Ο φερετζές του ταγματασφαλίτη.

Γράφει ο mitsos175

Πρώτα απ' όλα θέλω να ξεκαθαρίσω, πως πράγματι πιστεύω, ότι στην ουσία "υπάρχουν δυο έθνη που μεταξύ τους δεν υπάρχει ούτε σχέση, ούτε συμπάθεια και τα οποία δεν κυβερνώνται µε τους ίδιους νόμους". Οι πλούσιοι και οι φτωχοί. Οι εργαζόμενοι Γερμανοί είναι αδέρφια μου, όπως κάθε άλλος φτωχός άνθρωπος πάνω στη Γη, ανεξάρτητα που κατοικεί. Οι πλουτοκράτες, είτε Έλληνες, είτε ξένοι, είναι εχθροί μου, γιατί καταπιέζουν τα αδέρφια μου και μένα.

Όταν λοιπόν τα σιγανά ποταμάκια μιλάνε για "εχθρούς και φίλους" δεν εννοούν χώρες. Εννοούν συστήματα, πολιτικές και συμφέροντα. Όλα δε τα παλιοτόμαρα που πρόδιδαν τους συνανθρώπους τους στους εκμεταλλευτές, είχαν πάντα την ίδια δικαιολογία, φόραγαν τον ίδιο φερετζέ.

Οι πλούσιοι, που μπορεί στη διάρκεια της ιστορίας να ήταν Ρωμαίοι Αυτοκράτορες, Τούρκοι Σουλτάνοι, Γερμανοί ή Ιταλοί φασίστες, Αμερικάνοι Στρατηγοί και Πολυεθνικές ήταν οι "δυνατοί κι επικίνδυνοι".
Επομένως μας έλεγαν πάντα, ότι θα έχουμε επιπτώσεις, θα χαθούμε, αν τα βάλουμε μαζί τους. Καλύτερα να είμαστε "φίλοι" τους, δηλαδή υποτακτικοί τους. Πάντα έκρυβαν όχι μόνο τη δειλία τους, αλλά και την επιλογή τους να ζουν σε βάρος των άλλων από τα ψίχουλα, γλύφοντας τους αφέντες με αυτή την αληθοφανή σαχλαμάρα. Από τον προσκυνημένο κοτζαμπάση ως τον Ταγματασφαλίτη η ίδια ιστορία: Το "δέος" που ήταν στην πραγματικότητα κρυφός θαυμασμός για τον εκάστοτε ισχυρό, που θα πετούσε στον κόλακα ένα κόκκαλο.

Πράγματι σήμερα οι δανειστές φαίνονται ισχυροί. Το ίδιο ισχυρό φαινόταν το 3ο Ράιχ ως το 1942. Οι ορδές του Χίτλερ είχαν όλη σχεδόν την Ευρώπη υπό κατοχή. Αυτό δεν εμπόδισε στις 27/9/1941 να ανατείλει το φως του ΕΑΜ στο πιο πυκνό σκοτάδι. Όσοι ήρωες συμμετείχαν στην Αντίσταση, ήξεραν καλά τι θα πάθαιναν, αν τους έπιαναν. Γνώριζαν τη δύναμη των κατακτητών, αλλά και τις αδυναμίες τους. Ξεκίνησαν έναν αγώνα, που συνέβαλλε τα μέγιστα στην τελική νίκη κατά του φασισμού.

Ήξεραν όμως επίσης, πως αν δεν έκαναν Αντίσταση, πάλι θα πέθαιναν από τη πείνα, ή στο Ανατολικό μέτωπο, που στρατολογούσαν τους κατακτημένους λαούς οι Γερμανοί. Ήξεραν πως, αν δεν έδιναν μάχη, θα ήταν σε πολύ χειρότερη μοίρα κι από θάνατο: Τη μοίρα του σκλάβου.

Κι αυτή είναι η διαφορά του Ελεύθερου από του δούλου στα αφεντικά: Η Αλληλεγγύη, το να βάλεις πάνω από σένα, πάνω από τη Ζωή την Ελευθερία, το Δίκιο, αυτό οδηγεί στο Θάρρος και στα σπουδαία κατορθώματα. Χάρη στη δίψα για Λευτεριά, για Λαοκρατία, πολέμησαν τόσο γενναία. Δεν το έκαναν επειδή μισούσαν τους Γερμανούς ή τους Ιταλούς. Άλλωστε πολλοί Ιταλοί μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας το 1943 παραδόθηκαν με τον οπλισμό τους στο ΕΑΜ, πράγμα που ασφαλώς δεν θα γίνονταν, αν υπήρχε εθνικιστικό μίσος.

Κι οι Γερμανοτσολιάδες; Αυτοί οι αχρείοι; Ακόμα κι όταν οι ναζί υποχωρούσαν, δεν ήταν πλέον "δυνατοί", τότε, το 1943, ήταν που ιδρύθηκαν επίσημα από τους πλούσιους συμμάχους των ναζί, (που πριν μας έλεγαν τα περί "δυνατών φίλων"), τότε συνέχιζαν να σκοτώνουν τους Κομμουνιστές, βίαζαν κι έκαιγαν Αμάχους, συνέχιζαν την υποστήριξη των αφεντικών τους, δείχνοντας τα πραγματικά τους αισθήματα. Που δεν ήταν η "λογική", αλλά το παράλογο μίσος κι η απανθρωπιά του φασισμού. Ήταν εγκληματίες έχοντας πλήρη επίγνωση του τι κάνουν. Γιατί μας θελαν κάποιοι σκλάβους συνέχεια και δεν θα υπήρχαν μετά από λίγο οι Γερμανοί. Κατάλαβες τώρα Σταύρο; Αυτά μας τα έχουν ξαναπεί οι κατά καιρούς δοσίλογοι. Βρες κάτι καινούριο, αν μπορείς. Και ζήτα Γερμανικό αμάξι από τον Μπόμπολα. Μερσεντές ή Πόρσε. .