Πρώτη φορά ακούσαμε το όνομα της Τζόχα Αλχάρθι το 2019 όταν με το βιβλίο «Οι κόρες της σελήνης» κέρδισε το Διεθνές Βραβείο Μπούκερ. Ήταν το πρώτο αραβικό μυθιστόρημα στην ιστορία του θεσμού που απέσπασε τη διάκριση. Το βιβλίο που μεταφράστηκε λίγο αργότερα στα ελληνικά από την Ελένη Καπετανάκη και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Gutenberg είναι γραμμένο στο Εδιμβούργο την εποχή που η συγγραφέας και ακαδημαϊκός ολοκλήρωνε το διδακτορικό της στην κλασική αραβική λογοτεχνία και αφορά τη ζωή στον αραβικό κόσμο μέσα από την ιστορία μιας οικογένειας από το Ομάν. Μέσα από το μυθιστόρημα αυτό η Αλχάρθι εξετάζει το πρόσφατο παρελθόν της χώρας της η οποία μέσα σε μερικές δεκαετίες μετατράπηκε από κέντρο δουλεμπορίου σε πετρελαιοπαραγωγό χώρα, με ό,τι αυτό σημαίνει για την αλλαγή των ηθών.
Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε στα ελληνικά, επίσης μεταφρασμένο από την Ελένη Καπετανάκη, το μυθιστόρημα «Νεραντζιά» (εκδ. Gutenberg). Πρόκειται για μια οικογενειακή σάγκα που παρακολουθούμε μέσα από τα μάτια της Ζουχούρ, μιας Ομανής φοιτήτριας που ζει στην Αγγλία αλλά νιώθει παγιδευμένη ανάμεσα σε δύο κόσμους. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι η γιαγιά της, Μπιντ Αάμιρ. Στην πραγματικότητα δεν είναι γιαγιά εξ αίματος, αλλά γιαγιά της καρδιάς. Πρόκειται για τη γυναίκα που ζούσε και εργαζόταν στο σπίτι της οικογένειας και ανέλαβε το μεγάλωμα του Μανσούρ (πατέρα της Ζουχούρ), όταν η φυσική του μητέρα έπαθε επιλόχειο κατάθλιψη, από την οποία ποτέ επί της ουσίας δεν συνήλθε.
Με επίκεντρο την Μπιντ Αάμιρ και τη δύσκολη ζωή της –όταν ήταν ακόμη παιδί, ο πατέρας της έδιωξε εκείνη και τον αδερφό της από το σπίτι– η Αλχάρθι ανοίγει το πλάνο στην ομανική κοινωνία. Όπως και στις «Κόρες της σελήνης» έτσι κι εδώ η συγγραφέας τοποθετεί ψηφίδα-ψηφίδα τις ιστορίες που συνθέτουν το μεγάλο μωσαϊκό. Το παρόν της Χουζούρ στην Αγγλία και το παρελθόν στο Ομάν άλλοτε συγκρούονται και άλλοτε λειτουργούν συμπληρωματικά. Στην ουσία ο αναγνώστης γνωρίζει τη Χουζούρ κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αυτογνωσίας που συντελείται εντός της. Ωστόσο, παρά την πορεία της προς την ενηλικίωση, υπάρχουν αρκετά μέτωπα ανοιχτά. Η Χουζούρ έχει ανάγκη να υπάρξει και γι’ αυτό πασχίζει να δημιουργήσει τον δικό της τόπο ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση. Μέσα από την αφήγηση περιστατικών από τη ζωή των γυναικών του κύκλου της, φτάνει στην αυτοσυνειδητοποίηση. Και αυτό που γίνεται σταδιακά αντιληπτό είναι πως τελικά κανείς μαθαίνει να ζει με το παρελθόν του, καθώς δεν μπορεί ποτέ να αποκοπεί πραγματικά από αυτό.
Δημοσίευση σχολίου