Με την ατόφια δωρική μα και συνάμα απογειωτική φωνή της, για μισό περίπου αιώνα, έδωσε φτερά σε δεκάδες τραγούδια των πιο μεγάλων λαϊκών συνθετών, αλλά και νεότερων «έντεχνων» δημιουργών. Η Σωτηρία Μπέλλου, που σήμερα συμπληρώνονται εννέα χρόνια από το θάνατό της, υπήρξε όχι μόνο μία από τις σπουδαιότερες φωνές του ελληνικού τραγουδιού, αλλά και η μοναδική τραγουδίστρια που η εκφορά του «α» της χτυπούσε κατευθείαν στην καρδιά του ακροατή.
Η φωνή της - δίχως τσαλίμια και μπιχλιμπίδια - ήταν ηρωική, καθαρή, ανόθευτη, αληθινή. Οπως και ο χαρακτήρας της. Είτε ερμήνευε λαϊκά τραγούδια όπως τα «Συννεφιασμένη Κυριακή», «Οταν πίνεις στην ταβέρνα», «Κάνε λιγάκι υπομονή» (Τσιτσάνη), «Γύρνα στη ζωή την πρώτη», «Κάνε κουράγιο καρδιά μου» (Παπαϊωάννου), «Ο ναύτης», «Το σβηστό φανάρι» (Μητσάκη), «Είπα να σβήσω τα παλιά» (Καλδάρα), «Ανοιξε, άνοιξε» (Παπαϊωάννου), είτε αναδείκνυε δημιουργίες των νεότερων Μούτση («Το φράγμα»), Σαββόπουλου («Το βαρύ ζεϊμπέκικο»), Ανδριόπουλου («Λαϊκά προάστια»), Κουνάδη («Δεν περισσεύει υπομονή»), Λάγιου («Αη Λαός»).
«Ο,τι έχω πει», έλεγε σε συνέντευξή της στο «Ριζοσπάστη» (6/12/87), «είναι βγαλμένο απ' τη ζωή. Κράτησα μια ποιότητα, γιατί για να πω ένα τραγούδι κάθομαι και το μελετώ. Το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω, να δω την έννοιά του, πού καταλήγει... Γιατί πώς αλλιώς θα επιλέξω... Αντε, επειδή μας έφεραν ένα τραγούδι θα το πούμε... Υστερα, όλα τα τραγούδια που 'χω πει τα 'χω αγαπήσει. Ορισμένα τα 'χω αγαπήσει πιο πολύ, όπως κι ο κόσμος. Είναι δεμένα μαζί μου. Εχω ένα που το 'χει γράψει ο Τσιτσάνης: "Ποια καρδιά δε θα ραΐσει". Αυτό το τραγούδι κάτι μου λέει. `Η το "Η κοινωνία μ' έχει αδικήσει", το "Σταμάτησε μανούλα μου". Ολα τα τραγούδια τα ένιωθα όταν τα έλεγα. Ολα είναι βγαλμένα από μέσα μου». Εδώ η συνέχεια του δημοσιεύματος
"Κατεβάστε" ένα CD με την Σωτηρία των αθάνατων τραγουδιών
Δημοσίευση σχολίου