Η στρατηγική του δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κέντρου για να ξεπεράσει την ύφεση και να αναβαθμίσει τη θέση του σε σχέση με τους ανταγωνιστές του έχει συμπυκνωθεί, μέσω του δημοσιονομικού συμφώνου και αντίστοιχων πολιτικών συμφωνιών, σε αιώνια λιτότητα για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και σε κοινή νομισματική ένωση που θα είναι η ατμομηχανή της οικονομικής και πολιτικής ένωσης. Η στρατηγική αυτή, με κύρια συγκολλητική ουσία γύρω της την αύξηση του ποσοστού της υπεραξίας που καρπώνονται οι αστικές τάξεις, επιβάλει ταυτόχρονα την ηγεμονία του ισχυρότερου στο εσωτερικό του, της Γερμανίας.
Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ για χαλάρωση της λιτότητας και αναστροφή της τάσης της αποτελεί έναν υπαρκτό κίνδυνο δημιουργίας ρωγμής στη στρατηγική του δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κέντρου, μιας ρωγμής που με επιμονή επιζητούν οι πλατιές εργατικές μάζες της ΕΕ σε κάθε χώρα και το παράδειγμα θα αποτελέσει έναυσμα έντασης σκληρών ταξικών και πολιτικών αγώνων για την ανατροπή της. Ταυτόχρονα μια τέτοια πολιτική στηρίζεται και από μερίδες της αστικής τάξης που είτε πλήττονται θανάσιμα από αυτή λόγο της υποκατανάλωσης και των περιοριστικών δημοσιονομικών πολιτικών είτε αντιλαμβάνονται τους μακροπρόθεσμους κινδύνους οι ρωγμές να γίνουν κρατήρες ηφαιστειακών κοινωνικών συγκρούσεων.
Αν συνδυαστεί ο παραπάνω κίνδυνος με την επιμονή για κούρεμα, με κάποιο τρόπο, του χρέους, ώστε και πόροι για την άρση των περιοριστικών πολιτικών να βρεθούν αλλά και να χρησιμοποιηθούν για δημόσιες επενδύσεις, που σαν ατμομηχανή να συμπαρασύρουν τον ιδιωτικό τομέα και κεφάλαια ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου