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε άλλη καπιταλιστική χώρα, το ζήτημα της κρίσης -από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων- δεν μπορεί να επιλυθεί με τους όρους μιας «καλύτερης», μιας «βελτιωμένης» διαχείρισης του συστήματος.
Η κρίση, όπως το περιέγραφε με απλά λόγια ένας παλιός κομμουνιστής, είναι ένα παλούκι που πιέζει την αστική τάξη, η οποία θέλει να το πετάξει από πάνω της μπήγοντάς το στα σωθικά του λαού. Επομένως, αυτό που πρέπει να φύγει από τη μέση είναι το... παλούκι. Κι αυτό δεν γίνεται με διαπραγματεύσεις με την αστική τάξη και με αυταπάτες για μια «καλή κυβέρνηση» που θα κάνει μαζί της διάλογο, συμβιβασμούς και συνεννοήσεις.
Πέμπτον, το παραπάνω επιτυγχάνεται μόνο με άλλη πολιτική. Με την ταξική πολιτική που, επειδή υπηρετεί άλλα συμφέροντα από τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, δεν κάνει καμία διαπραγμάτευση γύρω από το αν θα ανατρέψει τον καπιταλισμό, αφού μόνο έτσι θα μπορέσει να ξεπεράσει τα όρια των βασικών νόμων του που γεννούν κρίσεις, εκμετάλλευση, καταπίεση. Εν ολίγοις, μιλάμε για την πολιτική που έχει ως στόχο την κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, την αποδέσμευση από την EE και το NATO, τον πανεθνικό σχεδιασμό και τον εργατικό έλεγχο από τα κάτω προς τα πάνω.
Διαβλέποντας τον κίνδυνο που θα μπορούσε να γεννηθεί μέσα από τη διασπορά τέτοιων καινών δαιμονίων, οι «νουνεχείς» προτρέχουν: Μα μπροστά στον καπιταλισμό που, ναι μεν είναι απάνθρωπος, αλλά εντούτοις ορθώνεται μπροστά μας ως απόλυτη βεβαιότητα, τι νόημα έχει να συγκρουστούμε με τους ισχυρούς επισείοντας τη μήνιν τους; Τι νόημα έχει. λένε, να ρισκάρουμε και να κινδυνεύσουμε, μόνο και μόνο για την αβεβαιότητα ενός άλλου κόσμου, μιας άλλης, δίκαιης μεν, αλλά αβέβαιο και εν πολλοίς ουτοπικό ότι μπορεί να υπάρξει κοινωνίας;
Κατ' αρχάς, ουτοπικό δεν είναι να πιστεύει κανείς ότι ο κόσμος πρέπει και μπορεί να αλλάξει. Ουτοπικό είναι να νομίζει κανείς ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να μείνει ίδιος κι ότι μπορεί να γίνει ανθρώπινος χωρίς να αλλάξει. Όσο για τη θλιβερή «ζωντάνια» της μοιρολατρίας, της υποταγής και του ραγιαδισμού, πριν από μας ο ποιητής σχολίασε: Αργοπεθαίνει αυτός που 8ε ρισκάρει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα / που κρύβει το κυνήγι των ονείρων του/εκείνος που δεν επιτρέπει στον εαυτό του /μια φορά έστω στη ζωή του να πετάξει από πάνω του τις «φιλικές συμβουλές» (...). Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει κάτι πριν καν το αρχίσει.
1 "Β.Ι.Λένιν, Άπαντα, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, τ. 26, σ. 361
Δημοσίευση σχολίου