Την εποχή του Άδωνη, που ήταν μακριές οι γλώσσες

Πηγή: Του Θανάση Καρτερού -  "Hot Doc"

Ναι μεν, αλλά. Αλλά είναι εργατικός. Αλλά είναι αποτελεσματικός. Αλλά είναι ο καλύτερος υπουργός. Στις κριτικές (υποτίθεται) αυτές εκτιμήσεις για τον Άδωνι Γεωργιάδh, το ναι μεν αφορά στο κλεινόν ήθος, στους τσαμπουκάδες, στο λαϊκισμό, στους τηλεοπτικούς καυγάδες, στον τρόπο με τον οποίο ο πρώην υπουργός έχει κατά καιρούς περιλάβει πολιτικούς αντιπάλους του, μεταξύ των οποίων και τον Σαμαρά.

Και φυσικά στις ντροπαλά ή λιγότερο ντροπαλά φασίζουσες απόψεις με τις οποίες έχει φτιάξει βιογραφικό και έχει ανεβεί στα ψηλά πατώματα της κάποτε κεντροδεξιάς ΝΔ. Αυτό το ναι μεν της ασχήμιας ισοφαρίζεται κατά τους διακινητές της άποψης με το κατάλληλο αλλά: το φοβερό και τρομερό (πάλι υποτίθεται) έργο του Άδωνη στο χώρο της υγείας.
Φτάσαμε ακόμα κι ο Σαμαράς να τον δέχεται στα ενδότερα του Μαξίμου και να κάνει δηλώσεις στην πρωθυπουργική αυλή, προσδίδοντας πρωθυπουργικό κύρος στο ναι μεν, αλλά. Ελλάς το μεγαλείο σου δηλαδή, καθώς ο συγκεκριμένος Άδωνις με τα συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά είναι ο μόνος ξηλωμένος του ανασχηματισμού για τον οποίο ο ξηλώσας αναλύεται δημοσίως σε εγκώμια. Ο τρώσας και ιάσεται. Λίγο το 'χετε;

Γιατί όμως όλη αυτή η μασκαράτα; Προς τι ο φαρισαϊσμός των μεγάλων ΜΜΕ, τα οποία είναι έτοιμα να καταπιούν την κάμηλο του Άδωνη ενώ διυλίζουν τον κώνωπα πολλών άλλων;
Δεν βλέπουν όλοι αυτοί, του πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένου, ότι ταπεινώνονται, εξευτελίζονται, πεθαίνουν άνθρωποι εξαιτίας των μεταρρυθμίσεων του Άδωνη στην υγεία; Δεν αισθάνονται ντροπή όταν τον βλέπουν στην τηλεόραση και σκέφτονται ότι αυτός ο άνθρωπος έχει δεσπόζουσα θέση στο κυβερνητικό στρατόπεδο; Ιδιαίτερα εκείνοι που διετέλεσαν κάποτε σοσιαλιστές και παιδιά της αλλαγής, δεν ντρέπονται να συνυπάρχουν σιωπηλά με τον συγκεκριμένο πολιτικό; 

Όλο αυτό το πανηγύρι πάντως ένα πράγμα πιστοποιεί: Ότι η κυβέρνηση και ο Σαμαράς προσωπικά έχουν φτάσει στο τελευταίο σκαλοπάτι. Πρώτα τον ξηλώνουν επειδή έχει καταντήσει αηδία, εκθέτει την κυβέρνηση με την αμετροεπεια του, συγκεντρώνει το μίσος όλων των λειτουργών της υγείας, στρατολογεί με όλη του τη στάση εχθρούς μεταξύ ασφαλισμένων και ανασφάλιστων. Και ύστερα τον γλείφουν με τον πιο επιδεικτικό τρόπο.
Ο πρωθυπουργός τον δέχεται στο Μαξίμου και από κει που όλοι περιμένουν ότι οι δυο τους θα παίξουν ξύλο μετά τα γαλλικά που έχουν ανταλλάξει, καταλήγουν σε μια συγκινητική συμφιλίωση. Με αγκαλιές, δηλώσεις, και διορισμό το Άδωνη στη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου. Γιατί;

Να μερικοί λογικοί λόγο: Γιατί πρέπει να επιβραβευτεί η προθυμία του ανδρός να κάνει ότι προστάζει η τρόικα, έστω κι αν αυτό κοστίζει όχι μόνο συγκρούσεις, αλλά και ανθρώπινες ζωές. Γιατί επίσης πρέπει να επιβεβαιωθεί για άλλη μια φορά ότι η ΝΔ του Σαμαρά ξέρει να τιμά τα φρούτα της ακροδεξιάς, όσο ακραίες απόψεις κι αν έχουν και με όσο ακραίο τρόπο κι αν τις διακινούν.
Γιατί τέλος η ενότητα της παράταξης που τόσο διαφημίζουν είναι τόσο χάλια, ώστε να γίνεται χαλί ο Σαμαράς για να πατήσει ο Άδωνις, ούτως ώστε να μην ξηλωθεί το άλλο χαλί, στο οποίο υπολογίζουν να πατήσουν όλοι μαζί για να φτάσουν μέχρι την εκλογή προέδρου.

Συνεπώς; Συνεπώς μπορεί κάποτε αυτά τα ύστερα του μνημονίου και της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου να καταγραφούν ως εποχή του Άδωνη. Που ήταν μακριές οι γλώσσες. Τι άλλο να πεις;