Αναφορικά με την ίδια τη βία του Δεκέμβρη πρόκειται για τη σκληρότερη φάση όλης της εμφύλιας σύγκρουσης της δεκαετίας του 1940. Υπάρχει μια συσσώρευση των παθών που ξέσπασε πάνω σε όργανα του κατοχικού κράτους, πρώην δοσίλογους, ανθρώπους που ταυτίζονταν με τη συνέχεια του κοινωνικού καθεστώτος, ουσιαστικά ένας γενικευμένος κύκλος αυτοδικίας φτωχότερων στρωμάτων που επιτίθενται στην αστική τάξη, όπως την αντιλαμβάνονταν οι ίδιοι. Στόχοι όπως η Ελένη Παπαδάκη, που έχει μυθοποιηθεί στη νεότερη ελληνική ιστορία, καταλήγοντας να εκφράζει την τυφλή βία των κομμουνιστών στα Δεκεμβριανά, αποτελούσαν προφανή στόχο ενός κόσμου που είχε υποφέρει από την κατοχική τρομοκρατία, τις εκτελέσεις, την πείνα και τα μπλόκα και καθοδηγούνταν πλέον από ένα αυθεντικό ταξικό μίσος, στοιχείο που πολλές φορές ξεπέρασε και τις κομματικές επιλογές.
Ιάσονας Χανδρινός - ΠΡΙΝ, 9/12/2012
Με αφορμή ότι σαν σήμερα, πρώτες πρωινές ώρες της 22ας Δεκέμβρη του 1944, άντρες της ΟΠΛΑ, δολοφόνησαν την ηθοποιό Ελένη Παπαδάκη, παρακολουθούμε να προσπαθείτε μια ελεεινή διαστρέβλωση της αλήθειας, από δεξιά και ναζιστικά έντυπα.
Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Ξεκινάει από το μετεμφυλιακό κράτος, τότε που εκδήλωνε «Εκδηλώσεις σκοπόν έχουσαι την επαναφοράν εις την μνήμην των δραματικών γεγονότων των Δεκεμβριανών» με τον δημόσιο αντικομμουνιστικό λόγο στην πολιτική αλλά και σε άλλους τομείς της δημόσιας σφαίρας, όπως στην εκπαίδευση και στον Τύπο, να αποτελεί δομικό στοιχείο της κυρίαρχης μετεμφυλιακής ιδεολογίας, της εθνικοφροσύνης.
Η κεντρικά οργανωμένη και κατευθυνόμενη προπαγανδιστική εκστρατεία, του αστικού κράτους, με στόχο τη διαμόρφωση συγκεκριμένης πολιτικής συνείδησης και συμπεριφοράς. δεν θα άφηνε φυσικά ανεκμετάλλευτη την δολοφονία της Παπαδάκη.
Σε αυτή την αντικομμουνιστική εκστρατεία συμμετείχε το «υπουργείο Εθνικής Παιδείας» μέσω της Εκκλησίας και της εκπαίδευσης. και σε επίσημα κρατικά κείμενα διαβάζουμε: "Να καταβληθή ειδική προσπάθεια δημιουργίας αυθορμήτων εκδηλώσεων, ομιλιών, συγκεντρώσεων κ.λπ. υπό των Καλλιτεχνικών και άλλων συναφών Σωματείων. Να γίνει ενός λεπτού σιγή εις τα Θέατρα, εις μνήμην της σφαγιασθείσης Ηθοποιού Παπαδάκη".
Επί της ουσίας τώρα. Η προσωπικότητα και η δραστηριότητα της συγκεκριμένης ηθοποιού δεν έχει καμιά σχέση μ' αυτή που προσπαθούν να παρουσιάσουν τα δεξιά ΜΜΕ. Το εντελώς αντίθεο μάλιστα. Μετά την κατοχή η εφημερίδα "Απελευθερωτής" κυκλοφορεί λίστα με τίτλο "ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΑΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ" στην οποία υπάρχει το όνομα της Ελένης Παπαδάκη, ενώ στο βιβλίο Τάσου Κωστόπουλου, «Κόκκινος Δεκέμβρης. Το ζήτημα της επαναστατικής βίας» διαβάζουμε ότι «ο διευθυντής του Εθνικού θεάτρου Θεόδωρος Συναδινός την είχε προειδοποιήσει για τη συμπεριφορά της απέναντι στους συναδέλφους της και τον ρόλο που έπαιζε δίπλα στον Ι. Ράλλη». (Ο Ι.Ράλλης ήταν ο διορισμένος από τους Γερμανούς κατοχικός "πρωθυπουργός").
Οσο αφορά την δολοφονία της, πέρα απ' το ότι την καταδίκασε ο γραμματέας της Κ.Ε του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδης, όπως σημειώνει δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη», αυτός που την οργάνωσε αποδείχτηκε ότι «ήταν πράκτορας της Ιντέλιτζενς Σέρβις» και «οι υπαίτιοι δικάστηκαν από Ανταρτοδικείο, καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν δημόσια στην Πλατεία Κολιάτσου».
Στην εποχή που αναφέραμε και μέχρι σήμερα: «η υπόθεση της Παπαδάκη χρησιμοποιήθηκε για να εντείνει την αστική πτωματολογία, ενός ακόμα γκεμπελικού όπλου στη φαρέτρα της αστικής προπαγάνδας, που δρούσε από κοινού με την αστική καταστολή». Το σχετικό κείμενο του "Ριζοσπάστη" είναι πολύ αναλυτικό και δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτε περισσότερο.
Δημοσίευση σχολίου